;
Ιστορίες πολέμου: Η ανταπόκριση της Ιντιπέντεντ από Λίβανο
Τείνουμε να ξεχάσουμε ότι ο πόλεμος έχει θάνατο, θλίψη, απώλεια, τρόμο, ξερριζωμό, πείνα, καταστροφή, προσφυγιά. Μαθαίνουμε σύγχρονα κομψά λεξιλόγια που καλύπτουν επαρκώς την φρίκη. Λέμε "παράπλευρες απώλειες" τους αμάχους, αλλά παραμένουν νεκροί, τραυματίες και αγνοούμενοι. Λέμε "πιθανούς στόχους" περιοχές, γειτονιές και πόλεις που ξεκληρίζονται από έξυπνες βόμβες και γεμίζουν αίμα, συντρίμια και κραυγές απόγνωσης.
Ωραιοποιούμε τον πόλεμο με εφόδιο την τηλεοπτική εικόνα του και παίζουμε άθελά μας το παιχνίδι όσων θέλουν να τον εμφανίσουν λιγότερο αποκρουστικό και περισσότερο θεαματικό. Μερικοί ευτυχώς δεν υποκύπτουν. Ξεχωρίζω ανάμεσά τους τον πολεμικό ανταποκριτή (και γνωστό αναλυτή σε θέματα Μέσης Ανατολής) της Ιντιπέντεντ, τον Ρόμπερτ Φίσκ. Αρνείται πεισματικά σε κάθε αποστολή του την συνοδεία τηλεοπτικών συνεργείων. Αρνείται και τις συνεντεύξεις πολιτικών συχνά. Κατάφερε βέβαια και μίλησε δύο φορές με τον Λάντεν όταν όλοι τον έψαχναν αλλά αυτό είναι ... άλλο θέμα. Ο Robert Fisk συνήθως προτιμά τις ανθρώπινες ιστορίες.
Διάβασα σήμερα στο Βήμα ότι είναι ήδη στο Λίβανο. Η ανταπόκρισή του:
Άνθρωποι ξεχασμένοι απ' όλους
Tους είδα να μαχαιρώνονται, να βομβαρδίζονται· όμως ο πόνος τους μας αφήνει αδιάφορους
του ανταποκριτή της «Independent» Robert Fisk
Το 551 η υπέροχη και πλούσια πόλη της Βηρυτού - το αρχηγείο του αυτοκρατορικού ρωμαϊκού στόλου της Ανατολικής Μεσογείου - επλήγη από ισχυρό σεισμό. Την επαύριον η θάλασσα υποχώρησε κατά πολλά χιλιόμετρα και οι επιζήσαντες - οι πρόγονοι των σημερινών Λιβανέζων - όρμησαν να λεηλατήσουν τα ναυάγια των εμπορικών πλοίων που αποκαλύφθηκαν μπροστά τους.
Τότε ήταν που έφτασε το παλιρροϊκό κύμα και τους σκότωσε όλους. H παλιά Βηρυτός χτυπήθηκε τόσο άγρια που ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός έστειλε χρυσάφι από την Κωνσταντινούπολη για κάθε οικογένεια που είχε μείνει ζωντανή. Μερικές πόλεις μοιάζουν για πάντα καταδικασμένες...
Τον 11ο αιώνα, όταν οι Σταυροφόροι έφτασαν καθ' οδόν για την Ιερουσαλήμ στη Βηρυτό, έσφαξαν όλους τους άνδρες, τις γυναίκες και τα παιδιά. Στη διάρκεια του A' Παγκοσμίου Πολέμου, η οθωμανική Βηρυτός υπέφερε από φριχτό λιμό. Ο τουρκικός στρατός είχε κατάσχει όλα τα σιτηρά και οι συμμαχικές δυνάμεις είχαν αποκλείσει τις ακτές. Ακόμα έχω τις παλιές καρτ-ποστάλ που αγόρασα πριν από 30 χρόνια, με τα λιπόσαρκα παιδιά να στέκουν στο ορφανοτροφείο γυμνά και εγκαταλελειμμένα. Γιατί συμβαίνει αυτό στη Βηρυτό; Τριάντα χρόνια τώρα παρακολουθώ αυτόν τον τόπο να πεθαίνει και να ανασταίνεται κι έπειτα να πεθαίνει ξανά. Έζησα από κοντά και τα 15 χρόνια του εμφυλίου που στοίχισε 150.000 ζωές, και τις δύο ισραηλινές εισβολές και τα χρόνια των ισραηλινών βομβαρδισμών που στοίχισαν ακόμα 20.000 ζωές. Έχω δει τους ανθρώπους αυτούς χωρίς χέρια, χωρίς πόδια, χωρίς κεφάλι, να μαχαιρώνονται, να βομβαρδίζονται... Και εντούτοις, είναι ένας κομψός, μορφωμένος, ηθικός λαός με μια γενναιοδωρία που καταπλήσσει κάθε ξένο, με μια ευγένεια που κάνει κάθε Δυτικό να ντρέπεται και έναν πόνο που σχεδόν πάντα μας αφήνει αδιάφορους.
