Ξαναγύρισα στις εποχές των μαθητικών θρανίων και αιτία ήταν η "πρωτότυπα" πολυφορεμένη ιδέα του "άντε να βρεθούμε οι παλιοί συμμαθητές".
Το προνόμιο όποιου εγκαταλείπει τον τόπο που γεννήθηκε -μεταξύ άλλων προνομίων και δυσκολιών- έχει και τη χαρά ότι δεν βλέπεις τους παλιούς συμμαθητές να φθείρονται. Στα δικά μου μάτια τουλάχιστον αρνήθηκαν να κάνουν κοιλίτσα, παιδιά και σκυλιά, να συμβιβαστούν, να αφομιωθούν, να μεγαλώσουν.
Ξεφυλλίζοντας παλιές φωτογραφίες (ευχαρίστως θα τις δημοσίευα αλλά είναι απαραίτητη κι η δική τους συναίνεση) τους ξαναβρήκα έναν προς έναν.

Η Ντέμη, η κολλητή μου. (Ήταν οι εποχές των κολλητών). Ντυνόταν σαν μοντέλο: μπάγκυ παντελόνια, διπλές και τριπλές ζώνες, μπότες μουράτες, μπλούζες με τρουκ. (πωπω με πλημμυρίζουν λέξεις που ξεχάστηκαν .. κι από τη μόδα κι από μας). Το μαλλί φράντζα με κανα δύο ανταύγειες -διακριτικές τότε- και το μακιγιάζ … σύννεφο. Άκουγε Τουρνά και τον παράφραζε : "Στο σχολειό (δουλειά έλεγε ο στίχος) βαριέσαι,
στην αγάπη χάνεις,
όλο ξεπερνιέσαι
κι όλο πίσω κάνεις".
Στη Ντέμη χρωστώ το πρώτο μου τσιγάρο. Τι χρέος!!!

Έπειτα ήταν η Ρένα. Η "διπλανή" του θρανίου και της γειτονιάς. Κάναμε κάθε πρωί τη διαδρομή μας μαζί. Εκείνη άριστη μαθήτρια. Μαζεμένο παιδί. Εγώ ασυμάζευτο. Μάλλον αυτό ισορροπούσε τη σχέση μας. Την θυμάμαι χρόνια με την πιο καθαρή και καλοσιδερωμένη ποδιά του σχολείου. πάντα τυπική και διαβασμένη. Θαρρώ πως το μόνο της "ατόπημα"¨ήταν η φιλία μας. Αλλά κι αυτό με τα χρόνια το χάσαμε. Όπως μεγαλώνουμε όλοι και χάνουμε τις παλιές σχολικές παρέες μας.

Η Μαρία, η όμορφη της τάξης. Μία δίμμετρη γυναικάρα, απ’ αυτές που εντάσσονται σε ... προδιαγραφές zouri. Και με ένα χαμόγελο που φώτιζε το πρόσωπό της. Μαθήτρια μετρίως, μέτρια αλλά και οι καθηγητές ακόμη (άντρες γαρ) εξαντλούσαν επιείκειες και καλοσύνη μαζί της. Αρκεί να έπαιρναν λίγο "μάτι" από το μίνι της καθώς σταύρωνε τα πόδια. Και η Μαρία είχε ταλέντο σ’ αυτό. Καθόταν στο μπροστινό θρανίο όποτε γράφαμε διαγώνισμα (αγαπημένες συνομωσίες της παρέας). Σταύρωνε και ξεσταύρωνε τα πόδια και πίσω της .. το σκονάκι πήγαινε σύννεφο.

Ο Βασίλης, ο "αναρχοαυτόνομος" της εποχής. Hard Rock, ύφος ανατρεπτικό, σκούφια έτοιμη για ρήξεις με όλα τα κατεστημένα. Θυμάμαι το περιστατικό με έναν καθηγητή. Θεόφιλος το όνομα του και θεολόγος. Μας ζάλιζε με απίστευτες αναλύσεις περί θρησκείας τότε που εμείς σκεφτόμασταν μόνο τις ορμόνες μας και τις κοπάνες μας. Και κάπου ανάμεσα στις αναλύσεις ο ψωνισμένος Θεόφιλος έβγαζε αίφνης μία τσατσάρα (όχι χτένα .. Τσατσάρα) και ένα καφρεπτάκι και χώριζε στη μέση σχολαστικα τις δύο μοναδικές τρίχες που κοσμούσαν το κρανίο του. Κάποια μέρα (πως του ρθε του Βασίλη?) και φώναξε: Τεό, λούσου με ultrex και θα δεις. Πανικός. Ο Θεόφιλος ζήτησε την αποβολή του. Ένα σχολείο ξεσηκώθηκε. Πέντε μέρες κατάληψη και ο Βασίλης ήρωας που επιτέλους κτυπούσε το πλησιέστερο κατεστημένο που βρήκε.

