I

Ειμαστε οι κούφιοι ανθρωποι
Ειμαστε οι βαλσαμωμένοι άνθρωποι
Σκύβοντας μαζί

Κεφαλοκαύκι γεμισμένο αχυρό. Αλίμονο!
Οι στεγνές φωνές μας, όταν

Ψιθυρίζουμε μαζί

Είναι ήσυχες κι ανόητες

Σαν άνεμος σε ξερό ποτήρι

Στο ξερό μας κελάρι

Σχήμα χωρίς μορφή, σκιά χωρίς χρώμα
Παραλυμένη δύναμη, χειρονομία χωρίς κίνηση.

Αυτοί που πέρασαν

Με ολόισια μάτια, στου θάνατου τ' άλλο Βασίλειο
Μας θυμουνται - αν καθόλου - όχι ως χαμένες
Βίαιες ψυχές, μα μοναχά

Ώς κούφιους ανθρώπους

Τους βαλσαμωμένους ανθρώπους.

II

Μάτια δεν τολμώ να δω στα όνειρα
Στου θάνατου τ' ονειρικό βασίλειο
Αυτά δεν εμφανίζονται:

Εκεί, τα μάτια είναι

Ηλιόφως σε μια σπασμένη κολόνα
Εκεί, είν' ένα δέντρο χορεύοντας
και φωνές είναι

Στου ανέμου τό τραγούδισμα
Πιό μακρινές και πιό τελεστικές
Από ενα μαραμένο αστέρι.

Ας είμαι όχι εγγύτερα

Στου θάνατου τ' όνειρικό βασίλειο

Ας φορέσω επίσης

Τόσο φρόνιμες μεταμφιέσεις

Αρουραίου τρίχωμα, κοράκου δέρμα, κουρελούδες

Σ' εναν αγρό

Φερόμενος όπως φέρεται ο ανεμος

Οχι εγγύτερα -

Οχι αυτή την τελική συνάντηση
Στου λυκόφωτος το βασίλειο

IΙΙ

Αυτή είναι η νεκρή χώρα

Αυτή είναι του κάκτου η χώρα

Εδώ τα πέτρινα είδωλα

Σηκώνονται, εδώ λαμβάνουν

Την ικεσία ενός χεριού νεκρού ανθρώπου
Κάτω απ' το σπίθισμα σβησμένου άστρου.

Αυτό είναι σαν αυτό

Στου θανάτου το άλλο βασίλειο

Ξυπνώντας μόνοι

Στην ώρα που είμαστε

Τρέμοντας με τρυφερότητα

Χείλη που θα φιλούσαν

Κάνουν προσευχές σε τσακισμένες πέτρες

ΙV

Τα μάτια δεν είναι εδώ

Δεν είναι μάτια εδώ

Στην κοιλάδα των άστρων που πεθαίνουν
Στην κούφια κοιλάδα

Το σπασμένο σαγόνι των χαμένων βασιλείων μας
Σ' αυτό τον έσχατο απ' τους τόπους συναντήσεων
Ψηλαφούμε μαζί

Κι αποφεύγουμε ομιλία

Μαζεμένοι στην όχθη του πρησμένου ποταμου

Αόμματοι, αν δεν

Τα μάτια μας ξαναφανούν
Οπως το αέναο άστρο

του πολύφυλλου ρόδου

Στου θάνατου το λυκοφωτικό βασίλειο
Η ελπίδα μόνο

Των κενών ανθρώπων .

V

Εδώ πάμε γύρω απ' την φραγκοσυκιά
Φραγκοσυκιά, φραγκοσυκιά

Εδώ πάμε γύρω απ' την φραγκοσυκιά
Στις πέντε το πρωί

Μεταξύ ιδέας

και πραγματικότητας

Μεταξύ κίνησης

και δράσης

Πέφτει ή Σκιά

Διότι δικό σου είναι τό Βασίλειο

Μεταξύ αντίληψης

Και δημιουργίας

Μεταξύ κίνησης

Και απάντησης

Πέφτει η Σκιά

Η Ζωή είναι πολύ μακριά

Μεταξύ πόθου

Και σπασμού

Μεταξύ δύναμης

Και ύπαρξης

Μεταξύ ουσίας

Και πτώσης

Πέφτει η Σκιά

Διότι δικό σου είναι τό Βασίλειο

Διότι Δική σου είναι

Ζωή είναι

Διότι Δική σου είναι



Αυτός είναι ο τρόπος που ο κόσμος τελειώνει
Αυτός είναι ο τρόπος που ο κόσμος τελειώνει
Αυτός είναι ο τρόπος που ο κόσμος τελειώνει
Oχι μ' ένα πάταγο αλλά μ' ένα λυγμό.

Permalink για το "T. Eliot : Oι Κούφιοι Ανθρωποι"