Στάθηκε εκεί. Στην άκρη που είχε ο μακρύς δρόμος της. Και μετά γύρισε αργά και κοίταξε πίσω. Τη ζωή της. Στροφές, ανηφόρες, έρωτες, χαμόγελα. Μικρές ευτυχίες, μεγάλες καταστροφές. Τα μάτια της στράφηκαν στο ξεκίνημα. Ένα μικρό χωριουδάκι σκαρφαλωμένο στο πιο ψηλό βουνό του νησιού. Κι οι άνθρωποι ακατέργαστοι σαν την πέτρα. Σκληροί σαν την πέτρα.
Είδε το είδωλό της με τις μακριές κοτσίδες να σκαρφαλώνει τα περάσματα. Να αναζητά τρόπους διαφυγής.
Να ονειρεύεται το δρόμο της. Νέα και αμάθητη ακόμη σε δρόμους και αλλαγές. Ο κόσμος της ήταν ετούτο το χωριό για 18 χρόνια. Ένα καφενείο, μια εκκλησία, ένα σχολείο και μερικοί άνθρωποι. Ανάμεσά τους έμαθε τους χαρακτήρες της ζωής. Άρχοντες και δούλοι, καλοί και κακοί,
Και εκείνη πάντα να θέλει να φύγει. Να κοιτάζει με λαχτάρα το λεωφορείο που έκανε -δύσκολα- στροφή τις Κυριακές στην μικρή πλατεία. Να καρφώνει το βλέμμα στην πόρτα του σαν άνοιγε και να λέει μέσα της "Να τρέξω, να μπω, να φύγω". Και όμως να μένει ασάλευτη, στη ίδια θέση. Μέχρι που η πόρτα στο όνειρο σφάλιζε.
Πολλές Κυριακές κύλησαν πάνω της, ώσπου ήρθε η σωστή. Ανέβηκε το σκαλί, δρασκέλισε την πόρτα και δεν κοίταξε καν πίσω. Ένα εισητήριο για απόδραση, ένα νέο ξεκίνημα, ένα δικαίωμα στην ελπίδα.
Και μετά το λεωφορείο, το καράβι. Νέες εμπειρίες. Κιβωτός που διέσχιζε θάλασσες. Και μετά η Αθήνα. Τα όνειρα τότε είχαν συγκεκριμένο προσανατολισμό.
Χάθηκε στην απεραντοσύνη της. Στη μοναξιά της. Μέχρι που κάποτε βρήκε νέο ρυθμό, προσαρμόστηκε. Οι κοτσίδες έπαψαν να πλαισιώνουν το πρόσωπό της. Τα μακριά άχαρα φουστάνια του χωριού αντικαταστάθηκαν από τα κομψά ρούχα της δεκαετίας του ‘60. Όμορφη, λαμπερή, επιθυμητή, μία νέα γυναίκα πια. Αντάλλαγμα της αλλαγής: η δουλειά στο εργοστάσιο. Δύσκολη αλλά δεν την ένοιαζε. Τα απογεύματα και τα βράδια ήταν αποκλειστικά δικά της. Διάβασμα, πολύ διάβασμα και ατέλειωτα όμορφα κομμάτια μοναξιάς. Χανόταν σε μουσικές, βιβλία, παραστάσεις και όνειρα.
Κι ύστερα ήρθε ο έρωτας. Και μετέπειτα ο γάμος. Κι ακόμη πιο μετά τα παιδιά της.
Ο κόσμος της πάλι άλλαζε. Πάλι περιοριζόταν και παραδόξως άπλωνε συνάμα. Δυό παιδια πια ο κόσμος της. Κι τα άλλα όνειρα ξεχάστηκαν, μπήκαν σε δεύτερη μοίρα.
Η εποχή βογκούσε από τις στερήσεις. Το σπίτι μικρό, ίσα να στεγάσει τα απαραίτητα. Το χαμόγελο λιγόστευε. Ο χρόνος της ασφυκτιούσε πια στα "πρέπει". Πρέπει να δουλέψεις, πρέπει να τα φροντίσεις, πρέπει να μην τους λείψει τίποτα. Και ο καιρός να περνά. Άλλα 25 χρόνια. Τόσα χρειάστηκαν για να μείνει πάλι μόνη. Τα παιδιά μεγάλωσαν. Έφυγαν. Κίνησαν για τις ζωές τους, για τα δικά τους ταξίδια.
Και εκείνη πάλι στο δρόμο της. Και να γυρνά σε κάθε σταυροδρόμι να τα εποπτέυει με ανησυχία. Σιγά σιγά ξαναθυμήθηκε τα όνειρά της. Σαν να ξανάπιασε το νήμα από εκεί που χε κοπεί. Πάλι βιβλία, πάλι μουσικές, μικρές ευτυχίες που ομόρφαιναν τη ζωή της.
Κι ύστερα πάλι όνειρα. Πώς να τα δει. Πώς να τα καμαρώσει. Τι ήθελε για τα παιδιά της.
Κι η ζωή αμείλικτη να σχεδιάζει τις απογοητεύσεις. Μικρές απώλειες σαν μικροί θάνατοι. Ένα κομμάτι να πεθαίνει κάθε φορά. Μέχρι να φτάσεις να απορείς αν κάτι έμεινε ζωντανό ακόμη.
Όνειρα να καίγονται κι η μυρωδιά τους να την πλημμυρίζει. Και κάθε φορά να συνεχίζει τον δρόμο πιο σκυφτή και πιο γερασμένη. Σαν να βάραιναν όχι τα χρόνια μα τα χαμένα όνειρα πάνω της. Και όμως εκείνη να συνεχίζει να προχωρά. Σαν το Johnny Walker μόνο που κανείς δεν την πρόσεχε και σίγουρα κανείς δεν αναγνώριζε την αξία του δρόμου της.
Τώρα καθώς γυρνούσε και τον κοίταζε, ένοιωθε ξαφνικά κουρασμένη.
Κι ήθελα να της ψιθυρίσω μιά κουβέντα ενθάρρυνσης.
Συνέχισε να προχωράς Αμαλία.

Permalink για το "Keep walking"