Βιώνοντας καθημερινά την απόλυτη Πρωταπριλιά της ελληνικής πραγματικότητας είναι να αναρωτιέσαι ποιος ακήρυχτος πόλεμος κατέστρεψε τις ζωές μας. Τα πρώτα χρόνια –βοηθούντος του «μαζί τα φάγαμε» του κυρίου Πάγκαλου- χειραγωγηθήκαμε στο συμπέρασμα ότι η τεχνηέντως διογκούμενη διαφθορά της κοινωνίας και της πολιτικής, μας οδήγησε με μαθηματική ακρίβεια στην έκρηξη της φούσκας που συγκροτούσε τον οικονομικό και κοινωνικό ιστό μας.


Με τις Τράπεζες να τραβούν το χαλί των υπερδανεισμένων νοικοκυριών, τους διεθνείς κερδοσκόπους να πιέζουν την οικονομία της χώρας, τους εξαρτώμενους πολιτικάντηδες να παραδίδουν στους δανειστές αμαχητί κάθε εθνικό πλούτο, η Ελλάδα κατάντησε σύντομα το μεγαλύτερο κολαστήριο του πλανήτη.

Όμως η σήψη μας –από μόνη της- δεν φτάνει πλέον να αιτιολογήσει όσα δεινά συμβαίνουν γύρω μας. Μοιάζει αδιανόητο παιδιά και ενήλικες να λιμοκτονούν σε ευρωπαϊκή χώρα, τραγικά στοιχεία ανεργίας να δίνονται (πάντα επίτηδες με καθυστέρηση μηνών) και μία παρέα κλεπτοκρατών να επιμένει μονότονα πως οι Έλληνες φοροδιαφεύγουν και πρέπει να τιμωρηθούν ασύστολα.

Όταν ταυτόχρονα οι καθ’ ύλην αρμόδιοι καταχωνιάζουν για μήνες τη λίστα Λαγκάρντ –αγωνιώντας μην ξεσκεπαστεί το συνάφι τους με τις ελβετικές λοβιτούρες- κι όταν το ίδιο το ΔΝΤ ψελλίζει ανόητες δικαιολογίες περί λάθους στους συντελεστές της φτωχοποίησής μας είναι καιρός να κατανοήσουμε πλέον πως κάτι που ξεπερνά τα δικά μας λάθη είναι η αιτία των συμφορών μας.

Το συμπέρασμα μου ξαναφέρνει στο νου την παραβολή του Σαββόπουλου με το καλύτερο οικόπεδο του πλανήτη και την ... ατυχή τύχη των ενοίκων του.

Έμοιαζε εξ αρχής πιθανό να είμαστε θύματα μιας συνωμοσίας ισχυρών που επωφθαλμιούν πλούτο αναξιοποίητο της Ελλάδας, πολύτιμο για τα σχέδιά τους και προδήλως άχρηστο στα χέρια των ανδρείκελων που χρόνια κρατούν τις τύχες της χώρας. Οι ανίκανοι κυβερνώντες των τελευταίων δεκαετιών περιορίστηκαν να προσποριστούν τα δικά τους τιμάρια –φουσκώνοντας το life style τους- και αδιαφορώντας για το μέλλον του τόπου, ενώ την κρίσιμη στιγμή, τον παρέδωσαν στα διεθνή γεράκια, που ξεσκίζουν τα τελευταία χρόνια τις σάρκες μας.

Μοιάζει κακόγουστο αστείο πλέον να πιστεύουμε πράγματι ότι στόχος είναι ο μηδαμινός πλούτος του μικρομεσαίου ή το κεραμίδι που με δανεικά έβαλε πάνω από το κεφάλι του. Ακόμη γελοιότερη μοιάζει η αιτίαση πως μισθοί και συντάξεις πρέπει να σφαγιάζονται για να σωθεί η προοπτική της Ελλάδας, καθώς όλοι οι οικονομολόγοι του πλανήτη έμαθαν από το πρώτο έτος φοίτησής τους πως η κατανάλωση πάει «πακέτο» με την ανάπτυξη.

