;
Το "ντέρμπυ" του Μουντιάλ. Δημοσιογράφοι εναντίον bloggers. Στοιχηματίστε!
Να γίνω πάλι αιρετική? Να διατυπώσω παραδοχές και να πέσετε πάνω μου να τις διαψεύσετε? Δε βαριέσαι, μια και κανείς άλλος δεν έχει όρεξη να το κάνει. Λοιπόν, διακρίνω μία χαριτωμένα καμουφλαρισμένη αυταρέσκεια από μέρους των bloggers κάθε φορά που κάποιος δημοσιογράφος ασχολείται με την "αφεντομουτσουνάρα" τους. Σαν ένα είδος υποσυνείδητης αναζήτησης επιβεβαιώσεων.Η συνέχεια στα ενδότερα γιατί τα links μου χαλάνε τη "μόστρα".
Ο κ. Κώστας Τάδε της Κυριακάτικης επιφυλλίδας προφανώς έχει ακουστά τη ρήση "βρίσε με όσο θέλεις αλλά λέγε καθαρά και δυνατά το όνομά μου". Υπήρξε εριστικός αρκετά για να γίνει δεόντως διάσημος σήμερα στη "χωματερή των ιδεών". Και κατά πάσα πιθανότητα μαζεύει ήδη αρημανίως υλικό για το επόμενο καυστικό σχόλιο του που θα του εξασφαλίσει ακόμη μεγαλύτερη δημοσιότητα (έστω και αρνητική).
Δεν έχω ιδέα ποιός είναι και εξ ονόματος ποίων νομίζει ότι ομιλεί. Όσο για το αν οι δημοσιογράφοι απειλούνται από τους bloggers βρίσκω τη σκέψη από γελοία ως διασκεδαστική. Θέλω απλά να τονώσω λίγο ακόμη αυτή την υποβόσκουσα αυταρέσκεια (μπορεί και να κάνω λάθος και να 'ναι απλά προσωρινή έλλειψη θεματολογίας) και να θυμίσω ότι πριν τον κ. Ταδόπουλο, άλλοι πολλοί ασχολήθηκαν με τα blogs. Στο ίδιο φύλλο της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας η Σταυρούλα Παπασπύρου (εδώ το πλήρες άρθρο
www.enet.gr/online/online_hprint?q=blogs&a=&id=22009652
έγραφε:
«Προτιμώ χίλιες φορές τα φρέσκα, ζωντανά κείμενα κι ας είναι πρωτόλεια. Τόσο ανατρεπτική σάτιρα στο καρακατσουλιό της δημόσιας ζωής σαν του Πιτσιρίκου, δεν φιλοξενείται πουθενά στον τύπο. Η μαρτυρία από πρώτο χέρι της Αλεξάνδρας Σταμάτη για την ανεργία είναι πιο διαφωτιστική από μια τυπική οικονομική ανάλυση. Η μελέτη πάνω στα ποιήματα του Καβάφη για τον Ιουλιανό του Πάνου Ζέρβα είναι εντυπωσιακή. Ενώ κι η Κουρούνα, αν το θελήσει πραγματικά, θα μπορούσε να εξελιχθεί σε πρώτο όνομα στη γυναικεία λογοτεχνία».
Λίγες μέρες νωρίτερα στην Καθημερινή
http://portal.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathextra_100315_28/02/2006_146921
ο Σπύρος Καράλης ανέφερε:
Oρισμένοι κάνουν λόγο για κοινωνικό ρεύμα που διαμορφώνει μια νέα μορφή επικοινωνίας μέσω της προσωπικής έκφρασης, άλλοι προβλέπουν τη μετεξέλιξή τους σε ανεξάρτητες μονάδες δημοσιογραφικής ενημέρωσης και κάποιοι μιλούν απλώς για κοινά «σκουπίδια» δίχως δυναμική και χωρίς κανένα μέλλον στο Iντερνετ.
