Το 'λεγα πάντα ανθυπομειδιώντας: Οι μάνες είναι η καλύτερη "εφεύρεση" στον πλανήτη μας.
Αρκεί να ξέρεις να τις κρατάς σε μία απόσταση ασφαλείας. Αφού πρώτα σε κυνηγήσουν για χρόνια με εκείνο το ποτήρι το γάλα στα χέρια ή την επιμονή του "ντύσου ζεστά θα κρυώσεις". Αφού νιώσεις πόσο άδολα και βαθειά σε νοιάστηκαν. Αφού συγκρουστείς με τις υπερπροστατευτικές εμμονές τους και "πνιγείς" από τα δικά τους κοινωνικά status.
Και μετά .. όταν μεγαλώνοντας λοξοδρομείς και απομακρύνεσαι, τότε το συνειδητοποιείς.
Πόσο σου λείπουν ... πόσο εύχεσαι να ταν ακόμη κοντά ... πάλι με το ίδιο ποτήρι γάλα ... να σε κυνηγούν στα 20 .. στα 30 .. στα 40 .. στα 100 σου.
Κι όσο τα χρόνια σε παίρνουν από το χέρι και σε τραβάνε μακρυά τους τόσο τις αποζητάς. και αναρωτιέσαι: Ναι, εγώ ξέρω πόσο μ' αγαπάει αλλά πρόλαβα να της το πω ... να της το δείξω ... πόσο την αγαπώ κι εγώ. Όχι, δεν πρόλαβα. Μια μέρα τον χρόνο δεν μου φτάνει. Και τις άλλες ξεχνιέμαι στην καθημερινότητα. Την αποπαίρνω, την πληγώνω, την τυρρανώ. Αλλά έτσι ακριβώς την νιώθω πιο δική μου. Πιο "κομμάτι" μου.
Και μεγαλώνοντας συνειδητοποιώ πόση αλήθεια έκρυβε η ρήση του Όσκαρ Ουάιλντ που είπε πως το μεγαλύτερο ξάφνιασμα κάθε γυναίκας είναι ότι μεγαλώνοντας συνηδειτοποιεί πόσο έμοιασε στη μητέρα της.
Αυτό με τρομάζει περισσότερο. Αν ήδη μοιάζουμε ... τότε ήδη δεν χωρά σε "πατενταρισμένες παγκόσμιες μέρες" ή σε αγκαλιές λουλουδιών που θυσιάστηκαν τόσο ... στημένα. Κι ενώ το νιώθω .. πάλι θα ενδώσω σ' αυτά που επιλέγει η .. αγέλη. Κι ας ξέρω πως ούτε σε εκείνη ούτε σε μένα θα φτάνουν. Κι ας με κοιτάξει πάλι βουρκωμένη όπως κάθε χρόνο για να πεί αμέσως:
Τι να τα κάνω τα λουλούδια? Εγώ άλλα θέλω.
Κι εγώ Μάνα. Κι εγώ άλλα θέλω.

Permalink για το "Μάνα .. η καλύτερη "εφεύρεση" στον πλανήτη"