Η παλιοπαρέα τα κατάφερε να μαζευτεί από τις καλοκαιρινές κραιπάλες της μόλις την τελευταία βραδιά του Αυγούστου. Σαν "καπνισμένα τσουκάλια" όλοι μας, καταφτάσαμε στο παλιό καπηλειό με την ένταση των ανθρώπων που μάζεψαν εικόνες αξόδευτες κι έχουν όρεξη να τις μοιραστούν. Δεν τα καταφέραμε όμως.

- Πως πέρασες?
- Καλά ήταν. Εσύ?
- Υπέροχα αλλά ήταν λίγο.

Ο τρόπος που στίβαμε όλοι την τελευταία βραδιά του Αυγούστου έδειχνε πως κανείς μας δεν χόρτασε ξεγνοιασιά. Θυμήθηκα τον Μουδάτσο που έλεγε:
"...Τι διάολο τάξιμο είναι αυτό να πρέπει να αναθιβάνω τα ανείπωτα!
Άλλο να τα θωρείς και να τα ζεις κι άλλο να διηγάσαι τα όσα δεν βάνει ούτε ο μαύρος ο νους!.."

Υ.Γ. Κέρασμα στον Σεπτέμβρη το καπηλειό των Χαϊνηδων.

Permalink για το ""Πώς γίνανε τα λόγια μας, παράς που δεν περνάει""