Αμφιλεγόμενος? Ε .. και? Η φράση έμεινε: Η Κούβα του Κάστρο. Από χθες ενός άλλου Κάστρο. Κατά βάση πάλι -και πάντα- του Φιντέλ όμως.
Αν ο πόλεμος και οι επαναστάσεις φτιάχνουν ήρωες και εντυπωσιακά βιογραφικά, αυτό που πάντα θα απογυμνώνει τις ψυχοσυνθέσεις των ανθρώπων -θαρρώ- πως θα βρίσκεται στον αντίποδα του πολέμου: Στον έρωτα. Μπορεί και να μην είναι καν αντίποδας. Μπορεί να 'ναι κι αυτός ένας μεταλλαγμένος πόλεμος. Κάποιος Μαρκές του μέλλοντος ίσως καταγράψει τις ερωτικές ιστορίες του Κάστρο. Πλούσιες και ενδιαφέρουσες είναι έτσι κι αλλιώς. Οι επίσημοι βιογράφοι τις "κόμψυναν" υπό το αυστηρό βλέμμα του. Αλλά αν λείψει το βλέμμα αυτό?
Άλλωστε, υπάρχει πάντα η Αλίνα Φερνάντες, η μεγάλη του κόρη, που ποτέ δεν τον συμπάθησε ιδιαίτερα. Εν τούτοις, η γέννησή της έχει ενδιαφέρουσα ιστορία: Ο Κάστρο είχε γνωρίσει τη μητέρα της Φερνάντες, τη Νάτι Ρεβουέλτα, σε μια συγκέντρωση διαμαρτυρίας, όταν ήταν και οι δύο παντρεμένοι με άλλους.
Η Ρεβουέλτα, μια όμορφη γυναίκα της καλής κοινωνίας της Αβάνας και σύζυγος του επιτυχημένου χειρουργού Ορλάντο Φερνάντες, ήταν ερωτευμένη με την υπόθεση της εργατικής τάξης. Πούλησε τα κοσμήματά της για να χρηματοδοτήσει με 6.000 δολάρια μία από τις πρώτες αποτυχημένες επαναστάσεις του Κάστρο.
Όταν γέννησε την Αλίνα, που ήταν το δεύτερο παιδί της και είπε στον Κάστρο -που ήταν τότε προσωρινά εξόριστος στο Μεξικό- ότι ήταν ο πατέρας, εκείνος έστειλε την αδελφή του, τη Λίντια, να ελέγξει. Και η Λίντια αναγνώρισε τα σημάδια που έφεραν εκ γενετής τα μέλη της οικογένειας Κάστρο - ένα τρίγωνο από ελιές στο αριστερό χέρι, ένα άλλο σημάδι στο πίσω μέρος του ποδιού - και είπε στον αδελφό της: «Είναι οπωσδήποτε μια Κάστρο».
Κι ο Φιντέλ "ομολογούσε" ότι ήταν ερωτευμένος σφόδρα με την Νάτι. Σε σημείο που να ανταλλάσει "ποιητικές" επιστολές μαζί της από την φυλακη όπου βρισκόταν. Ένας άλλος Κάστρο, συνεπαρμένος από αισθήματα που δεν κυριαρχούνται από επαναστάσεις και βία.

«Εχω συχνά την εντύπωση ότι τα γράμματά μας ζουν μια δική τους ζωή. Συναντιούνται και μιλούν κρυφά το ένα στο άλλο, μοιράζονται τα μυστικά τους και κάνουν ερωτήσεις πολύ προτού φθάσουν ως εμάς... Δεν νομίζεις ότι υπάρχει κάποια μορφή τηλεπάθειας σε όλα αυτά;».

Οι επιστολές δημοσιοποιήθηκαν χρόνια μετά από την θετή κόρη του. Μία μορφή εκδίκησης, αφού η ίδια ποτέ δεν τον συμπάθησε ιδιαίτερα. Η πρώτη ανάμνησή της από τον πατέρα της ήταν, η μέρα που εξαφανίστηκαν από την τηλεόραση τα κινούμενα σχέδια, όταν ήταν τριών ετών. «Ήμουν στην κούνια μου, φορώντας τις πάνες μου», λέει. «Τα κινούμενα σχέδια εξαφανίστηκαν από την οθόνη και εμφανίστηκαν όλοι αυτοί οι άνδρες με τα όπλα και τις γενειάδες. Λίγες μέρες αργότερα, ένας απ' αυτούς εμφανίστηκε στο σπίτι μου και μου έδωσε μια κούκλα, που ήταν αντίγραφο του εαυτού του, με στρατιωτική στολή και γενειάδα. Ήταν ο Φιντέλ... Πρέπει να έχεις τεράστιο εγωισμό για να δώσεις κάτι τέτοιο σ' ένα κοριτσάκι. Ήθελα μια κούκλα που να μπορώ να την ντύνω και να την στολίζω. Ξερίζωσα τη γενειάδα του».

Κι όμως ο άντρας που έγραφε ερωτικές επιστολές στη μητέρα της δεν μοιάζει καθόλου με τον σκληροτράχηλο στόχο, που δέχτηκε 100 και πλέον απόπειρες να τον δολοφονήσουν. Η λυρική του διάθεση είναι έκδηλη. Όπως τη στιγμή όπου, ανυπομονώντας να λάβει απάντηση από την αγαπημένη του, αναφέρει πως τα γράμματά της έχουν τόση ποικιλία που μοιάζουν με «τα μικρά αστέρια που λάμπουν με διαφορετική συχνότητα κάθε μέρα...». Για να συνεχίσει: «Ενα φιλί μπορεί να είναι ίδιο με ένα άλλο, όμως οι εραστές δεν κουράζονται ποτέ να φιλιούνται. Οι λέξεις σου είναι σαν τα φιλιά... αυτό είναι το μυστικό των γραμμάτων σου...».

Μετά την αποφυλάκισή του ο Κάστρο χωρίζει και ζητά από την Νάτι να τον παντρευτεί. Εκείνη αρνείται πεισματικά. Μετά την επανάσταση, τον Ιανουάριο του 1959, ο Κάστρο αρχίζει να επισκέπτεται την ερωμένη του και την κόρη τους. «Θυμάμαι τη μυρωδιά του καπνού γύρω του», λέει η Φερνάντες. «Τις περισσότερες φορές ήταν νυκτερινός επισκέπτης. Ήταν ένας εντυπωσιακός, χαρισματικός άνδρας. Δεν μου αρέσει, αλλά ξέρω ότι υπνωτίζει τους ανθρώπους. Το είδα να συμβαίνει τόσες πολλές φορές, αυτή η σωματική επίδραση που είχε στον κόσμο. Αλλά σ' εμένα δεν συνέβη ποτέ. Ποτέ δεν με γοήτευσε, ανέκαθεν αναγνώριζα κάποια απόλυτη... τρέλα; Ναι, τρέλα. Μπορεί η λέξη να είναι δυνατή, αλλά είναι η κατάλληλη. Τρέλα, φανατισμός».

Permalink για το "Ένας άλλος ... Φιντέλ Κάστρο"