Ο,τι, τέλος πάντων, κι αν είναι τα blog -ηλεκτρονικά ημερολόγια, θερμοκήπια ιδεών, ελεύθερη ενημέρωση, εστίες κοινωνικής αντίστασης, μετεξέλιξη των chat, επικοινωνία, παρηγοριά άτολμων μοναχικών, ή σκουπίδια- και ανεξάρτητα με την εξέλιξη που θα έχουν, ένα είναι σίγουρο: εξαπλώνονται με πραγματικά ασύλληπτους ρυθμούς.
Κι ακόμη νωρίτερα στην ίδια εφημερίδα γράφτηκε το εξής:
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_world_378302_09/05/2004_103139
"Στην εποχή του πολέμου στο Iράκ πάρα πολλοί δημοσιογράφοι, ειδικά αυτοί που δεν ήταν «ενσωματωμένοι» («σπιτωμένοι» ή «κρεβατωμένοι» σύμφωνα με πιο ακριβείς αποδόσεις της υπηρεσιακής ορολογίας), λειτούργησαν σαν ανταποκριτές μέσω weblog.
Ο Κρίστοφερ Aλμπριτον, πρώην συντάκτης του Ασοσιέιτεντ Πρες και νυν «φρι λάνσερ», έκανε και εκστρατεία για οικονομική υποστήριξη της αποστολής του από τον κόσμο, γιατί είναι απαραίτητο να υπάρχουν και ανεξάρτητοι συντάκτες «εκεί κάτω». Καθώς οι ανταποκρίσεις των συντακτών που ακολουθούσαν τον αμερικανικό στρατό δεν ικανοποιούσαν, πολλά ΜΜΕ κατέφυγαν σε ηλεκτρονικά ημερολόγια ατόμων, όπως ανωνύμου Aμερικανού στρατιώτη που, όπως έλεγε, έγραφε μέσα στο χαράκωμa, πάνω στον αμμόσακο.
Η πιο γνωστή περίπτωση μπλόκιν είναι του Ιρακινού με το χαρακτηριστικό όνομα Σαλάμ Παξ. Πρόκειται για έναν αρχιτέκτονα, με σπουδές στη Bιέννη, αντίθετο στον Σαντάμ αλλά και στην περσινή αμερικανοβρετανική εισβολή. Το όνομά του σημαίνει στα αραβικά «ειρήνη». Για επώνυμο διάλεξε το «ειρήνη» στα λατινικά. Ο Σαλάμ ζούσε στη Βαγδάτη την περίοδο του πολέμου και μετέδιδε καθημερινά την εικόνα από την πλευρά των απλών Ιρακινών. Το ημερολόγιο του Σαλάμ Παξ, της «Aννας Φρανκ» του Ιράκ, δημοσιευόταν τακτικά στην Guardiaκαι εκδόθηκε μάλιστα πρόσφατα, με τον τίτλο «The Bagdad Blog», από τις εκδόσεις Grove Press".
Και τώρα που το διεθνοποίησα το ζήτημα να μην ξεχάσω το άρθρο της Ρένας Δημητρίου στα Νέα προ καιρού.
http://ta-nea.dolnet.gr/print_article.php?e=A&f=18444&m=N60&aa=1
Τίτλος του: Ο... κομαντάντε Mάρκος των μπλόγκερ
3,7 εκατομμύρια επισκέπτες κάθε εβδομάδα στο μπλογκ του!
Και όσο απίστευτο κι αν φαίνεται είναι έλληνας και μάλιστα Ρεθύμνιος ετών 34!
Μεταξύ άλλων ο Μάρκος λέει: Το blog είναι σύμπτωμα κινήματος. Χωρίς κίνημα, δεν θα υπήρχε. Και αυτό το κίνημα δίνει στον απλό πολίτη φωνή, στη διάρκεια μιας διακυβέρνησης που κυριαρχείται από τις εταιρείες και «τα πολλά χρήματα». Όσον αφορά τα σχέδιά μου, επικεντρώνομαι στις ενδιάμεσες εκλογές του Νοεμβρίου και, ύστερα, στις προεδρικές του 2008. Μετρώ τις μέρες για τις τελευταίες. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι. Και με κανέναν τρόπο δεν με ενδιαφέρει να γίνω πολιτικός. Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάτι χειρότερο.
