Στα εγκαίνια παραβρέθηκαν μόνο βαρύγδουπα ονόματα της πολιτικής και κοσμικής ζωής της χώρας. Κάτι το όμορφο νησί, κάτι η ιδέα της απόδρασης του weekend, κάτι τα διάσημα ονόματα των ζωγράφων και το θέμα πολυδιαφημίστηκε. Τόσο που στα μάτια μου πήρε διαστάσεις "must" των διακοπών. "Αφού θα είμαι εκεί, σκεφτόμουν, πρέπει οπωσδήποτε να δω την έκθεση".
Και προσήλθα! Με το δέον ... δέος! Να προσκυνήσω στο βωμό της Τέχνης. .
Το 'χω σκεφτεί κι άλλες φορές. Πόσο προσωπική υπόθεση είναι η Τέχνη κι αυτό που μιλά μέσα μας. Πόσο ελάχιστα συμπίπτουν τα αισθήματα που ξυπνά ένα έργο τέχνης στο θεατή του, από εκείνα που το ενέπνευσαν στο δημιουργό του. Και υποκλίνομαι συγκαταβατικά, όπως οι περισσότεροι. Και προσπαθώ να μην αδικήσω την πρόθεση. Να σταθώ με σεβασμό μπροστά στο έργο και να ψάξω τις εφαπτόμενες του καλλιτέχνη για να τις ταυτίσω με τις δικές μου. Ή ακόμη και να μην τις ταυτίσω. Έστω να δεχτώ την διαφορετικότητά μας. Πάλι με συγκατάβαση.
Πήγα, λοιπόν, με τέτοιες σκέψεις να πλημμυρίζουν το μυαλό μου και βρέθηκα μπροστά σε εκείνους τους πίνακες. Σοφόν και το .. ασαφές, σκεφτόμουν κοιτώντας τους. Μαύρο σκοτεινό φόντο και κάτι σαν πεπόνι κακοσχεδιασμένο στο κέντρο του. Τίτλος του: (άντε να το πάρει το ποτάμι κι ας εκτεθούμε) Κίτρινο καύκαλο. Εντάξει, ευτυχώς μου εξηγήθηκε ο συνειρμός. Προχωρώ παραδίπλα. Όλα μαύρα και το "πεπόνι" γκρί. Ίσα να ξεχωρίζει. Και το ταμπελάκι πάλι διαφωτιστικό. Σκέτο Καύκαλο!
Τριγύρω οι κυρίες της "υψηλής διανόησης" να σχολιάζουν: "Πόσο αριστουργηματικά συνέλαβε το Καύκαλο". Και δίπλα μου ένας τύπος "μπας κλας". Ξένο σώμα στο χώρο. Σαν κι εμένα, δηλαδή, που κατέληξα πως -παρά την φιλοτιμία μου- εκείνο το βράδυ δεν νοούσα από Τέχνη. Κι ο "άσχετος" να μονολογεί: Μεγάλε, πώς το 'κανες αυτό? Θα μου φύγει το ΚΑΥΚΑΛΟ.
Και εκεί ταυτίστηκα! Μεγάλε, μου 'κλεψες την ατάκα!!
Σημείωση: Η μεταξοτυπία είναι έργο του γνωστού Χάρρυ Κλυν και ουδεμία σχέση έχει με την εικαστική μου "καυκαλιάδα".

Permalink για το "Ποιά είμαι εγώ για να αμφισβητήσω την Τέχνη τους?"