Συνήθως θυμώνω παραμονές των γιορτών όταν όλοι οι "άποροι" και "αναξιοπαθούντες" κάνουν έκκληση στα αισθήματα φιλανθρωπίας μου. Σαν να ξεγυμνώνουν τελετουργικά την αχίλλειο πτέρνα μου και να την στηλιτεύουν, ξέροντας ότι κάπου στο βάθος διατηρώ τις ενοχές μου καθώς γνωρίζω ότι σαφώς "υπάρχουν και χειρότερα" από όσα θεωρώ μικρές συντέλειες της καθημερινότητάς μου.
Το ίδιο με θυμώνουν και οι κουρελήδες των τρένων, τα παιδιά των φαναριών και οι ανάπηροι που "κοσμούν" κάθε γωνιά των κεντρικών διαδρομών μου. Όχι γιατί επαιτούν την προσοχή και την καλοσύνη μου αλλά γιατί έχασαν την εμπιστοσύνη μου.

Πάνε χρόνια που μία .. Τ@ρ@π@σου (το όνομα είναι αληθινό και γι' αυτό το "καμουφλάρω") μου δωσε ένα ηχηρό μάθημα. Εισέβαλλε στη ζωή μου με όψη εξαθλιωμένη, σέρνοντας δύο πιτσιρίκια σε κάθε χέρι της και εκλιπαρώντας για ένα κομμάτι ψωμί. Τα μάτια τέτοιων παιδιών αλλάζουν τόσο μαγικά βλέμμα με μία σοκολάτα, που θάρρεψα προς στιγμήν πως μπορώ να τους αλλάξω τη ζωή. Το πήρα πατριωτικά. Όχι απλά ένα χαρτονόμισμα και ξεμπέρδεψα με τη φιλανθρωπία της χρονιάς. Ένας αγώνας ολόκληρος να δείξω και στους άλλους αυτό που έβλεπα εγώ σε κείνα τα μάτια. Την ανάγκη για ένα ζεστό σπίτι και μία ισορροπημένη διαβίωση. Γρήγορα συνειδητοποίησα ότι οι άνθρωποι έχουν ασυνείδητη ροπή προς το καλό. Αρκεί να τους την θυμίσεις.
Η Κ.Τ. με την βοήθεια μίας πόλης ολόκληρης -που συσπειρώθηκε για να καλύψει τις ανάγκες της- απόκτησε ένα αξιοπρεπές διαμέρισμα, μία μόνιμη δουλειά, πολλά τρόφιμα και ρούχα, αρκετά μετρητά, επίπλωση από χλιδάτο ξενοδοχείο, καινούριες ηλεκτρικές συσκευές από ντόπιο κατάστημα και επιτέλους ένα χαμόγελο ευτυχίας. Μεταδοτικό, πράγματι. Νοιώθαμε όλοι καλά που την βοηθήσαμε. Και πρώτη απ' όλους εγώ. Την τακτοποιήσαμε βιαστικά στη νέα της ζωή και σιγά σιγά την .. ξεχάσαμε.

Ώσπου μία μέρα με πήρε φίλος αναπάντεχα τηλέφωνο και μου είπε: Βάλε αμέσως τηλεόραση να δεις τι γίνεται με τα παιδιά της Κ.Τ. Έβαλα. Στο τηλέφωνο κάποια ούρλιαζε ότι εκμεταλλεύτηκαν τα παιδιά της. Δυσκολεύτηκα να καταλάβω. Μία γυναίκα από ορεινό χωριό ισχυριζόταν ότι η Κ.Τ. -που φυλούσε τα παιδιά της για ένα διάστημα- έστησε όλο αυτό το παραμύθι για να συγκεντρώσει όσα της έλειπαν. Στην αρχή αδυνατούσα να το πιστέψω. μετά κλονίστηκα. Ένοιωσα προδομένη και συνάμα υπεύθυνη που με την αφέλειά μου παρέσυρα τόσους σε μία ιστορία απάτης.
Η Κ.Τ. εξαφανίστηκε. Άδειασε το διαμέρισμα, παράτησε τη δουλειά, πήρε τα χρήματα και δεν την ξανάδαμε. Μαζί της πήρε και όση ευπιστία διέθετα ως τότε για τις .. φιλανθρωπίες.

