"Τα αγγλικά είναι .. must".
Eίχαμε ανέβει δύο σκάλες στο γκλαμουράτο διώροφο του Ρούτση για να τον ακούσω να λέει λέξεις που δεν καταλάβαινα. Προσπαθούσα να ξεφύγω από το χέρι της μάνας μου για να τριγυρίσω στο χώρο, όσο θα μιλούσαν για το οικονομικό σκέλος της υπόθεσης. Η θεία η Κική που μας έστειλε, επέμενε ότι ήταν το μόνο Φροντιστήριο Αγγλικής με "οπτικοακουστικό σύστημα εκμάθησης". Ψιλά γράμματα για την αφεντιά μου αυτά. Πράγματι είδα αίθουσες με κάτι ακουστικά παρατημένα σε κάθε γραφειάκι κι ένα τεράστιο πανί να καλύπτει τον πίνακα. Ο Ρούτσης έτρεξε πανικόβλητος πίσω μου "μην τυχόν και πειράξω τίποτα". Δεν είναι για σένα ακόμη αυτά, μου είπε. Ένας χαμογελαστός κοντόχοντρος φαλακρός τυπάκος που τα επόμενα δύο χρόνια μας μάθαινε με τη μέθοδο του Σαρλώ το "this is a hat". Αμίλητος έμπαινε στην τάξη και άρχιζε την παντομίμα μέχρι να ανακαλύψουμε τη φράση που υπονοούσε.

Μ' άρεσαν τα αγγλικά. Όχι απλώς ως γλώσσα. Ήταν το βιβλίο μάλλον, που ξέφευγε από τα στερεότυπα της εποχής. Ο miserable Arthur αιώνια ερωτευμένος με κάποια εκθαμβωτική ξανθιά που δεν θυμάμαι το όνομά της. Η τρομερή σπιτονοικοκυρά του (κάτι παρεμφερές με την Σαπφώ Νοταρά) η Mrs Harrison και ο "αντίπαλος εραστής" (όχι της Βαμβουνάκη, αλλά της ξανθιάς) ο τρομερός και elegant Brus.
Ο Αρθούρος έκανε τα αδύνατα δυνατά να γοητεύσει την εκλεκτή της καρδιάς του και κάθε κεφάλαιο κατέληγε σε φιάσκο. Εκείνη τον παράταγε σύξυλο κι έτρεχε να συναντήσει τον ακαταμάχητο Brus. Κι από δίπλα η Μις Χάρισον (μόνιμα με ένα τσιγάρο στο στόμα) να νουθετεί τον Άρθουρ εξηγώντας εις άπταιστον αγγλικήν "αυτό που θέλουν οι γυναίκες".
Είχα φτάσει αισίως στη δευτέρα γυμνασίου κι ο Arthour δεν έλεγε να κατακτήσει το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου του. Μέχρι που εγώ .. συνάντησα το δικό μου.

Ο Πάρης μας ήρθε ξαφνικά στα μέσα της τρίτης χρονιάς στο Φροντιστήριο. Ο μόνος δεκαεπτάχρονος ανάμεσά μας. Ψηλός, όμορφος, με πράσινα μάτια και .. απελπιστικά λιγομίλητος. Κάθισε πίσω μου ακριβώς. Και ξαφνικά τα μαθήματα αγγλικών απέκτησαν νέο νόημα. Το πρώτο κιόλας βράδυ (στο διάλειμμα ανάμεσα στο δίωρο 6.00-8.00) με ρώτησε ανέμελα αν έχω σπίρτα. Γύρισα τελετουργικά τον κοίταξα και ... κοκάλωσα. Είχε το πιο πράσινο βλέμμα που είχα δει ως τότε. Άνοιξα το στόμα για να πω ότι δεν καπνίζω αλλά .. φωνή δεν έβγαινε. Χαμογέλασε βαριεστημένα και είπε "Καλά, άσε, κατάλαβα". Πήγε στο γραφείο του Ρούτση, πήρε άνετα τον αναπτήρα του και κατέβηκε κάτω για τσιγάρο.