Σαν ταινία
Περπατούσα χθες στο ερημωμένο κέντρο της Βηρυτού και μου θύμισε περισσότερο από ποτέ κινηματογραφική ταινία, έναν φοίνικα αναγεννημένο από τις στάχτες του εμφυλίου με φτέρωμα τόσο λαμπερό που τύφλωσε τους ίδιους του τους ανθρώπους. Αυτό το τμήμα της πόλης - κάποτε μια Δρέσδη ερειπίων - ανοικοδομήθηκε από τον Ραφίκ Χαρίρι, τον πρωθυπουργό που δολοφονήθηκε πέρυσι, στις 14 Φεβρουαρίου, ένα χιλιόμετρο πιο πέρα. Και τώρα ξαναγκρεμίζεται. Το Διεθνές Αεροδρόμιο Μάρτυρας Ραφίκ Χαρίρι έχει ήδη δεχθεί τρεις επιθέσεις από τους Ισραηλινούς. Ο υπέροχος κρεμαστός αυτοκινητόδρομος του Χαρίρι καταστράφηκε από τα ισραηλινά βομβαρδιστικά. Οι περισσότερες γέφυρες έχουν καταποντιστεί. Ο φάρος με το ρωμαϊκό στυλ δέχθηκε έναν πύραυλο από κάποιο Απάτσι.
H σύγκριση
Μοιάζουν με μας οι άνθρωποι της Βηρυτού. Έχουν ανοιχτόχρωμο δέρμα και μιλούν ωραία αγγλικά και γαλλικά. Είναι κοσμοπολίτες. Οι γυναίκες είναι πανέμορφες και το φαγητό εξαιρετικό. Τι λέμε όμως σήμερα για αυτούς, την ώρα που οι Ισραηλινοί τούς χωρίζουν από τα σπίτια τους, τους βομβαρδίζουν πάνω στις γέφυρες, τους αφήνουν χωρίς τροφή και νερό και ηλεκτρικό; Λέμε πως αυτοί ξεκίνησαν τον πόλεμο και συγκρίνουμε τους νεκρούς τους με τους νεκρούς των Ισραηλινών, λες και οι αριθμοί είναι ίδιοι. Και έπειτα, επαίσχυντα, αφήνουμε τους Λιβανέζους στη μοίρα τους και αφιερώνουμε τον χρόνο μας στην απομάκρυνση των πολύτιμων ξένων, βγάζοντας ενίοτε και το απαραίτητο επιφώνημα αποδοκιμασίας για τη «δυσανάλογη» απάντηση του Ισραήλ στην αιχμαλωσία δύο στρατιωτών του από τη Χεζμπολάχ. Και τι μας λένε όλα αυτά για τον εαυτό μας;
Δύο οικογένειες, μία ιστορία...
ΟΙ ΛΙΒΑΝΕΖΟΙ
«Φοβόμαστε τόσο πολύ»
Ο ΑΜΠΝΤΕΛ AXMANT είναι ταραγμένος, καπνίζει το ένα τσιγάρο μετά το άλλο και ουρλιάζει στο τηλέφωνο. Κλείνοντας, εξανίσταται: «Γιατί δεν μας βοηθάει κανένας;». Ο 12χρονος γιος του, ο Μαχμούντ, παρακολουθεί αμίλητος. H 14χρονη Σάρα δείχνει εξουθενωμένη. Το ξενοδοχείο όπου έχει καταφύγει η εννεαμελής οικογένεια είναι ασφυκτικά γεμάτο, φιλοξενεί τουλάχιστον 450 ανθρώπους. «Φοβόμαστε, φοβόμαστε τόσο πολύ», λέει η Χάλα Αχμάντ κρατώντας σφικτά τα χέρια των δύο μικρότερων παιδιών της. «Έχουν να φάνε τρεις μέρες. Το ξενοδοχείο δεν έχει άλλα τρόφιμα και κανείς δεν τολμά να βγει έξω να αγοράσει, είναι πολύ επικίνδυνο».
