Σε ηλικία μόλις 49 ετών έφυγε στις 6/6/2002 η Μαλβίνα μετά από 15 μήνες πάλης με το θάνατο (λόγω καρκίνου) στο Ερρίκος Ντυνάν, το πιο αμφιλεγόμενο πρόσωπο της εποχής μας. Η Μαλβίνα Κάραλη ήταν μία γυναίκα που χαρακτήρισε μία ολόκληρη γενιά, ερωτευμένη με τη ζωή όπως έλεγε η ίδια παρότι υπέφερε από τις σχέσεις της και τους αποτυχημένους γάμους της. Η προσωπική της επιτυχία για αυτήν ήταν η οικογένεια της πάντα ενώ τελευταία αποτραβήχτηκε από τη δημόσια ζωή για να μην υπάρχει η εικόνα της φθοράς της.
Ξεκίνησε σαν αρθρογράφος το 1976 και έγινε γνωστή για την αριστοφανική πένα και τα καυστικά σχόλια της προς την πολιτική και κοινωνική ζωή του τόπου μας. Με αρκετές τηλεοπτικές εκπομπές που άφησαν εποχή όπως το "ΜΑΛΒΙΝΑ HOSTESS", το "ΜΑΛΒΙΝΑ ΡΙΧΤΕΡ" και το "ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ" είχε το δικό της στυλ με λόγο αιρετικό, καυστικό αλλά ανθρώπινο.
Το τελευταίο μυθιστόρημά της "πιο πολύ, πιο πολύ" ήταν και το κύκνειο άσμα στη λογοτεχνική καριέρα της που αγάπησε όσο τίποτα άλλο με πληθώρα βιβλίων ακόμα και μαγειρικής. Είχε δουλέψει στον Επενδυτή, Επίκαιρα, Γυναίκα, Symbol, Ελευθεροτυπία, Απογευματινή. Δεν υποχώρησε ποτέ από το στυλ και τις αξίες της κάνοντας πάντα παραπομπές στους αρχαίους συγγραφείς και τους πιο σύγχρονους.
Δημιούργησε μία ολόκληρη γενιά με αποκορύφωμα τα "μαλβινέζικα" τη γλώσσα - ιδίωμα των εκπομπών της. Λάτρης της τέχνης κυρίως της λογοτεχνίας μας έμαθε τον Κούντερα και άλλους έχοντας πάντα την υπερβολή σαν όπλο στην αδικία. Δε δίστασε να κάνει για το κέφι της και την ίδια τη ζωή της ακόμα και εμφάνιση στο τραγούδι, περίοδο που παραδέχτηκε ότι έβγαλε τα πιο "εύκολα" χρήματα πράγμα που απεχθανόταν. Η κηδεία της γίνεται αύριο στο 1ο νεκροταφείο Αθηνών και αφήνει πίσω της ένα τεράστιο κενό αλλά και αρκετούς από εμάς να κοιτάζουμε με λύπη τον ουρανό σκεφτόμενοι την απουσία της... (07.06.2002)
"(...)Αυτοί οι τύποι, οι μικροαστοί, δεν σκέφτονται ποτέ τους να αυτοκτονήσουν, γιατί η ζωή τους ανήκει στο Θεό, αλλά στην ουσία, επειδή δεν αποφασίζουν ούτε για τη ζωή τους, ούτε για το θάνατό τους. Είναι αμνήμονες εκεί που τους συμφέρει, αλλά οραματιζόμενοι το μέλλον δεν ζουν ποτέ ένα παρόν της προκοπής. Κάνουν μακροπρόθεσμα όνειρα που, κατά κανόνα, τα προφταίνει ο θάνατος. Χτίζουν ντουβάρια. Αγοράζουν οικοπεδάκια. Δεν ψάχνουν τσάντες, γιατί σπάνια ερωτεύονται και όπως όλοι οι βλάκες, ποτέ δεν νιώθουν ανίσχυροι. Τρέμουν τις υποχρεώσεις, αλλά τελικά παντρεύονται μια υπομονετικιά, αφού την πρήξαν επί χρόνια τόσο, που δεν θέλει πια ούτε να τους χέσει. Κάνουν δύο μόγγολα, γιατί "ένα ίσον κανένα". Ή τρία αν τα δύο πρώτα είναι κορίτσια. Και βέβαια, τους αρέσουνε πολύ οι βιζιτούδες, τις οποίες πάντα ρωτάνε μετά το πήδημα: "Πως ξέπεσες έτσι;"

