Θες να κάνουμε σχέση?
Το ακούω συχνά στο ραδιόφωνο και σκέφτομαι ότι κάθε εποχή έχει τα σουξέ της…
Θυμάμαι το "πάμε για καφέ" και την κλασσική απάντηση "καφέ το λένε τώρα?"
Ε .. Ναι τότε το λέγαμε καφέ.. Κι εδώ που τα λέμε είχε τη γλύκα του.
Οι σημερινοί πιτσιρικάδες … αγαπημένα θύματα του έρωτος .. αγνοούν δυστυχώς την γλύκα της αναμονής.

Νοιώθω συχνά τυχερή που ανήκω σε μιά γενιά που χρειαζόταν τα πάρτυ του Σαββατοκύριακου για να σφιχταγκαλιαστεί και να φλερτάρει.
Θυμάμαι τα «μπλούζ της άγριας νιότης» σε σαλόνια συγγενικών σπιτιών. Τότε που ο δίσκος έπαιζε και μαζί του «έπαιζαν» και τα μάτια μας.
Και όλο και κάποια θεία έμπαινε για να βεβαιωθεί ότι τα φώτα ανάβουν επαρκώς και φωτίζουν δεόντως τα πρόσωπά μας αλλά κυρίως τα … χέρια μας.
Γιατί το ξεκίνημα ενός μπλουζ σε εκείνα τα πάρτυ δεν ήταν απλώς ένας χορός, ήταν μιά ερωτική ιεροτελεστία που λαχταρούσαμε να χωρέσει όσα περισσότερα επέτρεπε η εποχή.
Ένα κλίκ παραπάνω έντασης στο αγκάλιασμα, ένα απαλό φιλί στο λαιμό, αγχωμένοι ψίθυροι στο αυτί (που συχνά δεν ήξερες καν τι έλεγαν) και μετά … κατ’ ευθείαν στο μπαλκόνι. Βερμούτ στο χέρι, τσιγάρο στα κλεφτά, ύφος όσο πιο μοιραίο γίνεται, κολλητό τζήν, η μπλούζα με κονκάρδες rock απαραιτήτως και η ψυχή να .. πετάει.
Πρώτες αναγνωριστικές συζητήσεις: Σε ποιό σχολείο πας? Σ’ αρέσουν οι Scorpions? Θα παίξουμε μπουκάλα μετα?
Και ερχόταν κι η ώρα για τη μπουκάλα. Τα φώτα … χαμήλωναν όσο μπορούσαν. Το μαγικό αντικείμενο στη μέση και όλοι γύρω σαν ινδιάνοι έτοιμοι για ιεροτελεστία. Να καρφώνουμε τη μπουκάλα με το βλέμμα λες και θα την κατευθύναμε ακριβώς εκεί που λαχταρούσαμε. Άλλωστε οι ευκαιρίες ήταν λίγες. Κι η μπουκάλα -μέρος μιας σκοτεινής συνωμοσίας- να μην κάνει σχεδόν ποτέ τα χατήρια μας.
Και μετα 'θάρρος ή αλήθεια' . Άλλη μία ευκαιρία στα απωθημένα μας. Να ρωτήσουμε, να μάθουμε, να δοκιμάσουμε. Και τελικά πάντα να γυρίσουμε σπίτι λιγότερο σοφοί αλλά περισσότερο ενθουσιασμένοι.
Τότε δεν μιλούσε κανείς για σχέση. Οι επιθυμίες περιορίζονταν στον καφέ, στο μπλουζ, άντε και κάποτε σε εκείνο το πολύ ξενέρωτο "θέλεις να τα φτιάξουμε?".
Κι όμως είχε κι αυτό ένα σφίξιμο στο στομάχι αν το λεγε ο σωστός άνθρωπος. Συνήθως όμως δεν ήταν καν ο σωστός και ακολουθούσε χυλόπιτα ή απάντηση τύπου "άσε, λέω να τα πάρουμε έτοιμα".
Αλλά κι αν ακόμη "τα φτιάχναμε" οι έρωτες κουβαλούσαν πολύ ντροπή και ακόμη περισσότερες επιθυμίες. Η παρθενιά -το μέγα οχυρό της αντίστασης- και τελικά πολιορκητές και πολιορκούμενοι έμεναν με την ίδια δίψα.
Κάθε φορά που ακούω αυτό το "θες να κάνουμε σχέση" σκέφτομαι πόσο άλλαξαν οι καιροί.
Τώρα τα προφυλακτικά στα δίνουν από το Μαιευτήριο, τα μπλουζ δεν τα χορεύει κανείς πια κι η μπουκάλα ξεχάστηκε. Τα προσχήματα ξεχάστηκαν. Μπορεί να ‘ναι καλύτερα. Μεγαλύτερη ευθύτητα και πιο … χορτάτα πράγματα, δε λέω. Αλλά είχαν και εκείνες οι εποχές τη γλύκα τους. Μιά προσμονή και μια επιθυμία που στις μέρες μας χάθηκε.
Άσε που κάθε φορά που τον ακούω να ρωτάει χαρούμενα "θες να κάνουμε σχέση?" μου ‘ρχεται αυθόρμητα να του πω "όχι ρε, δεν κάνω σχέση μαζί σου. Μου τη δίνει που το λες έτσι ξενέρωτα".
.

Permalink για το ""Θες να κάνουμε σχέση?""