Συμπαθώ τους μετανάστες. Ακόμη τους ανθρώπους υψηλών προδιαγραφών και συνάμα χαμηλών τόνων. Ακόμη περισσότερο υπολήπτομαι όσους κατάφεραν να κάνουν το κέφι τους δουλειά και μάλιστα καλοπληρωμένη. Ε αυτό το τελευταίο ο Ζιντάν το κατάφερε στο μέγιστο βαθμό. Η μεταγραφή του από τη Γιουβέντους στη Ρεάλ Μαδρίτης(2001) ήταν επίσημα η μεταγραφή του 21ου αιώνα.

23,660 δισ. δρχ. (69.435.069 ευρώ). Ποσό τόσο μεγάλο που σχεδόν σου απαγορεύει να ονειρεύεσαι ζωή με ... τέτοια μεγέθη. Και μάλιστα να είσαι μόλις στα 35 σου. Νέος, καταξιωμένος, ίνδαλμα σχεδόν στην πατρίδα σου, χορτάτος από λεφτά κι ας προήλθες από μία οικογένεια βιοπαλαιστών και μάλιστα Αλγερινής καταγωγής, που δυσκολεύτηκε να γίνει αποδεκτή στην σνόμπ Γαλλία. Ίσως μόνο διψασμένος για περισσότερη δόξα ακόμη.

Ομολογώ ότι δεν είχα συναιστανθεί το μέγεθος του φαινομένου Ζιντάν πριν το Μουντιάλ της Γερμανίας. Συχνά και μόνο το να είσαι γυναίκα αρκεί ως δικαιολογία για την άγνοια περί τα ποδοσφαιρικά δρώμενα. Αλλά, διάολε, δεν εννοώ αυτό. Μαθαίνοντας τις προσωπικότητες του αιώνα σκέφτομαι τον Χώκινς, τον Έκο, τον Τσόμσκυ και μερικούς ακόμη που μάλλον δεν αποτελούν ίνδαλμα καμίας νεολαίας αλλά οφείλουν να παραδειγματίζουν μεγαλύτερες γεννιές με τον τρόπο της σκέψης τους.

Στο μυαλό μου τα έχω όμορφα διαχωρισμένα αυτά. Με τρόπο απλό. Ο Τσόμσκυ στη φιλοσοφία, ο Χώκινς στο χωροχρόνο του και ο Ζιντάν στο γήπεδο. Κι όπως δεν απαιτώ από τον Πασχάλη Τερζή να αναλύσει το "χρονικό του χρόνου" -αλλά ίσως μόνο τον "παλιόκαιρο"- έτσι δεν απαιτώ και από τον Ζιντάν ηθικοπλαστικά διδάγματα και συμπεριφορές που χρήζουν αναλύσεων για να εξάγουν βαθειά νοήματα.

Ειλικρινά δεν έχω ιδέα τι του είπε ο εσχάτως κρανιοξυρισμένος επίσης Ματεράτσι και θύμωσε τόσο. Ξαφνιάζομαι πάντως που οι Βραζιλιάνοι επιστράτευσαν ειδικούς επιστήμονες για να διαβάσουν τα χείλη του Ιταλού στην επίμαχη φάση και να καταλήξουν ότι τον αποκάλεσε "τρομοκράτη" ή που το ΒΒC επικαλείται τον μάνατζερ του για να εξηγήσει πως του αποκάλεσε πόρνη την αδερφή. Και τελικά ξαφνιάζομαι που τόσοι ασχολούνται τόσο με την επίμαχη και μυστηριώδη φράση. Και που ακόμη περισσότεροι ψάχνουν να μάθουν με λεπτομέρειες το πως και τι ειπώθηκε για να αποφανθούν αν το¨"είδωλο" είχε δίκιο ή πρέπει να αρχίσουμε την .. αποκαθήλωση.

Έχω πάλι μερικές απλοϊκές σκέψεις για όλα αυτά.

1. Τα γήπεδα δεν υπήρξαν ποτέ "σαλόνια" και χώροι υποχρεωτικού σαβουάρ βίβρ. Τα μπινελίκια και οι ερωτικές "περιπτύξεις" με τις μητέρες και τις αδερφές παικτών, προπονητών και διαιτητών δίνουν και παίρνουν παντού. Αλλά δεν είναι μόνο τα γήπεδα. Και στο φανάρι αν αργήσεις λίγο ... θα σε στολίσουν κατάλληλα. Και οι βρισιές στο πρόγραμμα είναι. Και υποθέτω ότι όσο πιο συχνά τις ακούς τόσο πίο εύκολα τις συνηθίζεις (ιδίως δε αν είσαι ποδοσφαιριστής και πληρώνεσαι αδρά για να τις υπομένεις).

2. Αν είσαι ο Ζιντάν και ξαφνικά βρίσκεσαι να κουβαλάς στους ώμους σου το όνειρο μιάς ολόκληρης Γαλλίας... ε όσο να πείς ένα βάρος το αισθάνεσαι. Μία πίεση, βρε αδερφέ. Ένα άγχος, έναν εκνευρισμό. Και επιπλέον έχεις προϊδεάσει και το φινάλε. Έχεις ανεβάσει τις προσδοκίες. Λες "τελευταίο παιχνίδι και ... άντε γειά" και περιμένουν όλοι κάτι έντονα συγκινησιακό. Και αν οι δημοσιογράφοι φτάνουν να ετοιμάζουν διθυρραμβικούς λόγους για το σκηνικό ... πως να μην το έχεις ονειρευτεί κι ο ίδιος (είπαμε αν είσαι ο Ζιντάν) και να μην το έχεις σκηνοθετήσει στο μυαλό σου;

3. Αν όμως η τύχη παίζει παιχνίδια ή είναι απασχολημένη στο αντίπαλο στρατόπεδο; Αν ξαφνικά βλέπεις όλο το όνειρο να ... καίγεται και εσύ να μην μπορείς να το σώσεις; Οι διαχειριστές κρίσεων θα έλεγαν ότι χρειάζεται πάντα εναλλακτικό σενάριο. Δεν έχω ιδέα αν ο Ζιντάν το είχε σκεφτεί: ότι μπορεί να φύγει αθόρυβα με το κεφάλι σκυμμένο ανήκοντας στους ηττημένους.