Όχι, δεν έχουν αρκουδάκι οι μικροαστοί. Μόνο σκουπίδια. Σε τρόφιμα, σε ιδέες, σε τρόπο ζωής, σε πράξεις. Την ξέρω απ' έξω κι ανακατωτά την Αδελφότητα που βρήκε την πεμπτουσία της στο πρόσωπο του προέδρου. Τρέμει μην πιαστεί κορόιδο και πάντα πιάνεται. Υπεκφεύγει. Στρεψοδικεί. Αναβάλλει. Υποκρίνεται. Ζητάει τα πάντα και δεν δίνει τίποτα. Παριστάνει τη Δίκαιη. Αρνείται τα τεστ πατρότητας για να γλιτώσει τη Διατροφή και πάντα είναι από κοντά ένας μειλίχιος και τίμιος επαρχιακός δικηγοράκος, πρόθυμος να σπιλώσει την άπορη κακομοίρα.

Ο Μικροαστός δεν θέλει μπλεξίματα. Γι' αυτό δεν μπορεί να είναι ποτέ επαναστάτης, άρα παλικάρι. Δεν είναι αντιπαθής σαν υπέρμετρος, είναι σιχαμένος σαν πλαγιοδρόμος. Νομίζει πως είναι διπλωμάτης και πως λύνει γόρδιους δεσμούς, στην ουσία όμως ξεμπερδεύει μόνο τον εαυτό του και τρελαίνει όλο τον κόσμο γύρω του. Κανείς δεν είναι πιο επικίνδυνος από αυτά τα ήσυχα, μειλίχια ανθρωπάκια, τους μικροαστούς."
(...)


Απόσπασμα από άρθρο της Μαλβίνας Κάραλη, με τίτλο "Βλέπει τσόντα ο Πρόεδρος;" που γράφτηκε και δημοσιεύτηκε τον Ιούνιο του 1995 στο τεύχος 18 του Περιοδικού 01.
25 Οκτωβρίου 2006, 22:16
Μαλβίνα Κάραλη