Όμως αυτές οι πρακτικές που εδώ εφαρμόζονται, έχουν την έννοια της απόλυτης υποταγής ενός λαού, που πένητας και καταρρακωμένος θα αδυνατεί πλέον να αντισταθεί και να σηκώσει κεφάλι, όποια εξώφθαλμη λεηλασία κι αν του ετοιμάσουν.

Μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί η εμμονική συνταγή της αποτυχίας, που διαρκώς αναμοχλεύει νέους φόρους για τα συνήθη υποζύγια και η απόλυτη αδιαφορία για την ανάπτυξη που μετασχηματίζεται μόνο σε ξεπούλημα. Οι ελάχιστες υγιείς δυνάμεις της οικονομίας του τόπου κατανοούν καιρό τώρα πως η μόνη προοπτική τους είναι ο … ξεριζωμός.

Το παιχνίδι της ΑΟΖ

Σημαίνει Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη και κατά μία θεωρία τα δεινά της χώρας οφείλονται στο ότι ουδέποτε την ανακήρυξε. Λίγο οι ευαίσθητες ισορροπίες στη γειτονιά μας, λίγο η προχειρότητα με την οποία δημοσιεύαμε στοιχεία για τον εθνικό μας πλούτο και τις ενδείξεις ευρημάτων στα χωρικά μας ύδατα άνοιξαν την όρεξη ενός ισχυρού λόμπυ, που λυμαίνεται διεθνώς ενεργειακά αποθέματα και σπάνιες γαίες. Σε χρόνους ανύποπτους –λίγο προ κρίσης- τα εθνικά μας Ινστιτούτα Ερευνών και εγνωσμένου κύρους καθηγητές δημοσιοποιούσαν μελέτες που λίγο ως πολύ εμφάνιζαν την Ελλάδα ως τη μελλοντική μπαταρία του πλανήτη, με τεράστια αποθέματα φυσικού αερίου, πετρελαίου, σπάνιων ορυκτών και γαιών να ξαπλώνουν τεμπέλικα γύρω της περιμένοντας τον επενδυτή του μέλλοντος που θα τα αξιοποιήσει. Στις ίδιες μελέτες -σιωπηρά ή έμμεσα- διαφαινόταν η αδυναμία του ελληνικού κράτους να διαχειριστεί τον θησαυρό του και η απελπισμένη του προσπάθεια να προσελκύσει τους ικανούς. Ώσπου, κατά τα φαινόμενα το κατάφερε. Ο συρφετός των μελετών κίνησε το ενδιαφέρον των αρμοδίων. Το παιχνίδι άρχισε με ιδιώτες όμως τα συμφέροντα τράβηξαν γρήγορα κοντά τους και τους πολιτικούς. Η ενέργεια είναι το πρώτο μέλημα στην ατζέντα των ισχυρών της γης και η Ελλάδα το απόλυτα τέλειο θύμα ως «μοιραία και άβουλη αντάμα» που θα ‘λεγε κι ο ποιητής. Μοιραία για την «προίκα» της κι άβουλη για τις πολιτικές της επιλογές.