Πριν ακόμα τελειώσει τη φράση της, ο ήχος των βομβαρδισμών που έρχεται από μακριά τραντάζει το κτίριο συθέμελα. Ο Αμπντέλ προσπαθεί να ηρεμήσει την κόρη του, δυσκολεύεται όμως να συγκρατήσει και τη δική του απελπισία.
Δεν τους βοηθούν
«Προσπαθούμε να φύγουμε από την πρώτη κιόλας ημέρα που φτάσαμε εδώ. Να πάμε στη Βηρυτό, να φύγουμε με κάποιο καράβι. Έχω διπλή υπηκοότητα, έχω οικογένεια στη Δανία. Ο ΟΗΕ όμως δεν μας βοηθά, όταν προσπαθείς να τους μιλήσεις σηκώνουν τα χέρια ψηλά». Ακούγονται δύο εκρήξεις, η μία ακόμα πιο κοντά από την άλλη. H οικογένεια Αχμάντ πετάγεται όρθια και τρέχει μακριά από τα παράθυρα το ίδιο και εκατοντάδες άλλοι. Αυτό ήταν. Δεν μπορεί να αντέξει άλλο. Μπαίνουν όλοι στο αυτοκίνητο και ξεκινούν. Θα προσπαθήσουν να φτάσουν στη Βηρυτό μόνοι τους.
H οικογένεια Αχμάντ εγκατέλειψε το χωριό του Νότιου Λιβάνου όπου ζούσε, το Χανίν, πριν από τέσσερις ημέρες και κατέφυγε στην Τύρο.
ΟΙ ΙΣΡΑΗΛΙΝΟΙ
«Δεν φταίνε. Οι απλοί άνθρωποι δεν φταίνε»
THN ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ που ήχησαν οι σειρήνες, οι Λέβι έσπευσαν στο μικρό δωμάτιο του σπιτιού τους που χρησιμοποιούσαν ως καταφύγιο. Ο Σιόν, που αντιμετωπίζει δυσκολίες στο περπάτημα, σκόνταψε και έπεσε την ώρα ακριβώς που η ρουκέτα προσγειωνόταν σε απόσταση μόλις 50 μέτρων. «Πανικοβλήθηκα, όχι για μένα, για εκείνον», λέει η 60χρονη Λόρι. «Μου είναι πολύ δύσκολο να τον σηκώσω μόνη μου». Όπως και πολλοί άλλοι κάτοικοι της Ναχαρίγια, το ζευγάρι εγκατέλειψε την πόλη. Κατέφυγε στο Κιριάτ Άτα, 15 χιλιόμετρα νοτιότερα, στο σπίτι του γιου του.
Ευάλωτοι
Το Κιριάτ Άτα βρίσκεται εκτός του βεληνεκούς των περισσότερων ρουκετών της Χεζμπολάχ, παραμένει ευάλωτο όμως στους λίγους πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς που πιστεύεται ότι διαθέτει η οργάνωση σαν αυτόν που σκότωσε την Κυριακή οκτώ ανθρώπους στη Χάιφα. H Λόρι Λέβι, πάντως, ανησυχεί λιγότερο. H Ναχαρίγια, λέει, ήταν τόσο κοντά στα σύνορα, που δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις τις εκρήξεις των ρουκετών της Χεζμπολάχ από τις εκρήξεις των ισραηλινών βομβών στο λιβανικό έδαφος. Στο Κιριάτ Άτα δεν είναι μόνοι τους, ο γιος και η νύφη τους μπορούν να τους βοηθήσουν αν χρειαστεί να μπουν στο καταφύγιο. Προς το παρόν, παρακολουθούν τις εξελίξεις από την τηλεόραση. «Είναι χειρότερα γι' αυτούς», λέει η Λόρι αναφερόμενη στους Λιβανέζους αμάχους. «Εμείς έχουμε καταφύγια και βοήθεια από την κυβέρνηση, εκείνοι δεν έχουν κανέναν. Και δεν φταίνε. Οι απλοί άνθρωποι δεν φταίνε».
