Η πόρτα χτύπησε στις 5.00 το πρωί. Άγριο χτύπημα Επιτακτικό. Όπως εκείνα που μόνο οι "εξουσίες" καταφέρνουν. Άνοιξα δειλά, καθώς δεν ήξερα ακόμη αν το ονειρεύτηκα ή μου συνέβαινε. Όρμησαν μέσα καμιά δεκαριά ένστολοι. Πανικοβλήθηκα.
- Έχουμε ένταλμα από τον εισαγγελέα υπηρεσίας, μου δήλωσε ο επικεφαλής με φωνή στεντόρεια.
Πάσχιζα μάταια να καταλάβω τι έγκλημα είχα διαπράξει.
- Το google μας έδωσε τα στοιχεία σας, σφύριξε στο αυτί μου ένας άλλος, τραβώντας μία καρέκλα κι αναγκάζοντάς με να καθίσω.
- Θα κατασχέσουμε υπολογιστές, lap top, scaner, fax και τυχόν άλλα μέσα που χρησιμοποιήσατε στην τέλεση του αδικήματος, ούρλιαξε βιαστικά ένας τρίτος που σκάλιζε ήδη το γραφείο μου.
Τραυλίζοντας τόλμησα να ρωτήσω για ποιό αδίκημα κατηγορούμαι. 
- Χα, κάγχασε ένας τέταρτος. Της εκβίασης, φυσικά και το ξέρετε. 
Μα, πρόκειται περί λάθους, τόλμησα να αρθρώσω. Εγώ δεν εκβίασα ποτέ κανένα.
Ο πιο αθόρυβος από όλους με πλησίασε με ένα μειλίχιο χαμόγελο:
- Μα φυσικά αγαπητή μου και εκβιάσατε. Είστε blogger, δεν είστε? Διακρίνατε μία κερκόπορτα ανωνυμίας και τη δρασκελίσατε αμέσως.
Αναθάρρησα και σχεδόν χαμογέλασα ανακουφισμένη. Α περί αυτού πρόκειται, είπα. Ε σιγά τον πολυέλαιο. Ακούστε κύριε ανακριτά, εγώ δεν εκβιάζω και δεν ζητάω αμοιβές για να εξαγοραστεί η σιωπή μου μέσω μπλόγκ. Άλλωστε, δεν έχω κάν σημαίνουσες πληροφορίες για σημαίνοντα πρόσωπα. Είμαι -πως να σας το πω;- μία ασημαντότητα, που ενίοτε από χόμπυ σκέφτεται και μοιράζεται τις σκέψεις της με άλλες ασημαντότητες, που κάνουν το ίδιο.
Το χαμόγελό του με πάγωσε:
- Μα περί αυτού ακριβώς πρόκειται. Μας ενοχλεί αφόρητα η .. άνοδος της "ασημαντότητας" και κυρίως μας ενοχλεί η κατάπτυστη πρωτοβουλία του "σκέπτεσθαι".
- Μα τι λέτε; φώναξα εκνευρισμένη. Απαιτώ να φύγετε αμέσως από το σπίτι μου.
- Χμ αυτό δεν σας επιτρέπεται, είπε ο μεγαλόσωμος φύλακας, αφού έχετε συλληφθεί.
- Πώς είναι δυνατόν να έχω συλληφθεί; αντέτεινα καθώς θυμόμουν ασυνείδητα να επαναλάβω απόλυτα την στιχομυθία του Γιόζεφ Κ. από τη "Δίκη" του Κάφκα.
Ένας ιερέας εισβάλει στη σκηνή. Νοιώθω μία απρόσμενη ανακούφιση. Μοιάζει ενήμερος για τα τεκταινόμενα. Βουτώ το χέρι του και ασυλλόγιστα σχεδόν επαναλαμβάνω .. Κάφκα.
- Ωστόσο, δεν είμαι ένοχη, είναι πλάνη.
- Παρεξηγείς τα γεγονότα, μου εξηγεί ο ιερέας, σαν να γνωρίζει ότι είναι σειρά του να μου εξιστορήσει τον μύθο του Κάφκα. "Η απόφαση δεν έρχεται μονομιάς· η διαδικασία οδηγεί σιγά σιγά στην απόφαση» προσθέτει -ερμηνεύοντας άψογα τον ρόλο του- κι αρχίζει την αφήγηση:

"Μπροστά στο νόμο στέκει ένας θυρωρός, σ' αυτό το θυρωρό έρχεται ένας χωρικός και ζητά να μπει μέσα. Μα ο θυρωρός λέει πως δεν μπορεί να τον αφήσει τώρα να μπει. Ο άνθρωπος συλλογιέται και ύστερα ρωτά μήπως θα μπορούσε να μπει αργότερα. «Ίσως», λέει ο θυρωρός, «τώρα όμως όχι». Η πόρτα είναι ανοιχτή όπως πάντα και καθώς παραμερίζει ο θυρωρός, σκύβει ο άνθρωπος, για να κοιτάξει μέσα από την πόρτα. Μόλις το αντιλήφθηκε αυτό ο θυρωρός, γελά και λέει: «Αν το τραβά η όρεξή σου, δοκίμασε να μπεις, μ' όλο που σου το απαγόρεψα. Πρόσεξε όμως: είμαι δυνατός. Και δεν είμαι παρά ο πιο κάτω απ' όλους τους θυρωρούς. Από αίθουσα σ' αίθουσα είναι κι άλλοι θυρωροί, ο ένας πιο δυνατός από τον άλλο. Τη θέα του τρίτου μόλις, ούτ' εγώ μπορώ να την αντέξω». Τέτοιες δυσκολίες δεν τις περίμενε ο χωρικός. Ο νόμος ωστόσο πρέπει να 'ναι στον καθένα και πάντα προσιτός, σκέπτεται, και καθώς τώρα κοιτάζει προσεχτικά το θυρωρό, τυλιγμένο στο γούνινο πανωφόρι του, τη μεγάλη σουβλερή του μύτη, τη μακριά, αραιή, μαύρη, τατάρικη γενειάδα, αποφασίζει να περιμένει καλύτερα ίσαμε να πάρει την άδεια να μπει. Ο θυρωρός του δίνει ένα σκαμνί και τον αφήνει να καθίσει πλάι στην πόρτα. Εκεί δα κάθεται μέρες και χρόνια. Κάνει πολλές προσπάθειες να του επιτρέψουν να μπει, και κουράζει το θυρωρό με τα παρακάλια του. Ο θυρωρός του κάνει συχνά μικρορωτήματα, σαν αυτά που κάνουν οι μεγάλοι κύριοι, και στο τέλος του λέει ολοένα πως δεν μπορεί ακόμα να τον αφήσει να μπει. Ο άνθρωπος, που ήταν καλά εφοδιασμένος για το ταξίδι του, ξόδεψε όλα, ακόμη κι ό,τι πολύτιμο είχε, σε δωροδοκίες για το θυρωρό. Εκείνος τα δέχεται όλα και ύστερα λέει: «Τα δέχομαι μόνο και μόνο για να μη νομίσεις πως παράλειψες τίποτα». Όλα αυτά τα πολλά χρόνια ο άνθρωπος παρατηρεί το θυρωρό σχεδόν αδιάκοπα. Αποξεχνά τους άλλους θυρωρούς, κι αυτός ο πρώτος τού φαίνεται το μοναδικό εμπόδιο για να μπει στο νόμο. Καταριέται την κακή τύχη. Τα πρώτα χρόνια χωρίς συγκρατημό και δυνατά, αργότερα, όσο γεράζει, μουρμουρίζει μόνο. Αρχίζει να παιδιαρίζει και, μια και μελετώντας χρόνια το θυρωρό γνώρισε και τους ψύλλους του γούνινου γιακά του, παρακαλεί και τους ψύλλους να τον βοηθήσουν και ν' αλλάξουν τη γνώμη του θυρωρού. Τέλος, το φως λιγοστεύει και δεν ξέρει αν γύρω του αλήθεια σκοτεινιάζει, ή αν μονάχα τα μάτια του τον απατούν. Ωστόσο, αναγνωρίζει τώρα μια λάμψη μέσα στο σκοτάδι, που ξεχύνεται άσβεστη μέσα από του νόμου την πόρτα. Δεν έχει πια πολλή ζωή. Πριν από το θάνατό του σμίγουν οι πείρες όλης του της ζωής σε ένα ρώτημα, που δεν είχε κάνει ως σήμερα στο θυρωρό. Του γνέφει, γιατί δεν μπορεί πια ν' ανασηκώσει το ξυλιασμένο του κορμί. Ο θυρωρός πρέπει να σκύψει πολύ κοντά του, γιατί το ύψος του ανθρώπου έχει πολύ αλλάξει. «Τι θες λοιπόν ακόμα να μάθεις;» ρωτά ο θυρωρός, «είσαι αχόρταγος...» «Όλοι μάχονται για το νόμο», λέει ο άνθρωπος, «πώς τυχαίνει να μη ζητά κανένας άλλος εκτός από μένα να μπει;» Ο θυρωρός νιώθει πως ο άνθρωπος αγγίζει κιόλας στο τέλος και, για να φτάσει την ακοή του που χάνεται, ουρλιάζει: «Κανένας άλλος δε μπορούσε να γίνει δεκτός εδώ, γιατί η είσοδος ήταν για σένα προορισμένη. Πηγαίνω τώρα να την κλείσω».

Ο Όρσον Ουέλς το διαβάζει υπέροχα εδώ:



Ξυπνώ ιδρωμένη και κοιτάζω γύρω μου. Αχ πάλι η τηλεόραση έμεινε ανοιχτή. 
"Εφιάλτης ήταν" σκέφτομαι.
Θυμάμαι καρέ καρέ το τρομακτικό σκηνικό του. Και πάνω που καθησυχασμένη βουλιάζω στο μαξιλάρι για να ξανακοιμηθώ, μία αναιδής φωνούλα (όμοια με εκείνη του δικαστή του Κάφκα) μου ψιθυρίζει:
- Αν κρίνει κανείς απ’ τα χείλη σας, θα καταδικαστείτε ασφαλώς, και μάλιστα σύντομα.

Υ.Γ. Μ αρέσει η μάσκα μου. Αν με αναγνωρίσετε στα Προπύλαια θα πρόκειται περί πλάνης

Την φορώ μόνο κατ' οίκον και ομολογώ πως νοιώθω μία χαρά.

Permalink για το "Ποιός φοβάται τη Βιρτζίνια .. Blog?"

Άνθρωπος είμαι, φύσεως πετώσης και πεζής, Ηράκλειτος φιλόσοφος και δημοσιογράφος
κι όταν κανένας μ’ ερωτά "σ’ αρέσει βρε, να ζεις;" του απαντώ: "τρομάρα μου, αν έλειπε κι ο τάφος".
Γεώργιος Σουρής

Copyright © 2006 Oistros. Design by Andreas Viklund, crafted by Phivos.