Το επόμενο απόγευμα με βρήκε να πολεμώ με τις ώρες μπροστά στον ολόσωμο καθρέφτη της ντουλάπας να κερδίσω την εμφάνιση .. μίας άλλης. Μίας που θα έμοιαζε πιο μεγάλη και πιο .. αεράτη από μένα. Στένεψα όσο πήγαινε την τζην φούστα μου, σε βαθμό που να μοιάζει με δεύτερο δέρμα και να με δυσκολεύει αφόρητα σε κάθε κίνηση, έβαλα το πιο μουράτο πλεκτό μου μπλουζάκι (τότε τα περισσότερα τα έπλεκαν ακόμη οι μαμάδες) πήρα κλεφτά και τις πιο χαμηλές γόβες της μητρός μου και ως νέα ... Ωραία Ελένη ετοιμάστηκα να κατακτήσω τον Πάρη μου. Πήγα στα αγγλικά νωρίτερα και στήθηκα στην είσοδο για να με προσέξει ερχόμενος. Τα λεπτά περνούσαν όμως κι εκείνος παρέμενε άφαντος, ώσπου χτύπησε το κουδούνι. Ανέβαινα απογοητευμένη τη σκάλα όταν τον άκουσα να τρέχει πίσω μου.
- Χτύπησε κουδούνι? με ρώτησε ενώ με προσπερνούσε και ως συνήθως .. δεν κατάφερα καν να απαντήσω.
Περάσαμε μερικούς μήνες έτσι. Εγώ να λιώνω κι εκείνος να αδιαφορεί. Πλήρως ανυποψίαστος και μόνιμα φευγάτος. Το μάθημα των αγγλικών ήταν το κέντρο του κόσμου μου. Η μέρα κυλούσε με μόνο προορισμό της τις ώρες που θα συναντούσα τον Πάρη. Και το αγοροκόριτσο με τα πληγιασμένα γόνατα κατέβαλλε σταδιακά προσπάθειες να ανακαλύψει και να καλοπιάσει την γυναίκα μέσα του, μπας και τραβήξει την προσοχή του ... Τρώα.

Η Ιλιάδα μου μόλις ξεκινούσε. Άρχισα να ξεσηκώνω πατρόν από το Βurda και να πολεμώ να ράψω ρούχα που θα με κολάκευαν. Και καθώς οι ερωτοχτυπημένες έφηβες θαρρούν ότι "έχουν και κατέχουν" όλες τις τέχνες του κόσμου, κατέστρεψα μερικά πολύτιμα υφάσματα μέχρι να πειστεί η μάνα μου να ασχοληθεί με τις καινούριες μου "λαχτάρες".
Έπειτα πήραν σειρά τα μαλλιά μου. Μακριά ως τη μέση. Πλεγμένα σε παιδιάστικες κοτσίδες συνήθως ή σε αλογοουρές, που πλέον με εκνεύριζαν. Μέχρι που ένα μεσημέρι πήρα ψύχραιμα το ψαλίδι και εντρύφησα και στην τέχνη της κομμωτικής. Η μάνα σκιάχτηκε τόσο με το αποτέλεσμα, που με πήγε στο κομμωτήριο άρον άρον. Το ίδιο απόγευμα έκανα "θεαματική" είσοδο στο Φροντιστήριο με ένα κοντό περιποιημένο καρέ, στη θέση της ατίθασης κοτσίδας μου. Κάθισα στο θρανίο και ένοιωθα τα μάτια του στην πλάτη μου πιο έντονα από κάθε άλλη φορά. Το μάθημα ξεκίνησε όταν ξαφνικά τον ένιωσα να με σκουντάει. Η καρδιά μου κόντεψε να σπάσει όταν μισογύρισα να δω τι θέλει. Έσκυψε στο θρανίο και μου ψιθύρισε:
- Γιατί τα κοψες βρε Άννα?
Κανονικά η φράση διατυπώνει απλά μία απορία. Αλλά ο Πάρης το 'λεγε με παράπονο. Ή έστω έτσι μου φάνηκε. Και πάλι σάστισα. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου. Κι ας επέμενε ο Στράτος ότι μόνο "της γυναίκας η καρδιά είναι μια άβυσσος".
Δεν ξανάπαμε κουβέντα εκείνη τη χρονιά. Άφηνα τα μαλλιά μου να μακρύνουν πάλι , τον κρυφοκοίταζα ντροπαλά στα διαλείμματα, στένευα φούστες και παντελόνια αλλά ο Πάρης ήταν πάντα αμίλητος.