Δεν πρόκειται για μνημόσυνο, ούτε για βιογραφία. Τη θυμάμαι κάνα εικοσάλεπτο πριν τις βραδινές ειδήσεις του Mega να τα χώνει ζωντανά προς πάσα κατεύθυνση, να καυτηριάζει, να σατιρίζει, να ξεσπά κι η ίδια σε ασταμάτητα γέλια «στον αέρα» (πόσο αντιτηλεοπτικό!). Πρώτη φορά στην εφηβεία μου ενδιαφέρθηκα για τα πολιτικά, όχι για να διαμορφώσω άποψη, ούτε για να γίνω ενεργός πολίτης, αλλά για να κατευχαριστιέμαι την απόλυτη γελοιοποίηση. Κλασική προσφώνηση «φακάτοι μου κι ανάφτρες», εμμονή στις ομιλίες του Σιμήτη και στο ΙΕΚ Τάπερμαν (θυμάται κανείς;), αναφορές στον Τσόμσκι και τον Κούντερα, πολιτικός και κοινωνικός σχολιασμός στα καλιαρντά. Και Φωνή Κυρίας στην Ελευθεροτυπία, και Μαλβιnight, όπου σε πρώτη μετάδοση ο Κραουνάκης παίζει στο πιάνο το Αυτή η νύχτα μένει κι η Μαλβίνα μέσα σε σύννεφο καπνού σιγοτραγουδά. Πέρσι το κανάλι Seven πρόβαλε εκπομπές από το αρχείο του, ανάμεσα σε αυτές και το Mea Culpa (Μπονάτσος και Κάραλη να αναρωτιούνται πού θα βρίσκονται σε δέκα χρόνια κι εγώ να ψάχνω συνέδριο μεταφυσικής για να στείλω το βιντεάκι). Έχω κρατήσει αποσπάσματα από τη στήλη της στην Ελευθεροτυπία και παραθέτω:
Σχόλιο για τη Βάσω Παπανδρέου όταν ούσα Υπουργός Δημοσίων Έργων εγκαινίαζε έργα:
«Την ίδια ώρα η Βάσω παύλα βελέντζα παράταγε τα υπουργεία της και γινόταν μια Τζίντζερ Ρότζερς στο πιο θυμαρίσιο της. Χόρευε τσάμικα στη Φλώρινα. Τα μεγάλα έργα άρχισαν… Έχει πάρει ένα μυστρί η λιόρτζω και γυρνάει σαν τον Παττακό με καούκα, ένα πράγμα. Ό,τι βρίσκει μπρος της το εγκαινιάζει. Χθες εγκαινίασε δυο λεύκες, μια αζαλέα, που είναι προστατευόμενο είδος στη Φλώρινα και τρία καμπινέδια δημόσια, τούρκικα όμως, ό,τι κάνεις δηλαδή στα όρθια».
Για το φόρεμα της Μόνικα Λεβίνσκυ:
«Αμάν πια Βαγγελίστρα μου. Αυτό δεν ήταν φόρεμα τελικά, ήταν περίπτερο. Εκτός από τους λεκέδες, πάνω στο φόρεμα της Λεβίνσκυ βρήκανε τώρα ίχνη κοκαΐνης. Αύριο, να μου το θυμηθείτε, θα βρουν και τα υπόλοιπα, ήτοι: τρεις κουταλιές πιπέρι, τέσσερις μασχαλότριχες, λιωμένη σοκολάτα, γιατί είναι και γουρούνα η Μόνικα, δυο κουταλιές μαγιονέζα, λάιτ όμως και όλο αυτό το σβήνουμε με κόκκινο κρασί.
Νοικοκυρόσογο το Λεβινσκέικο. Μα καλά, τι διάολο, δεν μπόχαγε αυτό το φουστάνι ήθελα να ‘ξερα; Σε κανένα δε μύρισε; Όλοι κρυωμένοι ήταν;»
Μεταγενέστερα στην εφημερίδα Χώρα σχόλιο για τους κανόνες του Χριστόδουλου :
«Οδηγίες προς πιστούς και η Αρχιεπισκοπή: Πώς μπαίνεις στην Εκκλησία, πότε να κάνεις το σταυρό σου. Απαγορεύεται να μιλάς με το διπλανό σου- αυτό είναι εύκολο, το θυμάμαι, ισχύει και για τα ταξί. Δύο πράγματα όμως με προβληματίζουν: το ένα είναι που δεν πρέπει να φοράω καπέλο. Δηλαδή να έχω γάμο και να εμφανιστεί σαν το λαδικό; Ακαπέλωτη; Το άλλο είναι αυτό με τα χέρια. Να μην είναι στις τσέπες και να μην είναι κολλημένα στο σώμα, γράφει η οδηγία. Δηλαδή, που να τα έχω; με το ένα θα κάνω συνέχεια σταυρό γιατί δεν θυμάμαι πότε επιτρέπεται, το έλυσα. Με το άλλο; Μπορώ να κάνω βεντάλια; Να το βάλω στο μέτωπο σαν να σκέφτομαι ή σαν να έχω πονοκέφαλο ή μήπως δεν κάνει; Μπορώ να το έχω στη μέση, ή είναι πολύ ντανιαρική η στάση για την εκκλησία;»

Permalink για το "Μαλβίνα Κάραλη: Η τελευταία εκπρόσωπος της μορφωμένης σάτιρας"