Ως γόνος αστικής οικογενείας δεν καυχιέμαι πως "ζυμώθηκα" ιδιαίτερα με τη γη. Ο επαγγελματικός μου προσανατολισμός όμως με ανάγκασε να είμαι για χρόνια παρούσα στις κινητοποιήσεις των αγροτών της Κρήτης.
Παρατηρώντας τους 20 σχεδόν χρόνια αναρωτιέμαι μονότονα σε κάθε κινητοποίηση τα ίδια ακριβώς πράγματα:
- συνειδητοποιούν άραγε το μάταιο των ξεσηκωμών και το παιχνίδι που στήθηκε στις πλάτες τους;
- θυμούνται ποιοί και γιατί τους έπεισαν να εγκαταλείψουν (με αδικαιολόγητα υψηλή επιδότηση) τις γηγενείς ποικιλίες των προϊόντων τους;
- θυμούνται πόσα πολιτικά παιχνίδια επίδειξης δυνάμεων βασίστηκαν στους αγώνες τους;
- κατανοούν σε πόσα λάθη τακτικής υπέπεσαν όταν τους ενθάρρυναν να μετατρέπουν τις επιδοτήσεις σε χλιδάτα διπλοκάμπινα;
Και μονότονα θλίβομαι καταλήγοντας πως οι αγρότες μας παραμένουν εύκολα θύματα σε ένα αέναο παιχνίδι επιρροών και συμφερόντων που ελάχιστα νοιάζεται για τα προβλήματά τους.

Και καθώς στα μπλογκς έχει κάποιος την πολυτέλεια να λέει αλήθειες που πονάνε, χθες κοιτώντας τους να χορεύουν πεντοζάλη στην πίστα του αεροδρομίου, συνειδητοποιούσα πόσο εύκολο είναι να ελέγχεις αυτούς τους άκακους "γίγαντες" που με παιδιάστικη αφέλεια γραπώνονται κάθε φορά από τις μεγαλοστομίες διαφόρων. Πέρασαν μία νύχτα άγριας χαράς, θεωρώντας κατόρθωμα την κατάληψη της πίστας. Βάλανε το στίγμα της γιορτής στον αγώνα τους -ακριβώς όπως το κάνουν στα χωράφια- και το πρωί άκουσαν στωικά πως πρέπει να μαζέψουν τα σημαιάκια τους και να γυρίσουν στα σπίτια τους. Οι λίγοι που αντέδρασαν κάμφθηκαν γρήγορα με το μαντάτο της συνάντησης με τον Υπουργό. Η συνέχεια είναι προβλέψιμη: Πολιτικές ηγεσίες που ζητούν πίστωση χρόνου και αγροτικοί εκπρόσωποι που ξέρουν τους κανόνες του παιχνιδιού.

Το λάδι και το κρασί της Κρήτης ελέγχονται πλέον κατά κύριο λόγο από τις Ενώσεις, που μπήκαν δυναμικά στο κομμάτι του μάρκετινγκ και της πώλησης στις ξένες αγορές.
Το μισό και πλέον τμήμα της παραγωγής κατέχουν άνθρωποι που δεν είναι κατ'
επάγγελμα αγρότες αλλά κληρονόμησαν λιόφυτα και αμπέλια που καλλιεργούν παράλληλα με την κύρια εργασία τους. Οι υπόλοιποι είναι είτε συνταξιούχοι του ΟΓΑ που παλεύουν ακόμη με τη γη για να επιβιώσουν, είτε οι αιώνια χρεωμένοι των συνεταιρισμών που κάθε "ευνοϊκή" ρύθμιση
τους βουλώνει το στόμα, είτε τα παιδιά που δεν "πρόκοψαν στα γράμματα" και έγιναν
νέοι αγρότες, ισόβια καταδικασμένοι στη μοίρα των πατεράδων τους. Κάποιοι λίγοι μόνο έμαθαν την αγροτική οικονομία και επένδυσαν γνώσεις, χρόνο και χρήμα στις καλλιέργειές τους.
Κι αυτοί ουδέποτε εμφανίζονται στα συλλαλητήρια.
Είναι μάλλον εκείνοι που γνωρίζουν καλά πόση σημασία έχει να ζεις και να παράγεις σε μία χώρα που επιλέγει καταστροφικές πολιτικές για την οικονομία της και μειώνει διαρκώς καλλιέργειες και εξαγωγές, ελπίζοντας πως θα είναι ελκυστικός εταίρος αν εισάγει ακόμη κι αυτά που θα μπορούσε κάλλιστα να καλλιεργεί σε αφθονία.

Permalink για το "Koλίγα γιός ..."