Ο Κώστας, ο ψηλός. Το the best παλληκάρι της τάξης. Την έπεσε σε μία πρωτοδιόριστη καθηγήτρια που τον κοιτούσε και έλιωνε .. Και καθάρισε. Καλοβαλμένος και όσο να πεις έδειχνε και μεγαλύτερος, την κατάφερε την καθηγητριούλα και έτσι περνούσε "ζάχαρη". Κι η Τασούλα, τον κοίταζε και έλιωνε. Αλλά χωρίς ελπίδες. Βλέπεις η καθηγήτρια ήταν και μπαλκονάτη γκόμενα ενώ η Τασούλα μας … πλούσια τα ελέη της παντού, αλλά όχι εκεί που έπρεπε. Κι ενώ έλιωνε για τον Κώστα, το παιζε αδιάφορη. Ξεψάρωτη, φευγάτη.
Θυμάμαι τη μέρα που ο Παπανδρέου έκλεισε για πρώτη φορά τις Βάσεις των Αμερικανών. "Πήρι Ρέις" στο Αιγαίο ή "Χώρα"? Ποιός από μας νοιαζόταν τότε. Ήμασταν κάπου στη λιακάδα στο Άλσος της Φιλαδέλφειας. Κοπάνα ομαδική. Μάθαμε την είδηση ακούγοντας ραδιόφωνο και πίνοντας καφε στον Κένταυρο. Η Τασούλα άρχισε μία εμπνευσμένη ανάλυση και ο Κώστας θαρρώ την κοίταζε σαν να την έβλεπε για πρώτη φορά.

Ο Γιώργος ο Λιανός (λέω άνετα το όνομα, γιατί είναι τόσο συνηθισμένο) το φιλαράκι μου. Ο Γιώργος δεν ήταν ποτέ ο γκόμενος, όχι στο δικό μου μυαλό έστω, αν και πολλές άλλες είχαν διαφορετική άποψη. Μαζί μου όμως ήταν …αδερφός. Πως κολλήσαμε έτσι? Από την πρώτη μέρα. Μιλούσε και συμπλήρωνα τις φράσεις του. Σκεφτόταν και έλεγα τη σκέψη του φωναχτά. Παράξενη χημεία με το Γιώργο. Πολυσχιδής, πολυτάλαντος, του χρωστώ την μύηση μου στα θερινά σινεμαδάκια. Όπου μοσχοβολάει γιασεμί τον θυμάμαι.

Κι ο Μακρής, λίγο πιο λαϊκός από τους υπόλοιπους της παρέας. Λίγο πιο ξεκάθαρος. Λίγο πιο ερωτιάρης. Κατα καιρούς ήταν καψούρης με την κάθεμία από μας. Και όσο εύκολα του ρχόταν άλλο τόσο του πέρναγε. Πρίν από χρόνια χάζευα στην τηλεόραση αφηρημένα. Σπύρος Παπαδόπουλος και "ποιός θελει να γίνει εκατομμυριούχος". Ο Νίκος ήθελε. Ο παλιός συμμαθητής μου. Ίδιος και απαράλλαχτος. Χιουμορίστας και καταφερτζής. Κάτι σφίχτηκε μέσα μου όταν τον είδα να γελάει. Ένα γέλιο πιο αμήχανο, χωρίς τη χαρα που είχαν οι εποχές που τον θυμόμουν. Σαν να μην έφτανε στα μάτια του πια.