Α και για το τέλος ολίγον από Τάσο Καφαντάρη... έτσι για να έχουμε και υλικό για νέους μύδρους. Το δημοσίευμα είναι εδώ
http://tovima.dolnet.gr/print_article.php?e=B&f=14574&m=H03&aa=1
και ανάμεσα στα άλλα αναφέρει:
Τα καφενεία του κυβερνοχώρου. Είναι του συρμού γιατί διασκεδάζουν τη μοναξιά του κομπιουτερά. Επιπλέον, τα προσωπικά ημερολόγια που ανεβαίνουν στο Διαδίκτυο ενημερώνουν, διευρύνουν τη δημοκρατία, απελευθερώνουν τις ιδέες αλλά και «καρφώνουν» αντικαθεστωτικούς.
Αλλά έχει και μία δόση από ενδιαφέρουσα ιστορική προσέγγιση. Το σχετικό απόσπασμα αναφέρει: Ολα ξεκίνησαν το 1997 από κάποιους που θέλησαν να στήσουν την προσωπική τους «ζωντανή εφημερίδα» - όπως ο αμερικανός Dave Winer με τη σελίδα «Scripting News». Ανέβασαν στην ιστοσελίδα τους θέματα προς συζήτηση και προσκάλεσαν όποιον ήθελε να συμμετάσχει μέσω e-mail. Ο τύπος αυτών των ιστοσελίδων βαφτίστηκε «weblogs». Ως τις αρχές του 1999, μια λίστα με αυτές τις ιστοσελίδες (περίπου 50) είχε στηθεί, η οποία ως το τέλος της χρονιάς είχε γιγαντωθεί σε πύλη (Eatonweb Portal). Τον Ιούλιο εκείνης της χρονιάς ένας προγραμματιστής από το Τορόντο του Καναδά, ο Andrew Smales, συνειδητοποίησε πως τέτοιου είδους προσωπικές σελίδες ποτέ δεν θα γίνονταν ευρύτερα γνωστές - μέσω καταλογογράφησης σε κάποια από τις μηχανές αναζήτησης - αν δεν αποκτούσαν ένα προτυποποιημένο στήσιμο. Κατασκεύασε λοιπόν ένα πρόγραμμα εύκολης σελιδοποίησης και υποδοχής μηνυμάτων το οποίο διένειμε υπό την... ελληνικής έμπνευσης επωνυμία «Pitas».
Και τώρα φίλτατοι ... οργιάστε. Οι δημοσιογράφοι στο στόχαστρο των bloggers και οι bloggers στο στόχαστρο των δημοσιογράφων? Δεν βλέπουμε Μουντιάλ καλύτερα να εκτονωθούμε?
Και μήπως παίρνουμε τους εαυτούς μας πολύ στα σοβαρά? Και μήπως έτσι παίρνουμε σοβαρά και τους "απέναντι"? Και μήπως δεν είναι και καν "απέναντι"?
Permalink για το "Το "ντέρμπυ" του Μουντιάλ. Δημοσιογράφοι εναντίον bloggers. Στοιχηματίστε!"
Ο κ. Κώστας Τάδε της Κυριακάτικης επιφυλλίδας προφανώς έχει ακουστά τη ρήση "βρίσε με όσο θέλεις αλλά λέγε καθαρά και δυνατά το όνομά μου". Υπήρξε εριστικός αρκετά για να γίνει δεόντως διάσημος σήμερα στη "χωματερή των ιδεών". Και κατά πάσα πιθανότητα μαζεύει ήδη αρημανίως υλικό για το επόμενο καυστικό σχόλιο του που θα του εξασφαλίσει ακόμη μεγαλύτερη δημοσιότητα (έστω και αρνητική).