H Λόρι και ο Σιόν Λέβι ζουν στη Ναχαρίγια, μια πόλη σε απόσταση μόλις λίγων χιλιομέτρων από τα σύνορα με τον Λίβανο.
Permalink για το "Ιστορίες πολέμου: Η ανταπόκριση της Ιντιπέντεντ από Λίβανο"
Ωραιοποιούμε τον πόλεμο με εφόδιο την τηλεοπτική εικόνα του και παίζουμε άθελά μας το παιχνίδι όσων θέλουν να τον εμφανίσουν λιγότερο αποκρουστικό και περισσότερο θεαματικό. Μερικοί ευτυχώς δεν υποκύπτουν. Ξεχωρίζω ανάμεσά τους τον πολεμικό ανταποκριτή (και γνωστό αναλυτή σε θέματα Μέσης Ανατολής) της Ιντιπέντεντ, τον Ρόμπερτ Φίσκ. Αρνείται πεισματικά σε κάθε αποστολή του την συνοδεία τηλεοπτικών συνεργείων. Αρνείται και τις συνεντεύξεις πολιτικών συχνά. Κατάφερε βέβαια και μίλησε δύο φορές με τον Λάντεν όταν όλοι τον έψαχναν αλλά αυτό είναι ... άλλο θέμα. Ο Robert Fisk συνήθως προτιμά τις ανθρώπινες ιστορίες.
Διάβασα σήμερα στο Βήμα ότι είναι ήδη στο Λίβανο. Η ανταπόκρισή του:
Άνθρωποι ξεχασμένοι απ' όλους
Tους είδα να μαχαιρώνονται, να βομβαρδίζονται· όμως ο πόνος τους μας αφήνει αδιάφορους
του ανταποκριτή της «Independent» Robert Fisk
Το 551 η υπέροχη και πλούσια πόλη της Βηρυτού - το αρχηγείο του αυτοκρατορικού ρωμαϊκού στόλου της Ανατολικής Μεσογείου - επλήγη από ισχυρό σεισμό. Την επαύριον η θάλασσα υποχώρησε κατά πολλά χιλιόμετρα και οι επιζήσαντες - οι πρόγονοι των σημερινών Λιβανέζων - όρμησαν να λεηλατήσουν τα ναυάγια των εμπορικών πλοίων που αποκαλύφθηκαν μπροστά τους.
Τότε ήταν που έφτασε το παλιρροϊκό κύμα και τους σκότωσε όλους. H παλιά Βηρυτός χτυπήθηκε τόσο άγρια που ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός έστειλε χρυσάφι από την Κωνσταντινούπολη για κάθε οικογένεια που είχε μείνει ζωντανή. Μερικές πόλεις μοιάζουν για πάντα καταδικασμένες...
Τον 11ο αιώνα, όταν οι Σταυροφόροι έφτασαν καθ' οδόν για την Ιερουσαλήμ στη Βηρυτό, έσφαξαν όλους τους άνδρες, τις γυναίκες και τα παιδιά. Στη διάρκεια του A' Παγκοσμίου Πολέμου, η οθωμανική Βηρυτός υπέφερε από φριχτό λιμό. Ο τουρκικός στρατός είχε κατάσχει όλα τα σιτηρά και οι συμμαχικές δυνάμεις είχαν αποκλείσει τις ακτές. Ακόμα έχω τις παλιές καρτ-ποστάλ που αγόρασα πριν από 30 χρόνια, με τα λιπόσαρκα παιδιά να στέκουν στο ορφανοτροφείο γυμνά και εγκαταλελειμμένα. Γιατί συμβαίνει αυτό στη Βηρυτό; Τριάντα χρόνια τώρα παρακολουθώ αυτόν τον τόπο να πεθαίνει και να ανασταίνεται κι έπειτα να πεθαίνει ξανά. Έζησα από κοντά και τα 15 χρόνια του εμφυλίου που στοίχισε 150.000 ζωές, και τις δύο ισραηλινές εισβολές και τα χρόνια των ισραηλινών βομβαρδισμών που στοίχισαν ακόμα 20.000 ζωές. Έχω δει τους ανθρώπους αυτούς χωρίς χέρια, χωρίς πόδια, χωρίς κεφάλι, να μαχαιρώνονται, να βομβαρδίζονται... Και εντούτοις, είναι ένας κομψός, μορφωμένος, ηθικός λαός με μια γενναιοδωρία που καταπλήσσει κάθε ξένο, με μια ευγένεια που κάνει κάθε Δυτικό να ντρέπεται και έναν πόνο που σχεδόν πάντα μας αφήνει αδιάφορους.
