Η φίλη μου μπήκε στο Μαιευτήριο το βράδυ της Κυριακής. Καισαρική προγραμματισμένη για Δευτέρα. Ξαφνικά προέκυψε η ανάγκη κάποιος να κρατήσει το γιό της για το βράδυ εκείνο. Ο σύντροφός της έχει εστιατόριο και θα τελείωνε αργά. Προσφέρθηκα. Άλλωστε, τον Δημήτρη τον ξέρω από μωρό. Πόσο δύσκολο μπορεί να ήταν να κρατήσω ένα παιδί για ένα βράδυ? Την απάντηση την έλαβα εξ' αρχής. Επέμενε να καθίσει στη θέση του συνοδηγού κι όχι στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου. Εγώ πάλι επέμενα να καθίσει πίσω. Τον τακτοποιούσα, του έβαζα την ζώνη και μόλις έκλεινα την πόρτα, την έλυνε και πηδούσε στο μπροστινό κάθισμα γελώντας. Δοκίμασα να του εξηγήσω. Όταν τελείωσα την αγόρευση και τις νουθεσίες επαναλάβαμε το ίδιο τελετουργικό. Πίσω, ζώνη, πόρτα ... εγώ. Λύσιμο, γλύστριμα και μπροστά πάλι ... εκείνος. Κι όλα αυτά γελώντας. "Καλά, σκέφτηκα, δεν χάλασε κι ο κόσμος, ας καθίσει μπροστά". Ξαναβάλαμε τη ζώνη και ξεκινήσαμε. Ο Δημήτρης είχε την πρώτη νίκη του και με το αλάνθαστο ένστικτο που διαθέτουν τα παιδιά ήξερε ήδη ότι ήμουν του χεριού του.
Μόλις βγήκαμε από την πόλη άρχισε να ξαφνιάζεται.
- Γιατί μένεις τόσο μακριά?
Άρχισα τα επιχειρήματα περί εξοχής, ησυχίας, θάλασσας (αυτό με τη θάλασσα τον ενθουσίασε για λίγο) . Νόμιζα ότι το ξεπεράσαμε. Έμεινε σιωπηλός για λίγο και επαναπαύτηκα. Ώσπου ξαφνικά μου λέει:
- Βίντεο κλάμπ έχει δίπλα στο σπίτι σου?
Κάγκελο εγώ. Η ερώτηση μυρίζει .. παγίδα. Έχει γούστο το video club να είναι "must" για να κάνεις μπέιμπι- σίτινγκ? Yποψιασμένη πια .. αρχίζω να απαντώ με ερωτήσεις.
- Τι χρειαζόμαστε από το video club?
- Τον Νέμο, οπωσδήποτε.
Μάλιστα, σκέφτομαι. Και αρχίζω τους κύκλους για να ξαναβγώ στην Εθνική. Και πήγαμε στο video club. Και με έκπληξη είδα τον Δημητράκη να με ξεμπλέκει στα .. δύσκολα. Εξήγησε ακριβώς τον τίτλο και ζήτησε το μεταγλωττισμένο DVD. Και αφού εφοδιαστήκαμε κατάλληλα δεν είχε πλέον αντίρρηση να πάμε σπίτι. Στη διαδρομή σκεφτόμουν αν και κατά πόσον θα πρεπε να καθίσω πλάι του να δω κι εγώ τον περιβόητο Κάπταιν Νέμο του Ιουλίου Βέρν (τόσο άσχετη ήμουν). Πάντως, καλή επιλογή, κατέληγα. Τουλάχιστον ήθελε Βέρν και όχι .. Νιντέντο.
Μετά από μία σύντομη ξενάγηση και διάφορα ευτράπελα που μεσολάβησαν (ο Δημήτρης μπαινόβγαινε τρέχοντας στα μπαλκόνια, ώσπου "πέρασε" κυριολεκτικά μέσα από μία σίτα)
κάποτε φτάσαμε στην ώρα της ευλογημένης κούρασης. Καταλάγιασε η μανία του για παιχνίδι και εξερεύνηση και σωριάστηκα κι εγώ κατάκοπη δίπλα του στον καναπέ. Αποφασίσαμε να πλυθούμε, να αλλάξουμε και να φάμε. Συμφωνήσαμε ότι πεινούσαμε κι οι δύο σαν .. λύκοι. Και δόξα τω Θεώ ό,τι είπαμε το κάναμε. Και μετά ήρθε η ώρα της κουβέντας. Πέρασα κανά δύο ανακρίσεις από αυτές που μόνο η παιδική αφέλεια μπορεί να θέσει ωμά και εύστοχα κα μετά ήρθε η κουβέντα στα παιδικά παιχνίδια. Ο Δημήτρης λοιπόν, έμαθα ότι λατρεύει το game boy του, αλλά "η μαμά δεν τον αφήνει να το χορτάσει". Παίζει επίσης παιχνίδια στο κινητό του (ναι, έχει κινητό και γράφει μηνύματα σε χρόνο DT) τρελαίνεται για τον Μπόμπ τον Μάστορα κι όταν τα βαρεθεί αυτά λύνει κανένα εύκολο Sudoku. Χάζεψα. Εγώ τι έκανα στην ηλικία του?
- Βρε Δημήτρη, "Μήλα" έπαιξες ποτέ? "Αμπάριζα"? "Κουτσό" με κιμωλία? Τα τζιτζίλια κι οι γαλατάδες σου λένε κάτι? Τα κουρσούμια έστω?
Έπρεπε να συγκρατηθώ αλλά .. μου βγήκε αυθόρμητα κι ο Δημήτρης με κοίταζε παραξενεμένος.
- Τι είναι αυτά? ρώτησε.
- Τα παιχνίδια που παίζαμε εμείς, του είπα.
- Α ... κατάλαβα. Παιχνίδια των μεγάλων ε? Οι γονείς μου παίζουν σκράμπλ, μου απάντησε.

Άντε να του εξηγήσεις τώρα.
Τι γίνανε τα παιδικά μας παιχνίδια, γαμώτο?
Εκείνα που κεντούσαν μελανιές στα γόνατα και οι φωνές μας γέμιζαν τις γειτονιές. Θυμήθηκα τις εποχές που φτιάχναμε τα πατίνια. Δύο ξύλα και ρουλεμάν.
Και έπειτα στην κορυφή της ανηφόρας για δοκιμή. Κι ο θόρυβος εκκωφαντικός.
Δέκα πιτσιρίκια να κατεβαίνουν σε παράταξη, με τα ρουλεμάν να ρολάρουν στην άσφαλτο. Κι οι γεροντοκόρες στην πόρτα να στριγκλίζουν: "Παλιόπαιδα, σταματήστε".

Αχ σαν να καταλαβαίνω γιατί η Λίνα έγραψε τα "παιδικά παιχνίδια" Κάτι να μείνει να μας τα θυμίζει. Το αρχείο είναι εδώ .

Έτσι την είδαμε την ταινία. Εγώ γιατί δεν ήξερα τι να του πω κι εκείνος γιατί τον "γουστάρει" πολύ τον Νέμο. Έμαθα βέβαια ότι δεν είναι και Ιούλιος Βέρν αλλά την βρήκα πραγματικά απολαυστική.

Permalink για το "Τι με κοιτάζεις, μ' αυτά τα μάτια!!!"