Οι ενδιαφερόμενοι διαπίστωσαν γρήγορα πως παραήταν εύκολο να την βάλουν στο χέρι: Δεν υπήρχε απόφαση ανακήρυξης ΑΟΖ, τα πλούτη ήταν σε επίπεδο εικασίας και ενδείξεων ακόμη κι άρα όχι χαρτογραφημένα και καταγεγραμμένα και οι εν δυνάμει «διαχειριστές» τους είναι μία παρεούλα διεφθαρμένων πολιτικών που λεηλατούν και διαβρώνουν χρόνια τον κρατικό μηχανισμό. Τα δε αντανακλαστικά του λαού υπνωτίστηκαν συστηματικά με ένα αδιάλειπτο αλισβερίσι ρουσφετιών σε κάθε έκφανση της καθημερινότητάς του. Ο Έλληνας της μεταπολίτευσης γαλουχήθηκε να ζει με την διαφθορά του συστήματος γύρω του. Έμαθε να «διορίζει» τα παιδιά του στο δημόσιο, να δίνει φακελλάκι στο γιατρό του, να κλέβει την Εφορία με τον λογιστή του, να σβήνει την κλήση του αυτοκινήτου με τον αστυνομικό του και να λύνει κάθε πρόβλημά του με τον βουλευτή του. Κι έμαθε εσχάτως και να βουλιάζει στη νιρβάνα του καναπέ του ωχαδερφίζοντας (ελληνικός όρος) για ό, τι συμβαίνει γύρω του και δεν τον αφορά άμεσα. Αυτός ο Έλληνας ήταν ιδανικό θύμα. Αλλά επειδή στο DNA του είχε κάτι κληρονομιές επαναστάσεων, έπρεπε οι δήμιοι του να βεβαιωθούν πως θα παραδοθεί αμαχητί στις ορέξεις τους. Έτσι εφευρέθηκαν τα δυσθεώρητα χρέη του, η ανάγκη των «δόσεων» και η εξάρτησή του, η εξαθλίωση και οι ορδές των πεινασμένων που συναθροίζονται για μία τσάντα τρόφιμα, οι κατασχέσεις και οι μισθοί πείνας, οι εξουθενωτικοί φόροι και η διάλυση όποιας έννοιας κοινωνικού κράτους.

Σπάνιες γαίες και μελέτες για gas giant

Ζώντας στην Κρήτη είχα από χρόνια το προνόμιο να συνομιλώ με τους ερευνητές δύο μοναδικών και πολύπαθων εσχάτως Ινστιτούτων: Του Ινστιτούτου Γεωλογικών και Μεταλλευτικών Ερευνών (ΙΓΜΕ) και του Ινστιτούτου Θαλάσσιας Βιολογίας Κρήτης (ΙΘΑΒΙΚ). Σε χρόνους ανύποπτους τα συμπεράσματα των ερευνών τους (άλλοτε τυχαία ευρήματα κι άλλοτε επί τούτου επιδιώξεις) συνέτειναν πως ο υποθαλάσσιος χώρος της Κρήτης έκρυβε θησαυρούς. Προ κρίσεως μάλιστα οι τελευταίες διαπιστώσεις κίνησαν το ενδιαφέρον της Μπρέντα Πήρς (εκπροσώπου της Γεωλογικής Εταιρίας των ΗΠΑ) που διαπίστωσε τεράστιες ομοιότητες στα ευρήματα της περιοχής με εκείνα που ανακαλύφθηκαν στη λεκάνη της Λεβαντίνης (κοίτασμα Λεβιάθαν, δηλαδή.45 τρις. m³ φυσικού αερίου και 1,7 δισ. βαρέλια αργού πετρελαίου). Η περιοχή σύντομα χαρακτηρίστηκε ως «gas giant» δηλαδή ένα από τα πιθανά γιγαντιαία κοιτάσματα φυσικού αερίου στον πλανήτη.