Σαν ταινία
Περπατούσα χθες στο ερημωμένο κέντρο της Βηρυτού και μου θύμισε περισσότερο από ποτέ κινηματογραφική ταινία, έναν φοίνικα αναγεννημένο από τις στάχτες του εμφυλίου με φτέρωμα τόσο λαμπερό που τύφλωσε τους ίδιους του τους ανθρώπους. Αυτό το τμήμα της πόλης - κάποτε μια Δρέσδη ερειπίων - ανοικοδομήθηκε από τον Ραφίκ Χαρίρι, τον πρωθυπουργό που δολοφονήθηκε πέρυσι, στις 14 Φεβρουαρίου, ένα χιλιόμετρο πιο πέρα. Και τώρα ξαναγκρεμίζεται. Το Διεθνές Αεροδρόμιο Μάρτυρας Ραφίκ Χαρίρι έχει ήδη δεχθεί τρεις επιθέσεις από τους Ισραηλινούς. Ο υπέροχος κρεμαστός αυτοκινητόδρομος του Χαρίρι καταστράφηκε από τα ισραηλινά βομβαρδιστικά. Οι περισσότερες γέφυρες έχουν καταποντιστεί. Ο φάρος με το ρωμαϊκό στυλ δέχθηκε έναν πύραυλο από κάποιο Απάτσι.
H σύγκριση
Μοιάζουν με μας οι άνθρωποι της Βηρυτού. Έχουν ανοιχτόχρωμο δέρμα και μιλούν ωραία αγγλικά και γαλλικά. Είναι κοσμοπολίτες. Οι γυναίκες είναι πανέμορφες και το φαγητό εξαιρετικό. Τι λέμε όμως σήμερα για αυτούς, την ώρα που οι Ισραηλινοί τούς χωρίζουν από τα σπίτια τους, τους βομβαρδίζουν πάνω στις γέφυρες, τους αφήνουν χωρίς τροφή και νερό και ηλεκτρικό; Λέμε πως αυτοί ξεκίνησαν τον πόλεμο και συγκρίνουμε τους νεκρούς τους με τους νεκρούς των Ισραηλινών, λες και οι αριθμοί είναι ίδιοι. Και έπειτα, επαίσχυντα, αφήνουμε τους Λιβανέζους στη μοίρα τους και αφιερώνουμε τον χρόνο μας στην απομάκρυνση των πολύτιμων ξένων, βγάζοντας ενίοτε και το απαραίτητο επιφώνημα αποδοκιμασίας για τη «δυσανάλογη» απάντηση του Ισραήλ στην αιχμαλωσία δύο στρατιωτών του από τη Χεζμπολάχ. Και τι μας λένε όλα αυτά για τον εαυτό μας;
Δύο οικογένειες, μία ιστορία...
ΟΙ ΛΙΒΑΝΕΖΟΙ
«Φοβόμαστε τόσο πολύ»
Ο ΑΜΠΝΤΕΛ AXMANT είναι ταραγμένος, καπνίζει το ένα τσιγάρο μετά το άλλο και ουρλιάζει στο τηλέφωνο. Κλείνοντας, εξανίσταται: «Γιατί δεν μας βοηθάει κανένας;». Ο 12χρονος γιος του, ο Μαχμούντ, παρακολουθεί αμίλητος. H 14χρονη Σάρα δείχνει εξουθενωμένη. Το ξενοδοχείο όπου έχει καταφύγει η εννεαμελής οικογένεια είναι ασφυκτικά γεμάτο, φιλοξενεί τουλάχιστον 450 ανθρώπους. «Φοβόμαστε, φοβόμαστε τόσο πολύ», λέει η Χάλα Αχμάντ κρατώντας σφικτά τα χέρια των δύο μικρότερων παιδιών της. «Έχουν να φάνε τρεις μέρες. Το ξενοδοχείο δεν έχει άλλα τρόφιμα και κανείς δεν τολμά να βγει έξω να αγοράσει, είναι πολύ επικίνδυνο».