Στην αρχή της επόμενης περιόδου το φροντιστήριο αποφάσισε να κάνει πάρτυ. Είχαμε αποκτήσει μία απερίγραπτη "αγγλίδα" δασκάλα, που έφερε ένα σωρό νέες ιδέες μαζί της. Έδειχνε στρυφνή κι απρόσιτη κι οι συμμαθητές μου της έβγαλαν ένα τραγουδάκι .. με ονοματεπώνυμο:
Πατσ*&ρ@ψ# Αντιγόνη,
προσοχή γιατί δαγκώνει.
Εγώ πάλι την έβρισκα συμπαθητική. Μου ζήτησε βοήθεια για το πάρτυ. Ανέλαβα ευχαρίστως να μαζέψω δίσκους από όλους. Ο Πάρης προθυμοποιήθηκε να φέρει δύο πικάπ και έναν ενισχυτή (τότε η μουσική έπαιζε σε άλλες ... νόρμες μετάδοσης).
Παραμονές των Χριστουγέννων και λίγο πριν κλείσουμε για τις καθιερωμένες διακοπές, μετατρέψαμε το Φροντιστήριο σε ντισκοτέκ. Αυτοσχέδια φωτορυθμικά κρεμασμένα στη μεγάλη αίθουσα, αναψυκτικά και "καναπεδάκια" φτιαγμένα για την περίσταση, ο Πάρης σε μία γωνία απόλυτος άρχοντας των ήχων κι εγώ σε πείσμα του χειμώνα ντυμένη με ένα κίτρινο πλεκτό φόρεμα, που ομολογουμένως ανέβαινε πολύ πάνω από το γόνατο.

Τουρτούριζα από το κρύο παριστάνοντας την αδιάφορη και πίνοντας βυσσινάδα, όταν μπήκε στον χώρο μία εντυπωσιακή ξανθιά. Τουλάχιστον 19χρονη. Έριξε μερικές διερευνητικές ματιές μέχρι που εντόπισε τον Πάρη και προχώρησε καταπάνω του. Τον αγκάλιασε τον φίλησε κι ο κόσμος μου ... βυθίστηκε στο μαύρο έρεβος. Ήθελα να το βάλω στα πόδια. Και τότε βρέθηκε μπροστά μου η Αντιγόνη κι άρχισε τις φλυαρίες για την οργάνωση .. για το πάρτυ .. τι καλή ιδέα που είχε κ.λ.π. Δεν την άκουγα. Σκεφτόμουν μόνο ότι ήθελα να φύγω. Έψαχνα απελπισμένα το παλτό μου, όταν η μουσική ξαφνικά άλλαξε και τους μπιτάτους ήχους της disco διαδέχτηκαν τα μπλουζ. Η Αντιγόνη συνέχιζε να τιτιβίζει ευχάριστα δίπλα μου ενώ εγώ ήδη έσφιγγα το παλτό στο χέρι (και τα δόντια επίσης) .. λίγο πριν βάλω τα κλάματα.

Και τότε τον άκουσα να μου ψιθυρίζει στ' αυτί: Μη βιάζεσαι, πρώτα θα χορέψουμε. Πήρε το παλτό από τα χέρια μου (την σκηνή την θυμάμαι σαν ταινία σε slow motion) με τράβηξε στην αυτοσχέδια πίστα και εγώ ... ως συνήθως είχα καταπιεί απόλυτα την γλώσσα μου.
Τι ήχο έχει η ευτυχία? (που είπε χρόνια μετά το διαφημιστικό σλόγκαν)
Η δική μου ευτυχία .. έπαιζε το I 've been waiting for a girl like you.

Στο τέλος εκείνης της βραδιάς μου σύστησε την αδερφή του, την ξανθούλα που τον φιλούσε νωρίτερα. Πέρασαν τόσα χρόνια κι ακόμη θαρρώ πως πιο ερωτικό μπλουζ δεν χόρεψα ποτέ μου. Δεν είχε ούτε φιλιά, ούτε σεξιστικές περιπτύξεις. Εν τούτοις, είχε μία μαγεία μετρημένη στις ανάσες μας, στην χαριτωμένη ντροπή κάθε αγγίγματος και σε κάθε ανεπαίσθητο σφίξιμο. Μας πήρε δύο χρόνια ακόμη μέχρι να φιληθούμε. Στο μεσοδιάστημα, ο Πάρης καθόταν μαζί μου κάθε βράδυ στο παγκάκι απέναντι από τα αγγλικά και μου κρατούσε σφικτά το χέρι. Υπομονετικά, σαν να περίμενε να μεγαλώσω ... για να τον χάσω.

* Η εικόνα από ένα παγκάκι σε πόστ σήμερα, μου τον θύμισε. Να 'ναι καλά εκείνος που την έβαλε και με .. ταξίδεψε :-)

Permalink για το "Η μελωδία της ευτυχίας (σε απόλυτη διασκευή)"