Kαι ξαφνικά ... βρέχει. Όχι ρε γαμώτο, Πρωτομαγιά και να βρέχει. Σηκώνομαι απελπισμένη και τρέχω στο μπαλκόνι .. είναι κι η απλωμένη μπουγάδα βλέπεις. Αχ Θεέ πως συνομωτείς σε βάρος του ελεύθερου χρόνου μας.
Μαζεύω βιαστικά τα ρούχα κι η άκρη του ματιού μου παίρνει μια ανεπαίσθητη κίνηση απέναντι.
Η εικόνα: Ενας κατακλυσμός που ξέσπασε πριν από δύο λεπτά απροειδοποιήτα..... Ο δρόμος άδειασε αμέσως..... Οι βιαστικοί άνθρωποι που τρέχουν να προστατευτούν μη "λιώσουν" απ' τη βροχή.
Και εκεί .. απέναντι μου στην γωνία: ένα ερωτευμένο ζευγαράκι. Τόσο παράταιρο με το όλο σκηνικό και τόσο αδιάφορο για ... όλες τις μπόρες του κόσμου. Φιλιούνται στην άκρη του δρόμου λες κι ο έρωτας είναι αδιάβροχος. Και μοιάζουν κι οι δυό σαν να μη χώρεσαν στην "κιβωτό του Νώε". Ή μήπως δεν ήθελαν καθόλου να χωρέσουν?
Κάθισα μερικές στιγμές και τους κοίταζα. Μέχρι που ντράπηκα για την ... αδιακρισία μου. Τι δουλειά έχει ένας "βρεγμένος" άνθρωπος να κοιτάζει δύο "αδιάβροχους"? Καμιά δουλειά!! Μόνο που τους ζήλεψα.

Permalink για το "Αδιάβροχος έρωτας"