Αναρωτιόμουν πάντα γιατί τα τραγούδια με τις Άννες είναι μελαγχολικά. Ακόμη κι εκείνο το πασίγνωστο και αγαπησιάρικο με την Αννούλα του χιονιά, σπεύδει να δηλώσει ευθαρσώς μία .. απουσία. Ένα "δεν θα είμαι πια μαζί σου". Λες κι όλες οι Άννες οφείλουν να είναι εξ αρχής συμβιβασμένες με την απώλεια. Άσε το "αχ" ως ξεκίνημα. Δηλωτικό μίας μαυρίλας από μόνο του....
Ως παιδίσκη αναζητούσα ένα εύθυμο ασμάτιον περί ... Άννας. Κι έπεφτα διαρκώς πάνω στον μουσάτο αδερφό της Ελπίδας,  τον καλλίφωνο κ. Καράλη, που επέμενε πως δεν είναι η βροχή που .. μου χαράκωσε το βλέμμα. Και δεν τολμούσα και να του το αρνηθώ του άτιμου, καθώς προδίκαζε ότι θα του λεγα ψέματα.Αργότερα, με αποθάρρυνε ακόμη και ο Βαλκάνιος Μπρέγκοβιτς που συνέπραξε μετά του εγχωρίου Νταράλα για να μου ψιθυρίσουν "don't give up, Anna".  Λες και είχα τέτοια πρόθεση.
Βαστάω γερά ωρέ παλικάρια  -ήθελα να τους φωνάξω- αλλά είναι ... άδικο!!! Μαρίες, Ελένες, Καιτούλες και Ρίτες χαμογελάνε με στίχους ανάλαφρους ενώ οι τραγουδοποιοί έβγαλαν όλη τη μελαγχολία της ψυχής τους στις Άννες.
Σαν μυστική συνωμοσία και απωθημένο. Και μάλιστα σε ένα όνομα τόσο απλό και καρκινικό που δεν θα πρεπε καν να τους τρομάζει.

Το "έσωσε" κάπως προς το τέλος εκείνος ο τυπάκος (που δεν θυμάμαι καν το όνομά του) αλλά τσίριζε σε μία Άννα ότι δεν ήτανε αυτός για αεροπλάνα. Εύθυμος μεν, αλλά στα τάρταρα την έριξε κι αυτός με τον τρόπο του.

Kαι μετά από αυτά άντε να προσφύγεις στις ξενόγλωσσες εκδοχές μπας και βρεις τίποτα πιο .. ελπιδοφόρο. Ας είναι. Καλά κάνουν μάλλον οι στιχουργοί γιατί να ξέρετε οι Άννες (και δει οι Μαριάννες) είναι "μυστήρια τρένα". 

Η Άννα της ... γειτονιάς σας που εορτάζει,
που χαίρεται να τη χαίρεστε,
και που ευχαριστεί και ανταποδίδει ...
Α και ... κερνάει τραγουδάκια αν πατήσετε τους στίχους.
Και μεταξύ μας, μέρα που είναι, δύσκολο το βλέπω να σοβαρευτεί 

Permalink για το "Αχ Αννούλα του χιονιά ..."