- Λοιπόν; Τι σκοπούς έχεις για σήμερα;

Η Ελένη τρώγεται μέρες τώρα στην ιδέα του περιβόητου Αγίου Βαλεντίνου. Έξυπνη, μορφωμένη, άνω των τριάντα κι εν τούτοις θεωρεί must της σχέσης της να αποτίσει φόρο τιμής στον Άγιο Έρωτα (άδει χαριτωμένα ένρινα ο Παντελής Θαλασσινός). "Αν το ξεχάσει, δεν θα του το συγχωρήσω ποτέ" μας έλεγε εκνευρισμένη στο γραφείο. Ο καημένος ο Κώστας για πρώτη φορά θα βίωνε το τέστ του Βαλεντίνου στο πλευρό της και ουδόλως έδινε την εικόνα του ανθρώπου που θα τρεχε να εφοδιαστεί γλυκά και λουλούδια, υποκύπτοντας σε ξεν-έρωτες μόδες.
Το ευτύχημα της κοινής συνεύρεσης ζευγαριών σε εργασιακούς χώρους είναι ότι σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις οι καλοί φίλοι μπορούν να προλάβουν τις .. τραγωδίες. Τον προειδοποιήσαμε λοιπόν τον Κώστα για τις προσδοκίες της Ελένης μας και τον συμβουλεύσαμε να πράξει κατά συνείδηση. Το σκηνικό παίχτηκε το πρωί μπροστά στα μάτια μου. Η Ελένη σαν βόμβα πολλών μεγατόνων που ετοιμάζεται να εκραγεί, δεν άντεξε και του πέταξε τη φαρμακερή ατάκα. Ο Κώστας χαμογέλασε ήρεμα, κάθισε σε μία καρέκλα του γραφείου, την τράβηξε κοντά του και της είπε:

- Θα 'χει γλυκειά βραδιά απόψε. Θα τελειώσουμε τη δουλειά και θα σε πάρω να πάμε μία βόλτα στο λιμάνι. Θα αφήσουμε το αυτοκίνητο στην άκρη της προβλήτας και θα καθίσουμε παραδίπλα από τους ψαράδες. Θα κοιτάμε τα φώτα του Κούλε απέναντι, θα σε κρατάω αγκαλιά σαν να μαστε ερωτευμένοι έφηβοι και θα σου πω ότι ... (μικρή παύση εδώ. Ο Κώστας την κοιτάζει και ξαναπαίρνει φόρα) Θα σου πω ότι δεν πιστεύω σε κανένα Άγιο Βαλεντίνο. Σε μας πιστεύω μόνο. Κι αυτό που νοιώθουμε μπορούμε να το γιορτάζουμε όσο και όποτε θέλουμε. Και εσύ είσαι αρκετά έξυπνη για να ξέρεις ότι έχω δίκιο.

Της το 'πε τόσο τρυφερά και τόσο απλά που μας συγκίνησε όλους. Για μία στιγμή φοβήθηκα ότι η Ελένη μπορεί και να διαμαρτυρηθεί. Αλλά εκείνη τον αγκάλιασε τρυφερά .. μας κοίταξε και είπε: Καταλαβαίνετε τώρα πως μ' έριξε;
Βάλαμε τα γέλια και ... γυρίσαμε στις δουλειές μας. Έμεινα για λίγο να σκέφτομαι όλους τους πανικόβλητους Κωστήδες που δεν θα δείξουν την ίδια σύνεση και θα τρέξουν να εφοδιαστούν σήμερα τα καταναλωτικά .. αξεσουάρ του Άγιου Έρωτα (άδει ο Γιώργος Ανδρέου από την Κιβωτό Ονείρων). Σκέφτηκα κι όλες τις Ελένες που θα γευτούν σοκολατένιες καρδιές ή θα μυρίσουν τυποποιημένες ανθοδέσμες, παρασυρμένες από τις σπονδές που επιβάλλει το life style.

Θυμήθηκα την Υβόννη του Εμπειρίκου στον Μέγα Ανατολικό:

Τί είναι ο Έρως, διηρωτάτο η Υβόννη εν απογνώσει. Διατί να είναι τόσον δύσκολος η ολοκλήρωσίς του; Διατί να προκαλή τόσους πόνους και τόσας πικρίας, ενώ είναι το μεγαλύτερον αγαθόν, το μεγαλύτερον δώρον που εδόθη εις τους ανθρώπους, η μεγαλυτέρα απόλαυσις, η βαθυτέρα ευτυχία. Τί είναι αυτό που μετατρέπει τον Έρωτα, από Παράδεισον ηδονών, εις Κόλασιν μαρτυρίων;