4. Τραυματισμένος, με έναν ώμο που πονάει έντονα και κυρίως με την προοπτική μίας ήττας που θα πονέσει εντονότερα ίσως να είδε ξαφνικά μπροστά του την επικείμενη "άδοξη" αποχώρησή του. Και τότε ιδού ο "απομηχανής Θεός". Ματεράτσι. Γνωστός και μη εξαιρετέος για αγυρτίες και αθυροστομίες. Κάτι είπε. Τι; Τι σημασία έχει το τι; Σημασία έχει το θέαμα. Εντός και εκτός φάσεως. Κεφαλιά στο μέρος της καρδιάς!! Τι συμβολισμός!! Και μετά η φορτισμένη συγκινησιακά αποχώρηση (αποβολή αν προτιμάτε). Ξηλώνει το περιβραχιόνιο ... χτυπά τον Ελιζόνδο στην πλάτη ... και κατευθύνεται στα αποδυτήρια. Θεατράλε εντελώς το φινάλε. Μου θύμισε λίγο το στίχο "είμαι ο ήρωας που μένει μόνος του, οι τίτλοι του τέλους θα πέσουν για μένα, οι τίτλοι του τέλους αυτό είναι το θέμα".

Αυτό είναι το θέμα; Για όσους το αγνοούν σε λίγο ξεκινούν τα γυρίσματα της ταινίας με τίτλο "Ζιντάν" και πρωταγωνιστή τον ίδιο τον ποδοσφαιριστή. Αφιέρωμα στην ζωή και την πραγματική ιστορία του από τις αλάνες του Μάγκρεμπ μέχρι τον προχθεσινό Μουντιάλ της Γερμανίας. Και μία τέτοια ζωή... και μία τέτοια ταινία χρειαζόταν ένα βαρύγδουπο φινάλε. Άλλωστε ο Ζιζού υποσχέθηκε (μέσω του άτζέντη του) να μιλήσει όταν θα είναι "έτοιμος" γι' αυτό το θέμα.

Εν τω μεταξύ μια χώρα τον υποδέχτηκε με ανάμεικτα συναισθήματα. Ευγνωμοσύνη και πίκρα. Στον διαγωνισμό της FIFA αναδείχτηκε πολυτιμότερος παίκτης αυτού του Μουντιάλ. Κι ας μην ήταν υπόδειγμα υπομονής και καλοσύνης. Ήταν πολύτιμος παίκτης αλλά ούτε ο "άγιος" που χρόνια προβάλλει ο Τύπος, ούτε το ιδανικό πρότυπο των παιδιών.

Και το σημερινό σχόλιο της Καθημερινής έχει τα δίκια του:"Το ποδόσφαιρο είναι μια από τις μεγαλύτερες τέχνες, αλλά ποτέ δεν θα ενταχθεί στις "καλές". Δεν θυμάμαι κανέναν μεγάλο ποδοσφαιριστή -πλην του Πελέ- που να έμεινε στην ιστορία για την καλοσύνη του και την πιστή εφαρμογή των κανονισμών. Γι’ αυτό και ο τελικός του Βερολίνου θα μείνει στην ιστορία ως «ο τελικός του Ζιντάν». Κι ας σήκωσε ο Ματεράτσι το Κύπελλο!".

Υπάρχει βέβαια και η άλλη όψη του νομίσματος. Αυτή που μπορεί να "τσαλακώσει" την υστεροφημία του. Ο Γαλλικός Τύπος. Η εφημερίδα που επιτίθεται με περισσότερο μένος στον Ζινεντίν Ζιντάν είναι η μεγάλη αθλητική της Γαλλίας «Εκίπ». Στο κύριο άρθρο ο Κλοντ Ντουσέν γράφει απευθυνόμενος στον Ζιντάν: «Ζινεντίν, ξέρεις ότι το πιο δύσκολο σήμερα το πρωί δεν είναι να προσπαθήσουμε και να κατανοήσουμε γιατί οι μπλε, οι δικοί σου μπλε, έχασαν στον τελικό του παγκοσμίου κυπέλλου, αλλά να εξηγήσουμε στα δεκάδες εκατομμύρια σε όλο τον κόσμο πώς μπόρεσες να επιτρέψεις στον εαυτό σου να χτυπήσει με αυτό τον τρόπο τον Ματεράτσι, δέκα λεπτά πριν από το τέλος της παράτασης. Τι θα πούμε στα παιδιά όλου του κόσμου, που για αυτά είσαι ίνδαλμα, σύμβολο. Πώς μπόρεσε αυτό να συμβεί σε κάποιον σαν εσένα;».

Καλύτερα αμφιλεγόμενος παρά ... βαρετά καλός λέω εγώ κύριε Ντουσέν. Και το "αμφιλεγόμενος" .. γράφει καλύτερα στο φινάλε

Permalink για το "Τι δεν έμαθα για τον Ζιζού αλλά ... κυρίως τι (πολύτιμο) έμαθα"