Πέρασα γρήγορα στο άλλο άκρο. Κοιτούσα βλοσυρά όσους άπλωναν το χέρι μπροστά μου, θεωρώντας τους μέλη στην ίδια "λέσχη" της απάτης. Επιπλέον, αρνιόμουν πεισματικά να παρασύρω κι άλλους πλέον σε οποιαδήποτε "εκστρατεία" βοήθειας ανθρώπων που ίσως και να είχαν πράγματι ανάγκη.
Λίγο καιρό αργότερα γνώρισα τον μικρό Γιαννάκη. Ένας 7χρονος μπόμπιρας που ο πατέρας του ισχυριζόταν ότι χρήζει άμεσης επέμβασης στο εξωτερικό. Πολυδάπανης επέμβασης. Ο Γιαννάκης μου φάνηκε ζωηρότατος και οι ιατρικές γνωματεύσεις ελλειπείς. Η Κ.Τ. στριφογύριζε ακόμη στο μυαλό μου και μου θύμιζε το προηγούμενο πάθημα. Του γύρισα λοιπόν την πλάτη επιδεικτικά. Μήνες μετά το μάτι μου έπεσε στο αγγελτήριο της κηδείας του στην εφημερίδα. Τα χρήματα δεν συγκεντρώθηκαν εγκαίρως και η επέμβαση δεν έγινε. Ένοιωθα ένοχη πάλι. Όχι γιατί εθελοτυφλούσα πως θα μπορούσε να σωθεί, αλλά γιατί δεν προσπάθησα καν και απείχα.

Και βέβαια δεν είμαι ρομαντική και .. αθώα. Ζω στο σήμερα. Παρακολουθώ πολέμους, ξέρω στατιστικά υποσιτισμένων, τους ελληνικούς αριθμούς για την εξαθλίωση και τη φτώχεια, τις φάμπρικες πίσω από τα παιδιά των φαναριών, μερικούς αναγνωρίσιμους ζητιάνους με έντυπο "Μεγάλης Ακίνητης Περιουσίας". Από την άλλη ξέρω όμως κι ένα κράτος ανάλγητο με σαθρό σύστημα κοινωνικής αλλυλεγγύης και μία δημόσια ιατρική μέριμνα που δεν χαρίζεται στους άπορους και τους .. ανώφελους.
Πρόσφατα σχετικά παρακολούθησα τον αξιοπρεπή αγώνα ενός ζευγαριού που υιοθέτησε ένα παιδί. Έκανε τα πάντα για να το σώσει από μία σπάνια πάθηση. Αθόρυβα πούλησε όλο το βιός του και έτρεξε στην Αγγλία. Κάποτε όμως τα χρήματα δεν έφτασαν. Και τότε μόνο ζήτησε βοήθεια. Ένας .. Γιαννάκης πάλι. Μία δεύτερη ευκαιρία. Καθώς θυμηθήκαμε συλλογικά πως ... νοιαζόμαστε, ο δεύτερος Γιαννάκης σώθηκε.
Και μαζί του σώθηκα κι εγώ. Άφησα πίσω μου την πικρή ανάμνηση της Κ.Τ. και του άλλου παιδιού και χάρηκα που ρίσκαρα πάλι να νοιώσω άνθρωπος ακόμη και με κίνδυνο να πιαστώ κορόιδο. Τι σημασία έχει?

Σήμερα πήρα ένα μέηλ. Τον Αναστάση που αναφέρει δεν τον ξέρω. Ζει κάπου στην Καστοριά.
Ο αποστολέας με πληροφορεί ότι η Ιατρική κοινότητα του δίνει κάποιες ελπίδες μόνο εάν πάει σε συγκεκριμένο νοσοκομείο στο Τέξας των Η.Π.Α για θεραπεία ενός έτους. Το ύψος της

θεραπείας και διαμονής του στο Τέξας ανέρχεται σε 400.000 ευρώ.
Οι γονείς του δεν καλύπτονται από ασφαλιστικό ταμείο και στην προσπάθεια τους να

συγκεντρώσουν ένα ποσό έχουν ανοίξει ένα τραπεζικό λογαριασμό ο οποίος είναι

εγκεκριμένος από το Υπουργείο Υγείας.
Έτυχε να γνωρίζω πόσο δύσκολο είναι να εγκρίνει τέτοιους λογαριασμούς πλέον το Υπουργείο και πόσο αυστηρή διαδικασία ακολουθείται, ακριβώς για να αποφευχθούν τα παρατράγουδα από τους επιτήδειους. Αυτό είναι ένα πρώτο πειστήριο λοιπόν.
Έμαθα ότι μέχρι σήμερα ο λογαριασμός είχε 30.000 ευρώ , ποσό που υπολείπεται σημαντικά από το απαιτούμενο.
Την πρωτοβουλία για την δημοσιοποίηση της υπόθεσης ανέλαβε το τμήμα Δημοσίων Σχέσεων

και Επικοινωνίας του ΤΕΙ που εδρεύει στην Καστοριά.

Το μήνυμα καταλήγει ως εξής:
Σας καλούμε να προβείτε σε μία χειρονομία καλής θέλησης καταθέτοντας όποιο

χρηματικό ποσό θέλετε στον παρακάτω λογαριασμό : Λογαριασμός Εθνικής

Τράπεζας 10464503340. Στοιχεία: Αναστάσης Παγωνίδης , Βασιλική Παγωνίδου

(μητέρα).

Μπορούσα κάλλιστα να το αγνοήσω .. αλλά επιλέγω να μην το κάνω.

Permalink για το "Το αίτημα της φιλανθρωπίας στις σύγχρονες κοινωνίες"