Με τρελαίνουν αυτές οι παγκόσμιες μέρες δίχως νόημα. Οι αφιερωμένες στα ανέφικτα, στις μειονότητες, στις ισότητες και στις ενοχές μας. Κάθε φορά που τις ακούω στα επετειολόγια αναρωτιέμαι ποιοί τις μοίρασαν και γιατί. Σήμερα, λοιπόν, είναι η περιβόητη παγκόσμια μέρα για πόλεις χωρίς αυτοκίνητο. Ο νομοταγής και ευαισθητοποιημένος πολίτης (που δεν τον γνωρίζω κατ' ιδίαν) αφήνει το αυτοκινητάκι του κλειδωμένο στο γκαράζ και ξεκινά τον ... πηγαιμό για την Ιθάκη. Στο δρόμο θα συναντήσει και Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες. Αλλά είναι οπλισμένος με υπομονή, σύνεση και κυρίως ευρηματικότητα, ως άλλος Οδυσσέας.

Ακολουθώ την υποθετική του πορεία. Ποδήλατο δεν έχει, γιατί οι αποστάσεις και οι συνθήκες είναι απαγορευτικές για ποδήλατο. Το συμπαθές υπομονετικό τετράποδο που κάποτε χρησίμευε ως μέσο μεταφοράς το ξέρει μόνο από φωτογραφίες και ζωολογικούς κήπους πια. Οπότε και εδώ επιλογή δεν υπάρχει. Μονόδρομος ο ... ποδαρόδρομος και τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Και καλά να ζεις στην Αθήνα όπου οι συγκοινωνίες έγιναν ευέλικτες και βολικές. Έλα όμως που ο ήρωάς μου (περί ήρωος πρόκειται, αφού και μόνο η σκέψη έχει έναν ηρωισμό) ζει εκτός πρωτευούσης. Πρώτο ημίωρο πεζοπορίας μέχρι τη στάση του λεωφορείου. Ψιλοβρέχει. Ο καιρός αγνοεί την παγκόσμια μέρα των ... ταλαίπωρων. Την αγνοούν επίσης και οι οδηγοί που στρέφουν τις ρόδες τους στις λακούβες του δρόμου και τον καταβρέχουν, περνώντας με ταχύτητα δίπλα του. Τα πεζοδρόμια ανύπαρκτα ή κατηλειμμένα με κάθε λογής πραμμάτειες εμπόρων. Οι πεζοί -αναγκαστικά- υπό διωγμόν, καταδικασμένοι να βαδίζουν στην άκρη του δρόμου. Αλλά ο ήρωάς μας είναι οπλισμένος με υπομονή. Βάλθηκε να τα καταφέρει και να μη χάσει το χιούμορ του, έστω κι αν καταστρέψει ρούχα και εμφάνιση.
Και επιτέλους φτάνει στη στάση του λεωφορείου. Άδεια. Ψυχή τριγύρω. Στέκεται και περιμένει. Είκοσι λεπτά, μισή ώρα, τρία τέταρτα. Μπροστά του περνούν τα παιδιά του ποδηλατικού ομίλου. Σορτσάκι, κράνος και ποδήλατο. Η Τροχαία τα συνοδεύει πανευτυχής. Δράττεται της ευκαιρίας και ρωτάει τον αστυνομικό. "Α, οι οδηγοί λεωφορείων έχουν στάση εργασίας σήμερα. Λήγει στις 2 το μεσημέρι" η απάντηση. Στέκει σαν χαμένος και κοιτάζει τους ποδηλάτες που απομακρύνονται. "Πώς διάολο θα συμμορφωθώ στην παγκόσμια μέρα χωρίς αυτοκίνητο, όταν δεν έχει ούτε λεωφορείο?" σκέφτεται. Προσπαθεί να διατηρήσει την ψυχραιμία του. Αλλά μερικές φορές το σύμπαν, η θέση των αστερισμών και οι λοιπές ... προοδευτικές δυνάμεις δεν συνομολογούν. Ένα φορτηγό περνά δίπλα του και τον λούζει με λασπόνερα. Ανοίγει το στόμα να διαμαρτυρηθεί. Αλλά ο οδηγός είναι πιο γρήγορος. Δεύτερο "λούσιμο" ... με υβρεολόγια αυτή τη φορά. "Που πας ρε μ@λάκα?" του φωνάζει. Ο ήρωάς μας είναι πια εξαντλημένος, εκνευρισμένος, ταπεινωμένος και μετανοιωμένος. Ανάθεμα στις παγκόσμιες μέρες των ανέφικτων και στην διάθεσή του να τις "υπηρετήσει".

Σταματάει το πρώτο ταξί που βρίσκει. Μπαίνει και λέει τον προορισμό. Ο οδηγός τον κοιτάζει με συμπόνοια. "Σας έβρεξαν" του λέει. "Ασυνείδητοι οδηγοί" απαντάει ο ήρωας και σκέφτεται ξανά το πάθημά του. Σε λίγο όλα διορθώνονται. Επιστρέφει στο σπίτι του. Αλλάζει ρούχα. Παίρνει το αυτοκίνητο και ξεκινάει. Η βροχή δυναμώνει. Θα καταβρέξει κι εκείνος μερικούς πεζούς αλλά βιάζεται πλέον να καλύψει τον χαμένο χρόνο για τον προορισμό του. Στο ραδιόφωνο συζητούν με περισπούδαστο ύφος οι συγκοινωνιολόγοι για την παγκόσμια μέρα χωρίς αυτοκίνητο. Πιάνει το κινητό με την έμπνευση της στιγμής. "Μιά ερώτηση μόνο, λέει στην τηλεφωνήτρια. Ρωτήστε τους συγκοινωνιολόγους που είναι στο στούντιο πώς έφτασαν σήμερα εκεί?"

Permalink για το "Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη ... χωρίς αυτοκίνητο"