Είναι μερικοί άνθρωποι που δεν τα μασάνε τα λόγια τους. Μερικές φορές τα φτύνουν βέβαια, αλλά κατα κει που πρέπει. Ο Μίκης -κατά τη γνώμη μου- ανήκει σ' αυτήν την κατηγορία. Μπορείς ακόμη και να διαφωνήσεις μαζί του αλλά πάντα θυμάσαι ότι έχει άποψη και την λέει χωρίς να κρύβεται πίσω από το .. δάκτυλο.

Χθες τα "χωσε" στον Τζώρτζ Μπους. Όχι γιατί το "θέμα" πουλάει. Ή γιατί θέλει κότσια. Όποιος ήταν εκεί κατάλαβε τη στιγμή. Καθόταν χαλαρός στον καναπέ και ξαφνικά "πήρε φωτιά" από μία κουβέντα. Τόπος: το συνέδριο των Δελφών. Θέμα: ο ρόλος του ΟΗΕ στον 21ο αιώνα. "Τί γνώμη έχετε για τον Τζώρτζ Μπους?" ρώτησε κάποιος. Ο Μίκης στην αρχή έμοιαζε ασάλευτος. Σαν να μην είχε ακούσει καν την ερώτηση. Μετά ανακάθισε στον καναπέ, έσκυψε μπροστά, σήκωσε το βλέμμα και άρχισε να μιλάει. Δεν ήταν μόνο ο τόνος της φωνής. Έβλεπες τον θυμό στα μάτια του, στα χέρια του. Έσταζε θυμό ολόκληρος. "Ο Μπους και οι σύμμαχοί του θα οδηγηθούν μία ημέρα αναπόφευκτα στη χρήση της απόλυτης καταστροφής και του απόλυτου πόνου, που είναι η ατομική βόμβα" είπε. Και δεν είναι θέμα κυριαρχίας πια. Είναι η ανάγκη ενός αιμοδιψούς ανθρώπου: του Τζώρτζ Μπους.
Ο Μίκης συνέχισε: "Έως χθές ακόμη, ακολουθώντας το γενικό ρεύμα, πίστευα κι εγώ ότι η βία και ο πόλεμος έχουν ως βασικές αιτίες οικονομικά συμφέροντα, θρησκευτικούς και εθνικούς φανατισμούς και άλλα παρόμοια. Σήμερα είμαι πια βέβαιος ότι όλα αυτά στο βάθος δεν είναι παρά προσχήματα και ότι η βασική αιτία απ' όπου ξεκινά η δίψα για κατάκτηση και αίμα βρίσκεται μέσα στον άνθρωπο".
Και δεν ήταν αυτά που είπε "τρομακτικά" σαν σκέψεις. Ήταν ο τρόπος που τα είπε! Και συνειδητοποίησα πως μερικές φορές πρέπει να βρίσκεται ένας "πληθωρικός" Μίκης να στα πει ωμά για να τα πιστέψεις. Και μετά ... να τα ξεχάσεις πάλι, καθώς σε καταπίνει η καθημερινότητα.

Permalink για το "Ο Μίκης, ο Μπους και μία γερή δόση φρίκης"