Σου έχει τύχει δεν μπορεί? Να κάθεσαι αμέτοχος στη γωνιά σου και να παρατηρείς γύρω σου συμπεριφορές, φάτσες, κουβέντες.
Προσωπικά το βρίσκω συχνά από διασκεδαστικό ως ενδιαφέρον.
Απόγευμα στην παραλία. Ξαπλωμένη στην πετσέτα και βυθισμένη στο "ανάγνωσμα". Κι η παραλία να γεμίζει επικίνδυνα, απειλώντας την ηρεμία μου. Μία χούφτα πιτσιρικάδες με κουβαδάκια (οι μόνοι ίσως συμπαθείς και αμέτοχοι στο "ηχοέγκλημα"). Παραδίπλα οι μαμάδες. Πασαλείβονται με αντιηλιακά, φορούν καπέλα και αρχίζουν το "Λαλάκη, όχι στα βαθειά μωρό μου". Ο χώρος τους ανήκει.
Δεξιά τους ο κλασσικός τύπος "είμαι ωραίος και το ξέρεις". Κορδώνεται, τεντώνεται, αφήνει το νερό να κυλά ανέμελα πάνω στους 20 γυμνασμένους μύες του (ποντίκια και κοιλιακοί αφαιρέθηκαν). Το δε μαγιώ διαμαρτύρεται για την ανυπαρξία του ρόλου του. Και η γλώσσα του σώματος κραυγάζει:¨Είμαι εδώ. προσέξτε με". Και τον προσέχουν. Ο χώρος του ανήκει.
Τον αποδιοργωνώνει για λίγο η έλευση της κοπέλας που θρονιάζεται κοντά του. Απλώνει την πετσέτα της τελετουργικά. Γδύνεται ακόμη πιο τελετουργικά. Το αντιηλιακό .. νέα τελετουργία. Που όμως διακόπτεται από τον θόρυβο του κινητού. Και τότε αρχίζει να μιλάει. Δυνατά.
-Έλααα Μπάμπ'. Ήρθαμ'. Ναι βρε, στην θάλασ' είμ'. Δεν σ' ακούω κ_λά.
Συνεχίζει να ουρλιάζει στο ακουστικό γιατί ... εκείνη δεν τον ακούει καλά. Και βέβαια ο χώρος της ανήκει.
Την προσπάθειά της να ακούσει δυσκολεύει η άφιξη ενός τζετ σκι. Ο νεαρός κάνει "χαριτωμενιές" δίπλα στους λουόμενους. Απίθανα ζίγκ-ζαγκ που δεν μπορείς παρά να του βγάλεις το καπέλο για τον τρόπο που χειρίζεται το όχημα. Παρακολουθούν όλοι σαν υπνωτισμένοι. Μέχρι και οι μαμάδες, που προς στιγμήν ξεχνούν ότι τα βλαστάρια τους είναι δίπλα στο τζετ σκι. Αλλά τι να του πουν? Ο χώρος του ανήκει.
Ο μοναδικός που έχει αντίθετη γνώμη είναι ο "ομπρελάρχης" (κατά το τελετάρχης) της παραλίας. Τρέχει στην άμμο κι αρχίζει να τον λούζει με κοσμητικά. Και έχει τα δίκια του κι αυτός. Γιατί φυσικά ο χώρος του ανήκει. Ξεσηκώνονται και οι μαμάδες μαζί. Φωνάζουν κι αυτές. τα παιδιά βάζουν τα κλάμματα. Η κοπέλα κλείνει το κινητό κι αρχίζει να ουρλιάζει επίσης εναντίον του. Ο "ωραίος" σπεύδει να βοηθήσει και σηκώνεται με απειλητικές διαθέσεις. Ο νεαρός με το τζετ σκι κάνει μία εντυπωσιακή μανούβρα και απομακρύνεται. Μένουν όλοι όρθιοι να κοιτούν και να βρίζουν.
Εντυπωσιάζομαι με την απρόσμενη οικειότητα μεταξύ τους. Πιάνουν κουβεντούλα σαν παλιοί γνώριμοι. Και μετά συνεχίζουν όλοι μαζί. Τα παιδιά στο πλατσούρισμα, οι μαμάδες στον "κοινωνικό σχολιασμό", η κοπέλα πάλι στο κινητό να ουρλιάζει και ο "ωραίος" να συστήνεται δεξιά και αριστερά.
Σηκώνομαι. Ο χώρος δεν μου ανήκει πια...

Permalink για το "Οι "ιδιοκτήτες" της παραλίας και άλλα .. ευτράπελα"