Δεν έχω ιδέα ποιός είναι και εξ ονόματος ποίων νομίζει ότι ομιλεί. Όσο για το αν οι δημοσιογράφοι απειλούνται από τους bloggers βρίσκω τη σκέψη από γελοία ως διασκεδαστική. Θέλω απλά να τονώσω λίγο ακόμη αυτή την υποβόσκουσα αυταρέσκεια (μπορεί και να κάνω λάθος και να 'ναι απλά προσωρινή έλλειψη θεματολογίας) και να θυμίσω ότι πριν τον κ. Ταδόπουλο, άλλοι πολλοί ασχολήθηκαν με τα blogs. Στο ίδιο φύλλο της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας η Σταυρούλα Παπασπύρου (εδώ το πλήρες άρθρο
www.enet.gr/online/online_hprint?q=blogs&a=&id=22009652
έγραφε:
«Προτιμώ χίλιες φορές τα φρέσκα, ζωντανά κείμενα κι ας είναι πρωτόλεια. Τόσο ανατρεπτική σάτιρα στο καρακατσουλιό της δημόσιας ζωής σαν του Πιτσιρίκου, δεν φιλοξενείται πουθενά στον τύπο. Η μαρτυρία από πρώτο χέρι της Αλεξάνδρας Σταμάτη για την ανεργία είναι πιο διαφωτιστική από μια τυπική οικονομική ανάλυση. Η μελέτη πάνω στα ποιήματα του Καβάφη για τον Ιουλιανό του Πάνου Ζέρβα είναι εντυπωσιακή. Ενώ κι η Κουρούνα, αν το θελήσει πραγματικά, θα μπορούσε να εξελιχθεί σε πρώτο όνομα στη γυναικεία λογοτεχνία».
Λίγες μέρες νωρίτερα στην Καθημερινή
http://portal.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathextra_100315_28/02/2006_146921
ο Σπύρος Καράλης ανέφερε:
Oρισμένοι κάνουν λόγο για κοινωνικό ρεύμα που διαμορφώνει μια νέα μορφή επικοινωνίας μέσω της προσωπικής έκφρασης, άλλοι προβλέπουν τη μετεξέλιξή τους σε ανεξάρτητες μονάδες δημοσιογραφικής ενημέρωσης και κάποιοι μιλούν απλώς για κοινά «σκουπίδια» δίχως δυναμική και χωρίς κανένα μέλλον στο Iντερνετ.
Ο,τι, τέλος πάντων, κι αν είναι τα blog -ηλεκτρονικά ημερολόγια, θερμοκήπια ιδεών, ελεύθερη ενημέρωση, εστίες κοινωνικής αντίστασης, μετεξέλιξη των chat, επικοινωνία, παρηγοριά άτολμων μοναχικών, ή σκουπίδια- και ανεξάρτητα με την εξέλιξη που θα έχουν, ένα είναι σίγουρο: εξαπλώνονται με πραγματικά ασύλληπτους ρυθμούς.
Κι ακόμη νωρίτερα στην ίδια εφημερίδα γράφτηκε το εξής:
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_world_378302_09/05/2004_103139
"Στην εποχή του πολέμου στο Iράκ πάρα πολλοί δημοσιογράφοι, ειδικά αυτοί που δεν ήταν «ενσωματωμένοι» («σπιτωμένοι» ή «κρεβατωμένοι» σύμφωνα με πιο ακριβείς αποδόσεις της υπηρεσιακής ορολογίας), λειτούργησαν σαν ανταποκριτές μέσω weblog.