Πριν ακόμα τελειώσει τη φράση της, ο ήχος των βομβαρδισμών που έρχεται από μακριά τραντάζει το κτίριο συθέμελα. Ο Αμπντέλ προσπαθεί να ηρεμήσει την κόρη του, δυσκολεύεται όμως να συγκρατήσει και τη δική του απελπισία.
Δεν τους βοηθούν
«Προσπαθούμε να φύγουμε από την πρώτη κιόλας ημέρα που φτάσαμε εδώ. Να πάμε στη Βηρυτό, να φύγουμε με κάποιο καράβι. Έχω διπλή υπηκοότητα, έχω οικογένεια στη Δανία. Ο ΟΗΕ όμως δεν μας βοηθά, όταν προσπαθείς να τους μιλήσεις σηκώνουν τα χέρια ψηλά». Ακούγονται δύο εκρήξεις, η μία ακόμα πιο κοντά από την άλλη. H οικογένεια Αχμάντ πετάγεται όρθια και τρέχει μακριά από τα παράθυρα το ίδιο και εκατοντάδες άλλοι. Αυτό ήταν. Δεν μπορεί να αντέξει άλλο. Μπαίνουν όλοι στο αυτοκίνητο και ξεκινούν. Θα προσπαθήσουν να φτάσουν στη Βηρυτό μόνοι τους.
H οικογένεια Αχμάντ εγκατέλειψε το χωριό του Νότιου Λιβάνου όπου ζούσε, το Χανίν, πριν από τέσσερις ημέρες και κατέφυγε στην Τύρο.
ΟΙ ΙΣΡΑΗΛΙΝΟΙ
«Δεν φταίνε. Οι απλοί άνθρωποι δεν φταίνε»
THN ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ που ήχησαν οι σειρήνες, οι Λέβι έσπευσαν στο μικρό δωμάτιο του σπιτιού τους που χρησιμοποιούσαν ως καταφύγιο. Ο Σιόν, που αντιμετωπίζει δυσκολίες στο περπάτημα, σκόνταψε και έπεσε την ώρα ακριβώς που η ρουκέτα προσγειωνόταν σε απόσταση μόλις 50 μέτρων. «Πανικοβλήθηκα, όχι για μένα, για εκείνον», λέει η 60χρονη Λόρι. «Μου είναι πολύ δύσκολο να τον σηκώσω μόνη μου». Όπως και πολλοί άλλοι κάτοικοι της Ναχαρίγια, το ζευγάρι εγκατέλειψε την πόλη. Κατέφυγε στο Κιριάτ Άτα, 15 χιλιόμετρα νοτιότερα, στο σπίτι του γιου του.
Ευάλωτοι
Το Κιριάτ Άτα βρίσκεται εκτός του βεληνεκούς των περισσότερων ρουκετών της Χεζμπολάχ, παραμένει ευάλωτο όμως στους λίγους πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς που πιστεύεται ότι διαθέτει η οργάνωση σαν αυτόν που σκότωσε την Κυριακή οκτώ ανθρώπους στη Χάιφα. H Λόρι Λέβι, πάντως, ανησυχεί λιγότερο. H Ναχαρίγια, λέει, ήταν τόσο κοντά στα σύνορα, που δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις τις εκρήξεις των ρουκετών της Χεζμπολάχ από τις εκρήξεις των ισραηλινών βομβών στο λιβανικό έδαφος. Στο Κιριάτ Άτα δεν είναι μόνοι τους, ο γιος και η νύφη τους μπορούν να τους βοηθήσουν αν χρειαστεί να μπουν στο καταφύγιο. Προς το παρόν, παρακολουθούν τις εξελίξεις από την τηλεόραση. «Είναι χειρότερα γι' αυτούς», λέει η Λόρι αναφερόμενη στους Λιβανέζους αμάχους. «Εμείς έχουμε καταφύγια και βοήθεια από την κυβέρνηση, εκείνοι δεν έχουν κανέναν. Και δεν φταίνε. Οι απλοί άνθρωποι δεν φταίνε».
H Λόρι και ο Σιόν Λέβι ζουν στη Ναχαρίγια, μια πόλη σε απόσταση μόλις λίγων χιλιομέτρων από τα σύνορα με τον Λίβανο.
