Αναρωτιέμαι μέρες τι μας σπρώχνει εδώ. Βρήκα απαντήσεις αφελείς και βολικές.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΕΑ, είπα στην αρχή. Κάτι σαν να ανοίγεις ένα καινούριο αλισβερίσι. Ένα παράθυρο ακόμα στην κοινωνικότητά σου.
- Ναι ε? έλεγε εκείνη η ειρωνική φωνούλα μέσα μου. Τότε γιατί δεν πάς να πιείς κανένα καφεδάκι με τα φιλαράκια σου, να γνωρίσεις κι άλλα φιλαράκια και να τελειώνει η ιστορία?
Καλά!! Να αλλάξω θεωρία. ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΙΣ τα σεντονάκια των άλλων και να κουκουλωθείς πιο ασφαλής μετά στο δικό σου. Κι άντε πάλι η αμφισβήτηση σε μόνιμο εσωτερικό διάλογο.
- Ναι ε? Τότε γιατί δεν πάς σε κανένα βιβλιοπωλείο, να βρεις "παπλώματα" κι όχι σεντονάκια.
Έστω! Έχω και τρίτη εκδοχή. ΓΙΑ ΝΑ ΓΡΑΨΩ ό,τι γουστάρω, για να κάνω το κέφι μου, χωρίς λογοκρισίες, άλλοτε χαλαρά σαν κατίνα της Τι Βι κι άλλοτε ευφυολογώντας σαν "πανεπιστημιακιά" (που λέει και μιά ψυχή). Για να ακουμπώ κάπου όσα με πνίγουν ανάλογα με την διάθεση της στιγμής. Αλλά και όσα δεν με πνίγουν (συχνά βαριέμαι να θυμώνω με όλους και με όλα). Για να μου θυμίζω τι αγαπώ, τι με χαλαρώνει, τι με ξάφνιασε, τι έτσι και τι ... γιουβέτσι.
............. (και ώπα η φωνούλα ησύχασε. Αντίδραση καμία)
Και πάνω που πανευτυχής καμάρωνα ότι ως ψαγμένο και δεόντως ψυχαναλυμένο όν βρήκα τις αιτίες μου, αρχίζει το σούσουρο. Όχι η δική μου η αμφιβολία. Αυτή το βούλωσε και το πανηγύρισα.
Κάτι άλλες φωνές προσπαθούν από χθες να με πείσουν ότι ήρθα εδώ, πάρκαρα το καλάμι μου στην ειδική θέση της εισόδου, ανέβηκα στο βήμα, φούσκωσα σαν παγώνι και άρχισα να ρητορεύω αποζητώντας το ..χειροκρότημα. Ψιλοκλωνίστηκα. Λες να 'χω τέτοιο ψώνιο και να μην το κατάλαβα? Το ξανασκέφτηκα το θέμα. Με έβαλα απέναντι και μου ζήτησα εξηγήσεις.Ύφος ανακριτικό και όσο πιο γκεσταμπίτικο γίνεται για να με ψαρώσω.
- Λέγε ρε, ήξερες τι είναι τα linkblogs?
- Όχι, ψιθύριζα με ειλικρίνεια η δόλια.
Και να χτυπάω και το μαστίγιο στη μπότα σαν τον Στέφανο Στρατηγό όταν έπαιζε τον Γερμανό αξιωματικό.
- Γιατί πήγες στη "συμμορία" του Bloghood? Τι μυστικά σχέδια είχε η οργάνωση?
- Μιά απλή παρεούλα είμαστε και περνούσαμε καλά. Ούτε συμμορία, ούτε οργάνωση, να απαντώ σαν Δήμος Σταρένιος, με ύφος σκυφτό και βλέμμα χαμηλόβλεπο.
Και ο ανακριτής να φουρκίζεται ακόμη περισσότερο.
- Και γιατί ανεβάσατε και προσωπικά blogs στο monitor και τα ίδια post τα ξαναβάζατε στο bloghood? Μίλα, επιβαρύνεις τη θέση σου όσο τα διαψεύδεις αυτά.
- Αληθές, όχι αυτό είναι αλήθεια (με ύφος από Μήτσους Λαζόπουλου και ασκήσεις θάρρους). Αλλά .. τολμώ να ρωτήσω, δεν έπρεπε? (άει χάσουυυ)
Έξαλλος ο ανακριτής. Τραπέζια φεύγουν, καρέκλες εκτοξεύονται και η κόλαση του Δάντη προ των πυλών.
- Τολμάς? Πως τολμάς? φωνάζει έξαλλος. Δεν ξέρεις τους κανόνες? Κατοχή έχουμε και 'σεις το κάνατε american bar.
Κατοχή έχουμε? σκέφτομαι. Ε τότε μήπως να κάνω αντίσταση? Μήπως να φτιάξω συμμορίες?
Μήπως να αρχίσω τις συνομωσίες? Υπολοχαγός Νατάσα και δεν είμαι και ξανθιά, γαμώτο.

........... Και μετά ξυπνάω. Αλλάζω πλευρό και λέω "Μπα όνειρο θα 'ταν. Αν έχουμε και εδώ κατοχή, ε τότε λάθος πόρτα χτύπησα. Ας κοιμηθώ από την άλλη πλευρά, μπας και δω άλλο όνειρο. Πάντως αν επιστρέψει το ίδιο ή η ζέστη θα φταίει, ή το βραδυνό φαγητό ή το κρεββάτι. Κι αν ... λέω άν το ξαναδώ ... θα κοιμηθώ στο πάτωμα (που λέει κι η Χαρούλα).

Permalink για το "Γιατί κάποιος φτιάχνει ένα blog?"