... Αναπνέουσα βαθειά, η Υβόννη εκοίταζε ακόμη τον ουρανόν. Αίφνης μία άλλη σκέψις, εις αδιάπτωτον αλληλουχίαν με τας προηγουμένας ερχόμενη, έλαμψε εις τον νουν της. Ήτο μία σκέψις γοργή, θερμή, σαν αίμα σφύζοντος νεανικού οργανισμού... Μήπως αν ήλλασσε πεποιθήσεις και ιδίως την συμπεριφοράν της εις την ζωήν ως προς τον έρωτα, εις τον οποίον έως σήμερον υπήρξε τόσον πολύ ελλειμματίας, θα ήρχιζε δι΄ αυτήν νέα ζωή, μία ζωή πανήδονη, γλυκύτατη -η μόνη ορθή, αληθινή και φυσική. Αλήθεια, μήπως τούτο ήτο δυνατόν;
Ακόμη ολίγα δευτερόλεπτα εκοίταξε τον ουρανόν ως εν εκστάσει η Υβόννη, γοητευμένη, μαγευμένη και αναπνεόυσα βαθειά την θαλασσίαν αύραν... Ω, ναι, αυτό που εσκέφθη ήτο απολύτως δυνατόν. Αλλέως, δεν θα έλαμπαν με αυτόν τον τρόπο τα άστρα· αλλέως δεν θα περιεστρέφοντο τόσον θριαμβευτικά και με τόσην ευρυθμίαν οι τρόχοι του «Μεγάλου Ανατολικού»· αλλέως δεν θα εσκόρπιζε τόσο θωπευτικά, τόσον ηδονικά, κατά διαστήματα, εις το πρόσωπόν της, το υγρόν ψιμμύθιν του θαλασίου αφρού, η απαλή πνοή του ανέμου... Ω, ναι, αυτό που εσκέφθη, ήτο δυνατόν να γίνη κι η αλλαγή αυτή, που έπρεπε να αρχίση αμέσως, θα ήτο ο λυτρωμός της.
------------------------------------------------------------------------------------------------------

Και καθώς έπρεπε να του κάνω "αφιέρωμα" του Άγιου Έρωτα σκέφτηκα να πω τα πράγματα με τ' όνομά τους.

Τον Βαλεντίνο δεν τον ξέρω. Δεν είδα τη φάτσα του ποτέ. Ακούω όμως το σαματά που κάνει κάθε χρόνο τέτοια μέρα. Προστάτης Άγιος των ζαχαροπλαστών και των Ανθοπωλών, υποθέτω. Ευπρόσδεκτος -σε μία γενική θεώρηση- αν πρόκειται να μας θυμίζει το πόσο ανάγκη έχουμε τον έρωτα.
Μία εκδοχή τον θέλει να στρατεύτηκε από την Καθολική Εκκλησία για να διαδεχθεί (και έντεχνα να απαλείψει) τη λατρεία ενός προκατόχου, του Lupercus (Λυκιδεύς) που λατρευόταν με παγανιστικές τελετές γονιμότητας. Οι Ρωμαίοι από τον 4ο π.Χ. αιώνα έκαναν ιδιότυπα συνοικέσια στο όνομα της λατρείας του. Έβαζαν σε πήλινο δοχείο ονόματα ανδρών και γυναικών και δια κλήρου τους έσμιγαν για ένα χρόνο. Απώτερος σκοπός: η διαιώνιση του είδους. H τελετή έφερε την ονομασία Lupercalia και ξεκινούσε κάθε χρόνο στις 15 του Φλεβάρη. Ώσπου, το 496 μ.Χ. ο παπά Γελάσιος την μετακύλισε μία μέρα πριν για να συμπέσει με τη μέρα μνήμης του Αγίου Βαλεντίνου. Έτσι το παλιό παγανιστικό έθιμο ξεχάστηκε και στη θέση του άρχισε η "λατρεία" του Αγίου των ερωτευμένων.
Αμφιλεγόμενος ομολογουμένως ο Βαλεντίνος, καθώς παραμένει ασαφές μάλλον το ποιός από τους τρείς (!!) ομώνυμους Καθολικούς Αγίους ήταν και τι ακριβώς έκανε για να κερδίσει τον τίτλο του.

