Οι μεγάλες πόλεις έχουν κάτι που σε καταβροχθίζει τελικά. Χάνεις τις πρωινές καλημέρες, τα γνώριμα πρόσωπα, τα φιλικά χαμόγελα. Και από την άλλη ίσως έτσι να νοιώθεις και πιο ελεύθερος... ένας ακόμη άγνωστος μεταξύ αγνώστων.
Πέρασα το τριήμερο στην Αθήνα. Παράξενη επιλογή για ανάπαυλες και αποδράσεις. Εκεί που όλοι ψάχνουν αφορμή να φύγουν .. εσύ σαν ηλίθιος να κάνεις το αντίστροφο και να πηγαίνεις. Βρήκα τους δρόμους άδειους (όσο άδειοι μπορούν να είναι οι δρόμοι της) τις γειτονιές ήρεμα αναπαυμένες στην πρωινή ραστώνη και τα εμπορικά κέντρα να χουν κάτι από την ξαφνική εγκατάλειψη.
Κυριακή πρωί στο Μοναστηράκι!! Πόσα χρόνια είχα να το κάνω αυτό!! Μόνο εκεί ένοιωσα ότι ο χρόνος είχε κολλήσει στο χθες. Σαν να ήμουν και πάλι κοριτσάκι κρεμασμένο στο μεγάλο χέρι του μπαμπά του με μάτια τεράστια από έκπληξη να ρουφούν τη θέα της πραμάτειας στους απλωμένους πάγκους.
Το εμπόρευμα ίδιο, τα παζάρια ίδια. Ακόμη και οι φυσιογνωμίες μου φάνηκαν ανέπαφες. Στρογγυλά χαμόγελα, βαριεστημένες κουβέντες, ράθυμοι ρυθμοί και τα παλιά σκαλιστά ρολόγια απλωμένα καταγής να σε γυρίζουν πίσω στο χρόνο. Τότε που οι κασέτες του Καζαντζίδη με τα "μουτζουρωμένα χέρια" αντιλαλούσαν στο Μοναστηράκι και ο τυφλός περίμενε τους μεροκαματιάρηδες να ξεπουλήσει. Ποιός νοιαζόταν για το αν η πειρατεία σκότωνε τη μουσική τότε? Σάμπως οι εταιρείες δεν τη σκότωναν?
Αδικήματα που "ποινικοποιήσαμε" έντεχνα με τον καιρό!
Θυμάμαι ακόμη την έντονη μυρωδιά του δέρματος στα "ντυμένα" βιβλία που σωριάζονταν στους πάγκους. Μικροί θησαυροί που περίμεναν να τους ανακαλύψουμε. Μόνο που τότε δεν παίζαμε εκείνο το παιχνίδι των θησαυρών. Τώρα ξανάσκυψα με όρεξη στους ίδιους πάγκους. Χάζεψα ώρα, φυλλομέτρησα σελίδες, έψαξα ημερομηνίες. Η πρώτη έκδοση του Βρεττάκου για το έργο του Καζαντζάκη! Μία ξεχασμένη "Οδύσσεια" που δεν υπάρχει πια χάρη στον κ. Πάτροκλο Σταύρου που αρνείται τις ανατυπώσεις! Ένα "Συμπόσιο" του Πλάτωνα τυπωμένο το 1878! Τα "Ψηλά Βουνά", ένα αναγνωστάρι για τα παιδιά του Δημοτικού πριν τη Λόλα και το μήλο της! Εγκυκλοπαίδεια "Ο Ήλιος" 7 τόμοι δεμένοι που κάποτε ανήκαν σε κάποιον Παπαδέλη! (το εξώφυλλο τότε έγραφε και το όνομα του ιδιοκτήτη, σαν να 'θελαν και τα βιβλία κάπου να ανήκουν)
Ταλαντευόμουν στο τι να πρωτοδιαλέξω όταν άρχισε η βροχή. Κοίταξα το συμπαθητικό γεροντάκι που είχε τον πάγκο. Περίμενα μία κίνηση, ένα βιαστικό μάζεμα, ένα σκέπασμα. Τίποτα!! Με κοίταζε κάτω από το κασκέτο σα να με "μετρούσε".
- Πενήντα.
Το 'πε δυνατά και καθαρά. Το άκουσα και ήμουν σίγουρη ότι είχε πει "πενήντα" αλλά δεν κατάλαβα καν τι εννοούσε. Η βροχή δυνάμωνε. Έτσι κι αλλιώς στα 5 τετραγωνικά του μόνοι είμασταν. Εγώ από την μία μεριά και κείνος από την άλλη. Άρα σε μένα το 'πε, σκέφτηκα.
- Τι πενήντα? θαρρεύτηκα να ρωτήσω
- Όλα μαζί πενήντα. Για να μη βραχούν. Πάρτα και φύγε, μου απάντησε
Έψαξα βιαστικά στην τσάντα μου. Βρήκα πενήντα ευρώ και του τα 'δωσα. Δεν κατάλαβα καν πότε πρόλαβε και τα 'βαλε σε μία μεγάλη τσάντα. Απομακρύνθηκα βιαστικά με το βάρος της στα χέρια μου, σαν τον κλέφτη που τρέχει να κρυφτεί πριν τον καταλάβουν. Τον γέλασα, σκεφτόμουν. Τα πήρα τόσο φτηνά, μα τόσο φτηνά. Και καθώς χανόμουν στη στροφή γύρισα να τον ξανακοιτάξω σαν να φοβόμουν μήπως το μετάνοιωσε και έτρεχε ξωπίσω μου. Με έκπληξη τον βρήκα ακίνητο πάλι στο ίδιο σημείο και με ένα τεράστιο κοροϊδευτικό χαμόγελο, καμουφλαρισμένο κάτω από το γείσο. Ή έστω έτσι μου φάνηκε. Σα να 'λεγε "άλλο ένα θύμα της βροχής και ξεπούλησα". Τον γέλασα ή με γέλασε? σκεφτόμουν τώρα και χαλάρωνα το βήμα μου. Και ξανάσφιξα στο χέρι τον βρεγμένο θησαυρό μου. Δεν βαριέσαι. Άλλωστε ποιός έμαθε ποτέ πόσο κοστίζουν οι θησαυροί? Όχι πόσο αξίζουν! Αλλά πόσο κοστίζουν!!!

Permalink για το "Μοναστηράκι υπό ... βροχή ή πόσο κοστίζουν οι θησαυροί?"