Κάποτε οι Κυριακές του καλοκαιριού είχαν χρώμα, γεύση, προσμονή. Το χρώμα των ονείρων της θάλασσας, τη γεύση από τα κεφτεδάκια που περίμεναν στο τάπερ, την προσμονή της μικρής εβδομαδιαίας απόδρασης. Τότε δεν είχαμε πισίνες, γρήγορα αυτοκίνητα, weekend και κρατήσεις στη Σαντορίνη και τη Μύκονο. Ταλαιπωρία είχαμε μόνο. Και το όνειρο έφτανε το πολύ ως τη Λούτσα. Πρωινό λεωφορείο για το Πεδίον του Άρεως. Εκεί στιβαγμένοι όλοι με τα εισητήρια στο χέρι έτοιμοι να διεκδικήσουμε μία θέση στο .. κυριακάτικο όνειρο: το πολυπόθητο πλάτσα πλούτσα.

Η μάνα από νωρίς στο πόδι να ετοιμάζει τάπερ με κεφτεδάκια (αχ τα πιο νόστιμα κεφτεδάκια που έμειναν στο μυαλό μου). Και μετά εκείνο το άγχος: τα πήραμε όλα? Τα μπρατσάκια του Γιώργου, πετσέτες, δεύτερο μαγιώ να αλλάξουν τα παιδιά? Για αντιηλιακό ούτε λόγος να γίνεται. Ο ήλιος ήταν σύμμαχος τότε. Άντε το πολύ λίγη nivea στη μύτη. Ίσα να εκνευριστείς και να φωνάξεις: Όχι ρε μάνα, δεν θέλω να κυκλοφορώ έτσι στην παραλία.
Αρκεί να χες φτάσει στην παραλία βέβαια. Αν ... και όταν ... Γιατί στο Πεδίο του Άρεως τα λεωφορεία σου φέρονταν σαν ... ψιλομύτες από το Κολωνάκι. Άνοιγαν υποσχετικά την πόρτα, σε κοίταζαν, σου καναν face control και μετά δεν σε καταδέχονταν. Και η ώρα περνούσε περιμένοντας το "φιλεύσπλαχνο" λεωφορείο .. ο πόθος. Και η Λούτσα ήταν ήδη ... εδώ. Πάνω σου. Ο ήλιος να καίει κι ο ιδρώτας να τρέχει.
Και κάποτε το ταξίδι ξεκίναγε. Σαρδέλες κρεμασμένες στα χερούλια να γέρνουν υπάκουα σε κάθε στροφή. Να παραπατούν, να ξαναστηλώνονται μέχρι το μάτι να συναντήσει θάλασσα. Αλλαλαγμός τότε μέσα στο λεωφορείο. Όλοι μαζί "θάλαττα- θάλαττα".
Και άντε και φτάσαμε. Επιχείρηση: Απόβαση στη Λούτσα. Κάθε λόχος και το αρχηγείο του. Κάθε αρχηγείο και το δέντρο του. Κάθε δέντρο και μία ιστορία της Κυριακής. Τα παιδιά να ξεφεύγουν στην καυτή άμμο ψάχνοντας καπάκια από αναψυκτικά (πόσα καπάκια μάζεψα τότε. Αλήθεια γιατί τα μαζεύαμε? Ξέχασα πια). Οι μαμάδες με κείνα τα πελώρια ψάθινα καπέλα (σαν μεξικάνοι με σομπρέρος) προφυλαγμένες και οχυρωμένες στα δέντρα τους (δέντρα- παρατηρητήρια- σκοπιές) να ελέγχουν και να εποπτεύουν. Και που και που να δίνουν παραγγέλματα: Αλτ , προσοχή, μεταβολή, επιστροφή.
Κουβαδάκια, φτιαράκια, πύργοι στην άμμο. Άτσαλοι, κακότεχνοι, παιδικοί, καταδικασμένοι στο πρώτο κύμα.
Και τα μπρατσάκια να σε σφίγγουν. Να ντρέπεσαι που τα φοράς. Και το μπάνιο ... ένα πλάτσα πλούτσα αλλά συνεχές, αχόρταγο, λες και θα ρουφούσαμε τη θάλασσα και θα την παίρναμε μαζί μας. Και που και που μία φωνή, ένα στρίγκλισμα: τσούχτρα. Και οι λόχοι να αναδιπλώνονται. Άτακτη υποχώρηση! Και μετά η μητέρα του θύματος να ψάχνει αμμωνία. Όχι στα φαρμακεία βέβαια (που τέτοιες πολυτέλειες). Το φάρμακο ήταν απλό: "δώσε κι άλλο νερό να πιεί το αγόρι. Κι άλλο νερό. Και φέρτο μετά να ουρήσει". Μπλιάχ. Το είδα μια φορά και μου φάνηκε απαίσιο. Μαρτύριο κανονικό. Αλλά φαίνεται όντως είχε αποτέλεσμα.
Κατά το μεσημέρι η οχλοβοή κόπαζε. Τα δέντρα ξαναμάζευαν όλη τη ζωή γύρω τους. τα τάπερ άνοιγαν, τα κεφτεδάκια εξαφανίζονταν κι ήταν η ώρα του ύπνου. Του ύπνου των μεγάλων δηλαδή. Κάτι οι μπύρες και τα ουζάκια στα ταβερνεία, κάτι ο ήλιος .. και σε λίγο ο τόπος αντηχούσε ροχαλητά. Και τα παιδιά ... ξεφάντωναν. Πόσες γνωριμίες σε κείνη την παραλία? Πόσα αγοράκια "έθαψα" στην άμμο, μαθαίνοντας να παίζω τη ... γυναίκα? Και κείνα τα παιδικά φιλιά την ώρα της επιστροφής? Κάθε Κυριακή ορκιζόμουν πως την επόμενη θα τους ξαναβρω στο ίδιο μέρος. Και κάθε Κυριακή χανόμασταν. Και κάθε Κυριακή ξεχνιόμασταν.

Τώρα το μάτι μου ξεκουράζεται σε πισίνες. Εγώ αραχτή στην ξαπλώστρα, με δείκτη αντιηλιακού μεγαλύτερο από τον Nikei, δίπλα ανάγνωσμα περισπούδαστον αντί για φτυαράκια, τσιγάρα και φραπέ αντί για τάπερ με .. κρεατοσφαιρίδια (φίλος το λέει έτσι και μ' αρέσει) και το νερό να μυρίζει χλώριο και ... απάτη! Και να νοσταλγώ συνειρμικά την γνησιότητα εκείνων των Κυριακών της Λούτσας! Την ταλαιπωρία τους ... που τότε δεν ξέραμε πόσο όμορφη ήταν.

Permalink για το "Κάτι Κυριακές του παρελθόντος. Επιχείρηση: Απόβαση στη Λούτσα"