Η Τίγρης που θα ... ΕΠΙΤΕΘΕΙ !!!

Μεγαλώνοντας χάνουμε το προνόμιο να .. αλλάζουμε γνώμη. Κι αν ακόμη συμβεί αυτό αρνούμαστε να το παραδεχτούμε. Θυμάμαι δύο μόνο φορές στα τελευταία μου χρόνια που ένιωσα έντονα την επιθυμία να φωνάξω "ανάθεμά κι αν ξέρω τι θέλω". Η πρώτη ήταν την βραδιά που ανακοινώνονταν τα αποτελέσματα για την διοργάνωση της Ολυμπιάδας του 2004. Λέγαμε στην παρέα πόσο μάταιο και άχαρο θα 'ταν να επιλεγεί η Αθήνα, πόσες περιπέτειες θα προκαλέσει. Λέγαμε ... λέγαμε .. αφορισμούς, κριτικές κι όταν ακούστηκε το 'Athens" μια δύναμη αλλόκοτη με τίναξε από την καρέκλα και μ' έβαλε να πανηγυρίζω πλάι στους γύρω μου που έκαναν το ίδιο αλλόκοτα σαν τρελοί.

Το ξαναθυμήθηκα την Κυριακή στο Διαβαϊδέ. Είναι ένας μικρός κι αμόλυντος τόπος στην απόληξη του Καστελλίου που βάλθηκε να γιορτάσει τον Αύγουστο με κεραστές ένα συγκρότημα παραδοσιακής μουσικής, γνωστό εντός κι εκτός Κρήτης: τους Χαϊνηδες. Μοίρα αγαθή στο απόγειο του κεφιού έφερε στο πάλκο και τον Ψαραντώνη. Για πολλούς από μας παραμένει μία από τις τελευταίες εικόνες κρητικής κουζουλάδας: με κείνη την μανία του να ανακατεύει διαρκώς τα ατημέλητα πυκνά μαλλιά του σε μία εποχή που όλοι πασχίζουν να μην ξεφύγει τρίχα και ξεστρατίσει από την καθεστηκύια τάξη.
Η ΤΙΓΡΗΣ (Εδώ από το Youtube το ακούτε και το βλέπετε)
Είχα ακούσει την "τίγρη" τους. Ένα τραγούδι που έγραψε ο Δημήτρης Αποστολάκης των Χαϊνηδων και ερμηνεύει ο εμβληματικός Ψαραντώνης. Την θεωρούσα μία μελωδία με όμορφο πρωτότυπο στίχο. Σ' όλη την διάρκεια της βραδιάς άκουγα το πλήθος να απαιτεί επίμονα την "Τίγρη". Σε βαθμό που σκέφτηκα πως αδικούσαν κατάφορα ένα σωρό άλλα όμορφα ακούσματα. Ώσπου, ο Ψαραντώνης πήρε το μικρόφωνο κι ακούστηκαν οι πρώτες νότες της. Ένιωσα τον τρόπο που το πλήθος κρατούσε την ανάσα του κι αφουγκραζόταν την σιγανή του φωνή. Άρχισε σαν ψίθυρος ενός τιτάνα της κρητικής μουσικής που έμοιαζε να γέρνει πια από το βάρος της. Μέχρι που στην επωδό, αυτό το Θείο τέρας πετάχτηκε ολόρθο με την χάρη του αιλουροειδούς και βροντοφώναξε πως θα "ΕΠΙΤΕΘΕΙ".
Τόσες τίγρεις γύρω μου κι ... εντός μου είχα καιρό να συναντήσω. Κι έτσι άλλαξα πάλι γνώμη. Είναι τραγούδια που αλλιώς τ' ακούς κι αλλιώς τα ζεις. Κι είναι και "τίγρεις" που θαρρείς πως ναρκώθηκαν αλλά έχουν τελικά ακόμη ελπίδες να επιτεθούν.

Υ.Γ. Στον Αδάμ και τη Νεκταρία που δεν κάθονται ήσυχοι και μας ξεσηκώνουν !!!
Υ.Γ.1 Στον Δημήτρη τον Αποστολάκη, τον μύστη της βραδιάς, που "συντονού" του μας ταξίδεψε
Υ.Γ.2 Για τους μη μυημένους φίλους μου οι στίχοι ακολουθούν:

Στίχοι:  

Δημήτρης Αποστολάκης

Μουσική:  

Δημήτρης Αποστολάκης

Έχω μια τίγρη μέσα μου, άγρια λιμασμένη
π’ όλο με περιμένει
κι όλο την καρτερώ, 
τηνε μισώ και με μισεί, θέλει να με σκοτώσει, 
μα ελπίζω να φιλιώσει
καιρό με τον καιρό.

Έχει τα δόντια στην καρδιά, τα νύχια στο μυαλό μου
κι εγώ για το καλό μου
για κείνη πολεμώ
κι όλου του κόσμου τα καλά με κάνει να μισήσω, 
για να της τραγουδήσω τον πιο βαρύ καημό.

Όρη, λαγκάδια και γκρεμνά με σπρώχνει να περάσω, 
για να την αγκαλιάσω
στον πιο τρελό χορό, 
κι όταν τις κρύες τις βραδιές θυμάται τα κλουβιά της, 
μου δίνει την προβιά της
για να τηνε φορώ.

Καμιά φορά απ’ το πιοτό πέφτομε μεθυσμένοι, 
σχεδόν αγαπημένοι, 
καθείς να κοιμηθεί
και μοιάζει ετούτη η σιωπή με λίγο πριν την μπόρα, 
σαν τη στερνή την ώρα
που θα επιτεθεί.