Κατά μία εκδοχή τον 3ο αιώνα -περίοδος Αυτοκρατορίας του Κλαύδιου του δευτέρου- η Ρώμη περνούσε περίοδο αιματηρών εκστρατειών. Σε βαθμό που οι άντρες να αρνούνται πλέον τη στράτευση και να επικαλούνται ως δικαιολογία ότι προτιμούν τις αγκαλιές των γυναικών από τα όπλα και τους πολέμους. Εξοργισμένος ο Κλαύδιος εξέδωσε διάταγμα που απαγόρευε γάμους και αρραβώνες. Ένας "άτακτος" ιερέας όμως, ο Βαλεντίνος, γύριζε τη Ρώμη και πάντρευε τα ζευγάρια κρυφά, χαλώντας τα σχέδια του Αυτοκράτορα. Ώσπου οι πραιτοριανοί τον εντόπισαν και τον έσυραν στο παλάτι. Ο Αυτοκράτορας τον αποκεφάλισε στις 14 Φεβρουαρίου του 270 μ.Χ.
Μία δεύτερη εκδοχή, επιμένει ότι ο Βαλεντίνος φυλακίστηκε τότε σε μία Ρωμαϊκή φυλακή και εκεί ερωτεύτηκε την κόρη του δεσμοφύλακά του. Την παραμονή δε, της εκτέλεσής του, της έγραφε ένα ερωτικό γράμμα υπογράφοντας "από τον Βαλεντίνο σου". Η φράση μετέτρεψε όλους τους μετέπειτα ερωτευμένους σε .. Βαλεντίνους και ... Βαλεντίνες.
Η μόδα ξεκίνησε από τη Γαλλία και την Αγγλία αλλά σύντομα έφτασε μέχρι την Αμερική και τον Καναδά. Τον 17ο αιώνα η 14η Φεβρουαρίου ήταν ήδη η μέρα που οι ερωτευμένοι αντάλλασαν χειρόγραφα σημειώματα. Ενάμιση αιώνα μετά .. ξύπνησε και το επιχειρηματικό δαιμόνιο: ο Εστερ Χόλαντ έφτιαξε τις πρώτες κάρτες που ήταν αφιερωμένες στον Άγιο Βαλεντίνο κι άρχισε να τις πουλάει στους ερωτοχτυπημένους.
Στην Ελλάδα τα μαντάτα άργησαν να ρθουν. Μόλις το 1977 τον πρωτογιορτάσαμε.

Έκτοτε, η αγορά κάθε χρόνο γεμίζει τούρτες σε σχήμα καρδιάς και κάρτες με ερωτιάρικα μηνύματα, ανθοδέσμες περίτεχνες και φυσικά ... άκρατη κατανάλωση σε αλκοόλ και μεζεδάκια "εξαιρετικά αφιερωμένα" στον "καθαγιασμένο ερωτύλο". Διαφήμιση και μάρκετινγκ τον πήραν και τον .. σήκωσαν τον Άγιο και θες δε θες στις 14 του Φλεβάρη δεν μπορείς παρά να του δώσεις λίγη σημασία.
Βέβαια, ο δικός μας ο ... γάτος της Ορθοδοξίας, έψαξε το εορτολόγιο και βρήκε να αντιτείνει ένα ζεύγος Ορθοδόξων μαρτύρων: Ακύλας και Πρίσκιλα, που η μνήμη τους τιμάται στις 13 του Φλεβάρη, αλλά καθώς η "διαφημιστική καμπάνια" δεν ήταν επαρκής, τους κράτησαν στο νου τους ως άλλοθι μόνο οι .. βαθιά θρησκευόμενοι.

Εδώ στα νότια, τα τελευταία χρόνια ο Λουδοβίκος επιμένει να χρίσει Άγιο του Έρωτα τον Υάκινθο. Ο Άγιος Υάκινθος ήταν τραπεζοκόμος στην αυλή του αυτοκράτορος Τραϊανού και αρνούμενος να φάει από τα ειδωλόθυτα, πέθανε από ασιτία σε ηλικία 20 ετών το 108 μ.Χ.
Μία εκδοχή τον θέλει να θανατώθηκε, επειδή έκοψε ένα δέντρο, εκνευρισμένος από το γεγονός ότι οι ειδωλολάτρες το προσκυνούσαν. Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης τον τραγούδησε ενώ ο Λουδοβίκος σκαρφάλωσε το ναΐσκο του στα μιτάτα του Ψηλορείτη:

Ο Άγιος Υάκινθος ξυπνάει τα μεσημέρια
παίρνει την Κρήτη στα φτερά, τον έρωτα στα χέρια
κατηφορίζει το βουνό το μονοπάτι παίρνει
και ο ήλιος μόλις τον κοιτά χαμογελά και γέρνει

Ο Άγιος Υάκινθος ανοίγει παραθύρια
σμίγει τα στήθια, τα κορμιά και χτίζει τα γιοφύρια
ν' αγαπηθούν οι άνθρωποι να ομορφύνει ο κόσμος
ν' ανθίσει ο βασιλικός, η ρίγανη κι ο δυόσμος

Προσωπικά προτιμώ το άσμα των Χαϊνηδων περί έρωτος. Ή έστω την Αρβανιτάκη σε εκείνο τον παραδοσιακό σκοπό για την αγάπη την κρυφή .

Και συνειρμικά με τον έρωτα θυμάμαι πάντα εκείνο το αμφιλεγόμενης πατρότητας γράμμα που αποδόθηκε στον Μαρκές:
"Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή... Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.
Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται!
... Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος. Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι' αυτό μην περιμένεις άλλο, κάν' το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία. Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις "συγνώμη", "συγχώρεσέ με", "σε παρακαλώ", "ευχαριστώ" κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις. Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις".

Permalink για το "Το γαρ "πολύ" του έρωτος γεννά παραφροσύνη"