" Με στάμπα που δε φαίνεται σε κέντησε η Σπανιόλα
ή το κορίτσι που χορεύει απάνω στο σκοινί".
Νίκος Καββαδίας (με ένα κλικ ακούγεται σε εξαίσια εκτέλεση)


Tέλη της δεκαετίας του 70. Στα θρανία γράφαμε ακόμη την εθιμοτυπική έκθεση περί αποταμίευσης (να μία έννοια που διέφυγε του συγχρόνου εκπαιδευτικού συστήματος) και κερδίζαμε τους περιβόητους κόκκινους σιδερένιους κουμπαράδες του Ταμιευτηρίου. Βρισκόταν μόνιμα στολισμένος πάνω στο σκαλιστό σκρίνιο του σαλονιού για να θυμίζει στους επισκέπτες το ... χρέος τους. Το περιεχόμενό του γλιστρούσε προς τα έξω με την βοήθεια ενός μαχαιριού (μαμάς απούσης) και κατέληγε στο ψιλικατζίδικο του κυρ Παναγιώτη, που "αποταμίευε" τα ζαχαρωτά μας όνειρα: Μακρόστενες ροζ καραμέλες με ζάχαρη και περιτύλιγμα από χρυσόχαρτο.

Έτοιμη για μία τέτοια "κατάθεση" θα πρέπει να μουν, όταν το μάτι μου έπεσε στην κούτα με τα Άρλεκιν. Έρωτας σε τιμή ευκαιρίας! Μόλις πενταπλάσια από το ζαχαρωτό. Περίμενα να αρχίσει ο κυρ Παναγιώτης το αγαπημένο του παιχνίδι με τα μπουκαλάκια της κολώνιας. Τελετουργία που είχα πολλάκις παρακολουθήσει, όταν εξυπηρετούσε λουσάτες πελάτισσες. Είχε μία συλλογή από μικροσκοπικά μεταλλικά χωνάκια, ένα σωρό αιθέρια έλαια, μεγαλύτερα δοχεία με αρώματα ... εξωτικών ονομάτων και δοσομετρητές. Τα άπλωνε αργά μπροστά του για να παίξει τον αλχημιστή και να δημιουργήσει "μοναδικά" αρώματα για τις κυρίες της γειτονιάς. Οι άντρες αρκούνταν στη "Μυρτώ" ή στο απλό άρωμα λεμόνι.

Περιμένοντας σ' ένα τέτοιο δρώμενο, βρήκα χρόνο να πρωτοξεφυλλίσω τα άρλεκιν . Κατέληξα σ' ένα με εξώφυλλο μία γοητευτική Σπανιόλα που χόρευε ξυπόλητη, σηκώνοντας μία μακριά κοκκινόμαυρη φούστα με βολάν. Στο βάθος η φιγούρα ενός ταυρομάχου.

Ο "Έρωτας στην Ισπανία" χωνόταν διακριτικά μέσα στο μεγάλο βιβλίο της Φυσικής για μέρες, μέχρι να καταφέρω να μυηθώ στο σλόγκαν "μ' ένα Άρλεκιν ξεχνιέσαι". Και με δύο παθαίνεις αμνησία ... αλλά άργησα πολύ να διαλέξω το επόμενο.

Ο διάσημος Ματαντόρ -που ασφαλώς διέθετε "θεληματικό" πηγούνι, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό (???)- παροπλίστηκε μετά το ατύχημά του στην αρένα. Η νεαρή Καρμέλα εισέβαλε στη ζωή του εκτελώντας χρέη νοσοκόμας. Μιά νύχτα ντύθηκε μ' εκείνη την πανέμορφη μαυροκόκκινη φούστα και χόρεψε ξέφρενα πλάι στη φωτιά που άναψαν στην παραλία. Η περιγραφή καταλυτική για την φαντασία μίας έφηβης και η εικόνα έμεινε βαθιά χαραγμένη στο μυαλό μου.

*

Απόκριες του 1980. Οι μαμάδες της γειτονιάς αγχωμένες επιστρατεύουν πλουμιστά υφάσματα για να μας ράψουν τις αποκριάτικες στολές. Η δική μου χαμογελάει με την εμμονή μου να ντυθώ .... Σπανιόλα. Κάθομαι υπομονετικά και σχεδιάζω τη στολή στο χαρτί. Μοντέλο μου η ηρωίδα του Άρλεκιν, που παραμένει ενοχικά κρυμμένη ανάμεσα στα σχολικά βιβλία.

Η φούστα αποτελείται από τέσσερα διαφορετικά βολάν, καθένα ραμμένο πάνω στο προηγούμενο. Εναλλάξ. Κόκκινο και μαύρο. Στις πρόβες παίρνω πόζες στον ολόσωμο καθρέφτη της ντουλάπας, καρφώνοντας ένα κατακόκκινο τραντάφυλλο στο αυτί μου. Μία νέα Καρμέλα που λαχταράει να χορέψει ξέφρενα με τη σειρά της στην .. αποκριάτικη γιορτή της Πρώτης Γυμνασίου.

Πρόβα Τζενεράλε μεσοβδόμαδα. Η φούστα έτοιμη κι εγώ να στριφογυρίζω για να ακούω το θρόισμά της. Καμαρώνω τα τακούνια μου και παριστάνω την Τζίντζερ Ρότζερς. Βάζω κι ένα κατακόκκινο κραγιόν για να απολαύσω το πρόσωπό μου "βαμμένο" για πρώτη φορά.
Κρυφοκοιτάζω την φωτογραφία της Καρμέλα, για να σιγουρευτώ πως της μοιάζω. Ικανοποίηση!! Είμαι Καρμέλα .. στη θέση της Καρμέλα. Xοροπηδάω στα τακούνια μου και χορεύω τάνγκο. Προβάρω γυναικεία παθιασμένα βλέμματα, αγνοώντας πως... η τύχη μου έχει πάρει ρεπό.

Ξημερώνοντας η μεγάλη μέρα της γιορτής, ξυπνώ γεμάτη σπυράκια. Λες και το κατακόκκινο κραγιόν είχε επισκεφθεί όλο το πρόσωπο και το σώμα μου μαζί. Ανεμοβλογιά. Οι υποδείξεις .. αυστηρές. Ούτε συζήτηση για γιορτές και μεταμφιέσεις. Και εγώ αναγκαστικά ... συνεμορφώθην. Κοίταζα κλαίγοντας για ώρες την κοκκινόμαυρη στολή, που έμεινε κρεμασμένη στη ντουλάπα και βίωνα τη μικρή μου συντέλεια.

Πέρασαν πολλές απόκριες έκτοτε. Δοκίμασα ένα σωρό μεταμφιέσεις αλλά Σπανιόλα δεν ντύθηκα ποτέ. Θυμόμουν νοσταλγικά την κοκκινόμαυρη φούστα κι έλεγα πως δεν φτάνει να θες εσύ. Πρέπει να συνηγορήσει και το ...σύμπαν.

"Από παιδί βιαζόμουνα, μα τώρα πάω καλιά μου"... (κι άλλο κλικ στο στίχο για τη "Γυναίκα" του Καββαδία)

... Γιομάτη φύκια και ροδάνθη, αμφίβια μοίρα
καβάλαγες ασέλωτο με δίχως χαλινάρι,
πρώτη φορά σε μιά σπηλιά στην Αλταμίρα.

* Υποκρίνομαι πως διάλεξα "τυχαία" τον ποιητή. Αλλά σήμερα κλείσαν 32 χρόνια απ' τη φυγή του.

Permalink για το "Όταν η Καρμέλα πέρασε ... ανεμοβλογιά"