Ο Κρίστοφερ Aλμπριτον, πρώην συντάκτης του Ασοσιέιτεντ Πρες και νυν «φρι λάνσερ», έκανε και εκστρατεία για οικονομική υποστήριξη της αποστολής του από τον κόσμο, γιατί είναι απαραίτητο να υπάρχουν και ανεξάρτητοι συντάκτες «εκεί κάτω». Καθώς οι ανταποκρίσεις των συντακτών που ακολουθούσαν τον αμερικανικό στρατό δεν ικανοποιούσαν, πολλά ΜΜΕ κατέφυγαν σε ηλεκτρονικά ημερολόγια ατόμων, όπως ανωνύμου Aμερικανού στρατιώτη που, όπως έλεγε, έγραφε μέσα στο χαράκωμa, πάνω στον αμμόσακο.
Η πιο γνωστή περίπτωση μπλόκιν είναι του Ιρακινού με το χαρακτηριστικό όνομα Σαλάμ Παξ. Πρόκειται για έναν αρχιτέκτονα, με σπουδές στη Bιέννη, αντίθετο στον Σαντάμ αλλά και στην περσινή αμερικανοβρετανική εισβολή. Το όνομά του σημαίνει στα αραβικά «ειρήνη». Για επώνυμο διάλεξε το «ειρήνη» στα λατινικά. Ο Σαλάμ ζούσε στη Βαγδάτη την περίοδο του πολέμου και μετέδιδε καθημερινά την εικόνα από την πλευρά των απλών Ιρακινών. Το ημερολόγιο του Σαλάμ Παξ, της «Aννας Φρανκ» του Ιράκ, δημοσιευόταν τακτικά στην Guardiaκαι εκδόθηκε μάλιστα πρόσφατα, με τον τίτλο «The Bagdad Blog», από τις εκδόσεις Grove Press".
Και τώρα που το διεθνοποίησα το ζήτημα να μην ξεχάσω το άρθρο της Ρένας Δημητρίου στα Νέα προ καιρού.
http://ta-nea.dolnet.gr/print_article.php?e=A&f=18444&m=N60&aa=1
Τίτλος του: Ο... κομαντάντε Mάρκος των μπλόγκερ
3,7 εκατομμύρια επισκέπτες κάθε εβδομάδα στο μπλογκ του!
Και όσο απίστευτο κι αν φαίνεται είναι έλληνας και μάλιστα Ρεθύμνιος ετών 34!
Μεταξύ άλλων ο Μάρκος λέει: Το blog είναι σύμπτωμα κινήματος. Χωρίς κίνημα, δεν θα υπήρχε. Και αυτό το κίνημα δίνει στον απλό πολίτη φωνή, στη διάρκεια μιας διακυβέρνησης που κυριαρχείται από τις εταιρείες και «τα πολλά χρήματα». Όσον αφορά τα σχέδιά μου, επικεντρώνομαι στις ενδιάμεσες εκλογές του Νοεμβρίου και, ύστερα, στις προεδρικές του 2008. Μετρώ τις μέρες για τις τελευταίες. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι. Και με κανέναν τρόπο δεν με ενδιαφέρει να γίνω πολιτικός. Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάτι χειρότερο.
Α και για το τέλος ολίγον από Τάσο Καφαντάρη... έτσι για να έχουμε και υλικό για νέους μύδρους. Το δημοσίευμα είναι εδώ
http://tovima.dolnet.gr/print_article.php?e=B&f=14574&m=H03&aa=1
και ανάμεσα στα άλλα αναφέρει:
Τα καφενεία του κυβερνοχώρου. Είναι του συρμού γιατί διασκεδάζουν τη μοναξιά του κομπιουτερά. Επιπλέον, τα προσωπικά ημερολόγια που ανεβαίνουν στο Διαδίκτυο ενημερώνουν, διευρύνουν τη δημοκρατία, απελευθερώνουν τις ιδέες αλλά και «καρφώνουν» αντικαθεστωτικούς.
