Άκουσα την είδηση της απόπειρας αυτοκτονίας της Νατέλα.
Είναι η μητέρα του μικρού Άλεξ που από χθες θεωρείται επίσημα (από τις αρχές) νεκρός. Θαύμασα αλλεπάλληλες φορές όλο το καλοκαίρι το κουράγιο και την αξιοπρέπεια της.
Ένα θέατρο παραλόγου να στήνεται γύρω από το χαμένο σου παιδί και να παίρνουν μέρος Αστυνομικοί, νομικοί, εισαγγελείς, παιδοψυχολόγοι, δημοσιογράφοι, παιδιά, γονείς και μία κοινή γνώμη που "πέφτει -όπως πάντα- από τα σύννεφα".
Κι εσύ οχυρωμένη στην τελευταία σου ελπίδα να θέλεις απλά να μάθεις τι απέγινε το παιδί σου.
Μαθαίνοντας ότι αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει -όταν μετά από επίσκεψη στο Αστυνομικό τμήμα έμαθε ότι η υπόθεση έκλεισε και ο Άλεξ θεωρείται νεκρός επισήμως- δεν δικαιούσαι καν να εκπλαγείς. Ποιά μάνα θα αντιδρούσε διαφορετικά, έχοντας υποστή όλη αυτή την συναισθηματική φόρτιση;
Αναρωτιέμαι, οι ψυχολόγοι εξάντλησαν το "έργο" τους στα τηλεοπτικά παράθυρα και κανείς τους δεν στάθηκε δίπλα της;
Και ποιοί αστυνομικοί χειρίστηκαν έτσι ωμά το θέμα;
Και πώς κλείνει μία υπόθεση θεωρώντας ένα παιδί νεκρό χωρίς να βρεθεί το πτώμα του;
Και πως ο εισαγγελέας ασκεί σήμερα διώξεις με μόνο στοιχείο ότι οι 5 ανήλικοι υπέπεσαν σε αντιφάσεις;
Και πως νοιώθουν όλοι αυτοί μαθαίνοντας ότι η Νατέλα προσπάθησε να βάλει τέρμα στη ζωή της;

Permalink για το "Νατέλα, πόσες συγνώμες σου χρωστούν;"