Κι ο άλλος Κώστας, η αιώνια κατάκτηση μου. Πάντα κάπου διακριτικά γυρω μου. Να με προσέχει, να νοιάζεται και να ντρέπεται να το πει. Κι εγώ πάλι .. πάντα αλλού. Αδιάφορη αλλά υποψιασμένη. Κι όσο δεν μίλαγε .. όλα καλά. Αλλά θυμάμαι μια φορά που ήπιε λίγο παραπάνω. Χόρευα ανέμελα στην πίστα. (Rock και Disco ανακατεμένες μουσικές της εποχής και εμείς να αρνιόμαστε ουσιαστικά να διαλέξουμε «στρατόπεδο»). Κι ο Κώστας ανέβηκε με βούτηξε από το χέρι, με έσυρε κυριολεκτικά έξω από την ABC και άρχισε το "λογύδριο περί έρωτος". Κι η παρέα κάπου μέσα να περιμένει με κομμένη την ανάσα το αποτέλεσμα. Και εγώ … εγώ απλά τα ‘χασα. Τι γλυκό να σ’ αγαπουν … αλλά μέχρι εκεί… να μη σου το λένε. Τον άφησα σύξυλο κι έφυγα. Δεν ξανάπε τίποτα ποτέ. Σα να μη συνέβη εκείνο το περιστατικό.

Άλλωστε ήταν κι η Ρούλα στη μέση. Παλιομοδίτισσα με απαίσια τεράστια γυαλιά μυωπίας αλλά πίσω από τους φακούς τους τον κοιταζε πάντα με λατρεία. Όλοι το βλέπαμε εκτός από τον ίδιο. Μικρές παρέες, μικροί έρωτες, μικρόκοσμοι.

Η ευτυχία εκείνου που φεύγει μακριά είναι ότι αγνοεί την συνέχεια. Και εγώ έφυγα. Τους κράτησα όλους στο μυαλό μου όπως τους ήξερα τότε. Και τους προτιμούσα έτσι. Αλλά κάποια φορά η τύχη είπε να μου σηκώσει λίγο την κουρτίνα και να κρυφοκοιτάξω τις ζωές τους πάλι. Πήγα να ψηφίσω.(να ψηφίσω και να φύγω που λένε.. ε έτσι ακριβώς). Άγνωστη και αγνώριστη στο εκλογικό τμήμα της γειτονιάς. Σαν αόρατος παρατηρητής. Έμεινα ώρα πολύ στο προάυλιο του παλιού μας σχολείου καπνίζοντας και παρατηρώντας. Πρώτα την Μαρία … μιά κουρασμένη γυναίκα (με κάποια γοητεία ίσως ακόμη) πλαισιωμένη από 4 κουτσούβελα. Μετά τον Κώστα και την Τασούλα. Παντρεμένοι πια και με δύο χαριτωμένα παιδάκια. Η Τασούλα -που τη θυμόμουν με κονκάρδες του Μπόμπ Μάρλευ- τώρα φορούσε ταγιεράκι τύπου Σανέλ. Και μετά ο Βασίλης ο αναρχοαυτόνομος. Μπάτσος πια, με τη στολή και όλα της τα συμπαρομαρτούντα. Τι ειρωνεία!!! Κι ο Γιώργος ο Λιανός. Παντρεμένος με πανέμορφη αλλοδαπή που το μίνι της σου 'κοβε την ανάσα. Κι η Ντέμη, κουρασμένη από γάμους και διαζύγια κατά πως έμαθα. Σοφιστικέ στυλ και καριέρα περιωπής.
Στεκόμουν και τους χάζευα και παρακαλούσα μέσα μου ένας από όλους τους να με αναγνωρίσει. Αλλά ήταν τόσο απορροφημένοι με τις ζωές τους. Ο μόνος που με πλησίασε με εκείνο το γνώριμο από παλιά ντροπαλό χαμόγελο (μισό μειδίαμα) ήταν ο Κώστας. Αλλιώτικος, γεροδεμένος, με παντελόνι που η τσάκιση σε .. τσάκιζε.
-"Μήπως είσαι η Μαριάννα?»"και μετά χάθηκαμε στις αγκαλιές και τις αναμνήσεις. Αξιωματικός του στρατου πια. Καραβανάς. Μου είπε τα νέα όλων. Και μετά επέμενε να τηλεφωνηθούμε, να βρεθούμε. Το απέφυγα.
Κοιτάζω τις φωτογραφίες τους και προτιμώ να τους θυμάμαι όλους έτσι όπως τους γνώρισα τότε. Και τώρα που κρατώ στα χέρια μου την επίσημη πρόσκληση των συναποφοίτων την βρίσκω πολύ κακή ιδέα. Δεν θέλω να πάω. Δεν θέλω να ανακαλύψω τι τους έκανε η ζωή. Να τους θυμάμαι … ναι .. αλλά όπως θέλω εγώ.

Permalink για το "Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο. Οι παλιές φιλίες που πάνε?"