"Ο θυμός είναι γόνιμος τόπος" λέει ένας καλός μου φίλος και τη φράση τη θύμηθηκα έντονα πρόσφατα, σεργιανώντας στην έκθεση για την Γκερνίκα του Πικάσο (ναι, "Γκουέρνικα" την έλεγα κι εγώ για χρόνια μα το σωστό δεν είναι αυτό). 
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά: Το περασμένο Σάββατο είχε ένα διαολεμένο κρύο. Υπό νορμάλ συνθήκες καθείς σκεφτόταν πως θα λουφάξει στο σπιτάκι του, για να κρυφοκοιτάζει από το παράθυρο την καταρρακτώδη βροχή και να της βγάζει κοροϊδευτικά τη γλώσσα. Καθείς, αλλά όχι εγώ. "Τελευταία μέρα" σκεφτόμουν. "Αν δεν πάω και σήμερα, ο ... Πικάσο θα μου γυρίσει την πλάτη κι άντε να τον κυνηγάω μετά". Διότι καλά να κάθεσαι στ' αυγά σου και να του λες παραπονιάρικα "Πάμπλο μου, μακρυά μου πέφτει η Μαδρίτη και πες στη Σοφία τα σέβη μου αλλά έχω μπουγάδα απλωμένη και δεν θα προκάμω" όταν όμως ο πεισματάρης ο Ισπανός, σου κουβαλιέται στο κατώφλι σου πως να τον αποφύγεις; Άσε που είναι κι αυτό το ρημάδι το "ήμουν κι εγώ εκεί" που μας κατατρέχει μία ζωή. Και καθώς εν ολίγοις, ο Πάμπλο ξεσπιτώθηκε κι είπε να κάνει επίσκεψη στα μέρη μου, αναθεμάτισα όλους τους Θεούς του Ολύμπου για τον καιρό που μου φύλαξαν και κίνησα να τον συναντήσω.
3,5 Χ 7,5 μέτρα, σκεφτόμουν στη διαδρομή, σοφά επέλεξαν ως χώρο έκθεσης τη Βασιλική του Αγίου Μάρκου. Παρκάρω και νοιώθω τυχερή που βρήκα θέση μόλις 12 τετράγωνα πιο πέρα (πόλη να ζεις, κύριοι Αθηναίοι μου, αλλά εσύ, όχι το αυτοκίνητό σου). Ξεμυτίζω γενναία, ανοίγοντας την ομπρέλα αλλά ο αέρας της επιτίθεται και με .. αφοπλίζει."0-1 βρε τσόγλανε, σκέφτομαι, αλλά εγώ στον Πικάσο θα πάω". Αρχίζω την τρεχάλα (με Κουκοδήμο πρότυπο πάντα) και φτάνω βρεγμένη ως το κόκκαλο στο πλατύσκαλο της Βασιλικής. Κοιτάζω απορημένη γύρω μου. "Που είναι τα στίφη των πιστών κι οι ορδές των βαρβάρων?" αναρωτιέμαι. Άχνα! Ένας σκουντούφλης αγγουροξυπνημένος μόνο, πίσω από το πρόχειρο γκισέ στην είσοδο. Λέω "καλημέρα" .. δεν λέει τίποτα. Ρωτώ ευγενικά "Where is Pablo?" και παίρνει ύφος ... Σταυρίδη για να πει την ατάκα "στην έσκασα, μουστάκια". Ψάχνομαι. Εγώ μουστάκιας δεν είμαι, αλλά κι αυτή δεν είναι ούτε Γκερνίκα, ούτε Γκουέρνικα.

- Ιντα 'ναι τούτο? ρωτώ στην .. μητρικήν, μπας και με εννοήσει
- Αντίγραφο, my dear, μου λέει
- Και τσιγκουνευτήκατε τον καμβά και στο αντίγραφο ή μήπως μπήκε στο πλύσιμο?
- Το κάναμε pocket για να μεταφέρεται πιο εύκολα
- Τι λες ωρε βλογιοκομμένε? Κι ήθελε ο Πικάσο να γίνει ... pocket?
  Μουγκαφόν ο ... αντ' αυτού. Φουντώνω εγώ που το πνεύμα του Πάμπλο τρύπωσε στα σωθικά μου.
- Και γιατί μωρέ αλωνίζετε την Ελλάδα και λέτε πως κουβαλάτε την Γκερνίκα? 
Ο Πικάσο θύμωσε μία φορά και δείτε τι πράγμα έφτιαξε. Άμα ξαναθυμώσει που 
θα κρυφτείτε? 

Permalink για το "Όταν (ξανα)θύμωσε ο Picasso"