Permalink για το "Ιστορίες πολέμου: Η ανταπόκριση της Ιντιπέντεντ από Λίβανο"
6 Comments:
Τα διαβάζουμε όλα αυτά και? και τι αλλάζει? Νοιώθουμε ασφαλείς αλλά το ίδιο αδύναμοι να αντιδράσουμε, να κάνουμε κάτι.Οι λαοί δεν φταίνε, ας μην βρούμε ποιός φταίει και ποιός όχι, ας βρούμε έναν τρόπο να κάνουμε κάτι για να μην πληρώνουν πάντα αυτοί που "δεν φταίνε".
Link to the Independent article
@ anonime
ο Μάυρος Γάτος είναι ένα καλό παράδειγμα του τι μπορεί να συμβεί ακόμη και μέσα από τον μικρόκοσμό μας. Ένα πόστ του για τον Λίβανο έχει από χθες link στη Guardian.
Θα μου πεις και τι έγινε? Με την ίδια λογική δεν πρέπει να σηκώνομαι καν τα πρωί από το κρεββάτι μου, ξέροντας πως "ω γέγοναι γέγοναι"
@ Μαύρε Γάτε
μάλλον πας για ειδικότητα στα διεθνή Media. :-)
Τα διαβάζουμε για να πληγωνόμαστε και να μην ξεχνάμε, με την ελπίδα ότι οι επόμενες γενιές θα μάθουν καλύτερα από μας το τίμημα της μισαλλοδοξίας. Οι λαοί πρέπει κάποια στιγμή να αναλάβουν τις ευθύνες για τις ηγεσίες τους' μου είναι αδιανόητο να βλέπω ισχυρές δυτικές χώρες με πολυπληθή παρουσία στο Λίβανο να ψελλίζουν εκκλήσεις για την κατάπαυση του πυρός και ταυτόχρονα να εκκενώνουν άρον άρον τους υπηκόους τους από τη χώρα, αντί να εξαναγκάσουν το Ισραήλ να σταματήσει τους βομβαρδισμούς στις αστικές περιοχές με σαφείς δηλώσεις και επιβολή κυρώσεων. Fallujah reprise μου μυρίζεται για το σαββατοκύριακο...
@ ονειρος
πιο σωστή κουβέντα δεν άκουσα τελευταία από αυτό το "οι λαοί πρέπει κάποτε να αναλάβουν την ευθύνη για τις ηγεσίες τους".
Καλώς όρισες
Είναι τρομακτικό να αποτελούν εξαίρεση και άξιοι παρατήρησης οι δημοσιογράφοι που κάνουν ...απλά τη δουλειά τους αλλά για να παραφράσω αυτό που τονίζει και ο Oneiros, οι λαοί πρέπει να πάρουν κάποια στιγμή την ευθύνη για τα μέσα που τους ενημερώνουν. Παρ’ επιπτοντως συμφωνώ με τις παρατηρήσεις του Oneiros.
Χτες (19 Ιουλίου) το ‘αντικειμενικό’ BBC world σε συνεχόμενες ανταποκρίσεις από την Βηρυτό, πρόβαλε την δημοσιογράφο/παρουσιάστρια με background εικόνες από το Ισραήλ να επαναλαμβάνει επίμονα ότι ρουκέτες της Χεζμπολαχ σκοτώσανε δυο παιδιά παλαιστίνιους στη Χάιφα αδιαφορώντας για το τι συνέβαινε στη πόλη από την οποία μετέδιδε. Στη συνέχεια υπήρχε ένα ρεπορτάζ με νεαρή νοσοκόμα από την Αιθιοπία η οποία κατατρομαγμένη έλεγε ότι η χώρα της δεν έχει τρόπο να την βοηθήσει να ξεφύγει οπότε ο ευγενικότατος ‘ρεπόρτερ’ προσφέρθηκε να την βοηθήσει με τα Αγγλικά ‘μέσα’. Τέλος νεαρή Βρετανή κρατώντας αγκαλιά ένα μωρό δήλωνε ότι δεν θα φεύγανε γιατί νιώθανε ασφαλείς με τη βοήθεια της βρετανικής πρεσβείας αλλά το παιδάκι τους είχε τρομάξει με τους βομβαρδισμούς. Και αυτό επαναλαμβανότανε κάθε ώρα!
Sääliä jkta στα φινλανδικά σημαίνει ...έλεος!!!
Δημοσίευση σχολίου
<< Home