Αλλά έχει και μία δόση από ενδιαφέρουσα ιστορική προσέγγιση. Το σχετικό απόσπασμα αναφέρει: Ολα ξεκίνησαν το 1997 από κάποιους που θέλησαν να στήσουν την προσωπική τους «ζωντανή εφημερίδα» - όπως ο αμερικανός Dave Winer με τη σελίδα «Scripting News». Ανέβασαν στην ιστοσελίδα τους θέματα προς συζήτηση και προσκάλεσαν όποιον ήθελε να συμμετάσχει μέσω e-mail. Ο τύπος αυτών των ιστοσελίδων βαφτίστηκε «weblogs». Ως τις αρχές του 1999, μια λίστα με αυτές τις ιστοσελίδες (περίπου 50) είχε στηθεί, η οποία ως το τέλος της χρονιάς είχε γιγαντωθεί σε πύλη (Eatonweb Portal). Τον Ιούλιο εκείνης της χρονιάς ένας προγραμματιστής από το Τορόντο του Καναδά, ο Andrew Smales, συνειδητοποίησε πως τέτοιου είδους προσωπικές σελίδες ποτέ δεν θα γίνονταν ευρύτερα γνωστές - μέσω καταλογογράφησης σε κάποια από τις μηχανές αναζήτησης - αν δεν αποκτούσαν ένα προτυποποιημένο στήσιμο. Κατασκεύασε λοιπόν ένα πρόγραμμα εύκολης σελιδοποίησης και υποδοχής μηνυμάτων το οποίο διένειμε υπό την... ελληνικής έμπνευσης επωνυμία «Pitas».
Και τώρα φίλτατοι ... οργιάστε. Οι δημοσιογράφοι στο στόχαστρο των bloggers και οι bloggers στο στόχαστρο των δημοσιογράφων? Δεν βλέπουμε Μουντιάλ καλύτερα να εκτονωθούμε?
Και μήπως παίρνουμε τους εαυτούς μας πολύ στα σοβαρά? Και μήπως έτσι παίρνουμε σοβαρά και τους "απέναντι"? Και μήπως δεν είναι και καν "απέναντι"?
Permalink για το "Το "ντέρμπυ" του Μουντιάλ. Δημοσιογράφοι εναντίον bloggers. Στοιχηματίστε!"
4 Comments:
Νομίζω πως κανένας δε βρίσκεται στο στόχαστρο κανενός. Οι δημοσιογράφοι παρακολουθούν με ενδιαφέρον τη νέα 'μόδα', κάποιοι μπαίνουν σε διαδικασία να το αναλύουν κ.ο.κ. Ο μόνος που φαίνεται να βρίσκεται σε πόλεμο με κάποιον είναι ο πιτσιρίκος που το έχει πάρει προσωπικά. Ακόμα και το Nylon, το οποίο στην αρχή αντέδρασε έντονα, φαίνεται πως το ξανασκεφτηκε το θέμα. Εξάλλου, οπως έγραψα και σε άλλο post, το θέμα της 'Ε' που προκάλεσε τις αντιδράσεις δεν ήταν και τόσο αρνητικό όσο το παρουσίασαν μερικά blogs.
Το θέμα δεν είναι τόσο ποιος γράφει εναντίον ποίου, όσο αν αυτά που γράφονται εκκινούν από ουσιαστική διάθεση να κατανοήσεις μια πραγματικότητα ή από την πρόθεση να δημιουργήσεις εντυπώσεις και να μιλήσεις ως ειδήμων. Νομίζω πως αυτό ήταν που βρήκαν εκενυριστικό αρκετοί bloggers.
Μπααααα....καλύτερα το Μουντιάλ. Ακόμα και η χθεσινοβραδυνή σούπα που μας σέρβιρε η σελεσάο έχει περισσότερη ουσία!
:^)
Μήπως ο κύριος εμφορείται από το πνεύμα της Συντεχνίας των μισθωτών γραφιάδων; Σε έναν κόσμο όπου ο καθένας θα μπορεί να γράψει την αποψη του και ο καθένας θα μπορεί να τη διαβάσει (σχεδόν) τζάμπα, αλήθεια τι δουλειά θα έχουν τα έντυπα μέσα;;
Δημοσίευση σχολίου
<< Home