Τα στοιχεία εμπεριέχονται σε έκθεση με τίτλο «Cretan Gas Fiels – Α new perspective for Greece’s hydrocarbon resources», της επενδυτικής τράπεζας Pytheas (αρχαιοελληνικό το όνομα, ξένα τα συμφέροντα). Τα νέα δεδομένα ώθησαν τον «ιχνηλάτη» του πλανήτη σε τέτοια θέματα, να έρθει στην περιοχή: πρόκειται για την νορβηγική εταιρία PGS (Petroleum Geo-Services), τη μεγαλύτερη ερευνητική εταιρεία στην αγορά πετρελαίου στον κόσμο, που χαρτογράφησε -ερήμην αρχικά του επίσημου ελληνικού κράτους- με εκτεταμένες μυστικές σεισμικές έρευνες σε όλη την ελληνική επικράτεια, τα σημεία ενδιαφέροντος. Τον περασμένο Ιούνιο μόλις κι ενώ η χώρα είχε ήδη παραδοθεί στα μνημόνια και τους εξευτελισμούς ο πρωθυπουργός της ενημερώθηκε για την ύπαρξη μίας έκθεσης ελλήνων επιστημόνων που συνεργάστηκαν με Γάλλους συναδέρφους τους και συγκεκριμένα των : Αλέν Βρουνετόν που διετέλεσε τη δεκαετία του 70, σύμβουλος του τότε πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή, Ηλία Κονοφάγου πρώην στελέχους των Ελληνικών Πετρελαίων και της εταιρίας Flow Energy στην Αθήνα που συμβουλεύει πλέον άτυπα την κυβέρνηση για την ενεργειακή στρατηγική, Μπεσίπ Φρανλάβ γάλλου γεωλόγου και γεωφυσικού και Αντώνη Φώσκολου καθηγητή του Πολυτεχνείου της Κρήτης και συμβούλου της Καναδικής κυβέρνησης. Η μελέτη κοντολογής εκτιμούσε ότι τα αποθέματα στη θαλάσσια περιοχή νότια της Κρήτης αρκούν για να καλύψουν τη ζήτηση φυσικού αερίου στην Ευρώπη για έξι χρόνια και αντιστοιχούν σε 1,5 δισ. βαρέλια πετρελαίου.

Ακολούθησε η μελέτη της Ντόιτσε Μπάνκ που αναθεωρούσε τον ρυθμό αποπληρωμής του ελληνικού χρέους, λαμβάνοντας υπόψιν εν μέρει τα δεδομένα αυτής της μελέτης. Είχαν φυσικά προηγηθεί τα μνημόνια που υποθήκευσαν εντέχνως στους δανειστές όλο τον εθνικό πλούτο της χώρας με δυσνόητες σημειώσεις για τα δικαστήρια των Άγγλων σε περίπτωση που η Ελλάδα δοκίμαζε να προσβάλει την διεθνή συνωμοσία σε βάρος της. Και οι βουλευτές μας τα προσυπέγραψαν με την παραδοχή ότι ήταν ανθρωπίνως αδύνατο να τα διαβάσουν εν μία νυκτί όπως τους ζητήθηκε.

Η επίσκεψη Ολάντ προ ημερών φαίνεται πως επιτάχυνε με έναν ασαφή τρόπο τις εξελίξεις. Η Ελλάδα για να παραχωρήσει δικαίωμα εξόρυξης θα πρέπει να έχει κατοχυρώσει τα δικαιώματά της στην περιοχή. Δύο μέρες μετά την αποχώρηση του Γάλλου προέδρου και με καθυστέρηση 8 μηνών από την ενημέρωση του πρωθυπουργού για τις κινήσεις της Τουρκίας (έκανε σεισμικές έρευνες με το παλαιάς τεχνολογίας σκάφος Σισμίκ, το οποίο εικάζεται ότι είχε τη συνδρομή εταιρείας «φάντασμα» που έχει τη δυνατότητα για 3D έρευνες) προχωρήσαμε σε ρηματική διακοίνωση, που συνιστά προάγγελο για την ανακήρυξη ΑΟΖ.

Το ντόμινο των πιθανών εξελίξεων μπορεί να αποβεί σαρωτικό.

Σημείωση: Ευκαιρία για ενημέρωση περί σπάνιων γαιών στο πολύ καλό ρεπορτάζ του Κώστα Ποτήρη από το Σίδνευ. Επειδή πράγματι υπάρχει και η ανησυχούσα ομογένεια που νοιάζεται για τον τόπο.

Permalink για το "AOZ, gas giant και σπάνιες γαίες"