Στην χώρα της εσωστρέφειας, της κακομοιριάς και της ίντριγκας τα "ωραία" κρατούν λίγο και πληρώνονται ακριβά. Η χαρά από την νίκη στο ΕURO 2004 ξεθώριασε.
Θυμάμαι την εμπνευσμένη ανάλυση ενός παιδοψυχολόγου πριν από 2 χρόνια ακριβώς:
" Οι έλληνες έχουν ανάγκη να νικήσουν. Μία εσωτερική ανάγκη να αρθούν στο ύψος της ιστορίας τους. Το πρόβλημα είναι πως οι φιλοδοξίες τους σταματούν εκεί. Δεν ξέρουν καν να καρπωθούν τις νίκες τους και να τις περιφρουρήσουν. Κι έτσι τις μετατρέπουν σε οδυνηρές ήττες".

Ακούγοντάς τον τότε τον βρήκα πεσιμιστή, υπερβολικό, σχεδόν μίζερο. Είχα περάσει μία ξάγρυπνη νύχτα γιορτής (όπως όλοι) μεθυσμένη ακόμη από την επιτυχία και το αναπάντεχο τρόπαιο. Είχα απογειωθεί με τον Ρεχάγκελ, τον Χαριστέα, τον Νικοπολίδη και τους άλλους πολύ δικούς μου "ξένους". Είχα κουνήσει σημαιάκια, είχα τραγουδήσει "ας κρατήσουν οι χοροί" είχα ουρλιάξει από χαρά με το γκόλ. Κι ήταν μία χαρά αλλιώτικη. Πάνω από τα συνήθη. Δεν συγκρινόταν ούτε με προαγωγή στη δουλειά, ούτε με ανέλπιστα χρήματα, ούτε με μία ευχάριστη βραδιά σε φιλική ατμόσφαιρα. Δεν χωρούσε σ' αυτά. Ήταν ένα αίσθημα αλλιώτικο. Ενας συλλογικός θρίαμβος. Λες κι όλη η Ελλάδα ήταν σε κείνο το γήπεδο και έπαιζε ομαδικό παιχνίδι (επιτέλους)! Και κέρδιζε! Και αποθεωνόταν!
Τον άκουσα λοιπόν να μιλάει για το μετέπειτα και τον κοίταξα σαν .. εξωγήινο. Πως τολμάς; σκεφτόμουν. Τέτοια στιγμή, την αμέσως επόμενη στιγμή ενός θριάμβου να μου την τσαλακώνεις με τέτοια λόγια;
Σήμερα τον θυμήθηκα. Αναπόφευκτα δικαιωμένος ο άτιμος. Χαλάλι τα πτυχία και οι περγαμηνές του. Ανάθεμα στον εθνικό ωχαδερφισμό μας που τον δικαίωσε. Μέχρι το βράδυ θα τα βάλουν όλοι με τον Μπλάτερ. Πάντα φταίνε οι "άλλοι" κι όχι εμείς. Κι αυτό στα γονίδια μας πρέπει να 'ναι γραμμένο. Θα τα βάλουν και με τον Ορφανό. Και με τον Γκαγκάτση. Και με τον Καραμανλή. Και με τους οσφυοκάμπτες τους.
Και μετά "δεν βαριέσαι, πάμε για ύπνο, μπας και δούμε κανένα καλό όνειρο". Κανείς δεν τα βάζει πια με τον εαυτό του. Με τον τρόπο που ανεχόμαστε τους πάντες και τα πάντα. Με τον τρόπο που εγκαταλείπουμε νίκες και τις μεταλλάσουμε σε ήττες. Τα στομάχια μας γεμίζουν προαιρετικά αέρα κοπανιστό για να μάθουν να χωρούν τα πάντα.
Από τις φιέστες της υποδοχής των Πρωταθλητών Ευρώπης που μεταλλάχθηκαν σε γιορτή της ΠΑΛΗ -ΠΑΛΗ μέχρι την απόφαση για αποκλεισμό του ελληνικού ποδοσφαίρου από όλες τις διεθνείς διοργανώσεις. Σε κατηγορία Κένυα και Ουγκάντα. Και το χειρότερο είναι ότι δεν θα ανοίξει ρουθούνι πάλι. Κι αυτό θα το χωνέψουμε. Και θα καθίσουμε πάλι αραχτοί στον καναπέ να δούμε τελικό Μουντιάλ με την γνωστή γεύση πίκρας που έλεγε ο αναθεματισμένος "προφήτης" παιδοψυχολόγος.
ΕΘΝΙΚΗ ΕΛΛΑΔΟΣ ΓΕΙΑ ΣΟΥ (που λέει κι ο Νιόνιος).
Αλλά δύο χρόνια μετά το άσμα ηχεί διαφορετικό.
Με έναν τόνο αποχαιρετισμού. Σαν το όνειρο που έμεινε ... μετέωρο. Και το χειρότερο είναι που δεν θυμώνω καν. Ξέχασα πως είναι να θυμώνω. Μόνο να απογοητεύομαι θυμάμαι ....

Permalink για το "Η εθνική μας μοναξιά στο Ποδόσφαιρο και ύπνον ελαφρύ κύριε Ορφανέ"