Τις προάλλες, ξεσκονίζοντας κάποια παλιά αρχεία έπεσαν στα χέρια μου μερικοί κιτρινισμένοι φάκελοι ταχυδρομείου. Έμεινα αρκετή ώρα να κοιτάζω τα γραμματόσημα. Τις σφραγίδες. Τις ημερομηνίες. Η άκρη των φακέλων σκισμένη και μέσα το περιεχόμενο. Άνοιξα ένα διστακτικά. Σελίδα διπλωμένη στα τέσσερα. Πυκνογραμμένη. Γράμματα καλλιγραφικά. Με τις ουρές τους να ξεπηδούν από τις γραμμές του χαρτιού. Και κάθε σειρά να γέρνει ελαφρώς προς τα δεξιά.

Ξεκινούσε με ένα "Αγαπημένη μου ανηψιά" και στο τέλος της σελίδας έγραφε: "Υγείαν έχομεν και το αυτόν επιθυμούμε και για σας. Ο Θείος Επαμεινώνδας"

Έμεινα να το σκέφτομαι. Οι εποχές που οι άνθρωποι επικοινωνούσαν με το ταχυδρομείο!! Έπαιρναν το πενάκι στο χέρι, έβρισκαν λίγα λεπτά ησυχίας, σκέφτονταν τον άλλο και έγραφαν. Μοιάζει τόσο μακρινό κι ας το πρόφτασα. Σήκωσα το τηλέφωνο να ρωτήσω το "Ρώυτερ" της οικογένειας τι απέγινε ο θείος Επαμεινώνδας.
-Τώωωωωρα? Πέθανε εδώ και δέκα χρόνια ο καημένος ο Θείος. Εκεί στην Αμερική. Μόνος του. Θυμάσαι που μας έστελνε γράμματα? Κάποτε μάλιστα σου έστειλε κι εκείνο το "πεπόνι" που έχουν για μπάλα του μπέηζμπωλ. Ακόμα κάπου στην αποθήκη πρέπει να είναι.
Έκλεισα λυπημένη το τηλέφωνο και ξανακοίταξα το γράμμα του.
Άψογη ορθογραφία! Γράμματα καλοπλαγιασμένα που συναντούσαν το ένα το άλλο στις απολήξεις. Διόρθωση καμία. Ούτε μία μουντζούρα. Τι άνθρωπος να ήταν ο Θείος Επαμεινώνδας? Τακτικός και επικοινωνιακός .. θα λέγαν οι γραφολόγοι. Και αισιόδοξος ίσως.
Μετά σκέφτηκα ... εμάς? Τι θα πουν χρόνια μετά για μας? Γράφουμε επιστολές σε πληκτρολόγια και τις στέλνουμε ηλεκτρονικώς.
Κοίταξα προσεκτικά στο γραφείο μου. Στυλό .. χαρτί αλλά οι σημειώσεις είναι στον υπολογιστή. Τα τηλέφωνα στη μνήμη του κινητού. Το ημερολόγιο μπροστά μου έχει μόνο σκίτσα από στιγμές αμηχανίας και αριθμούς τηλεφώνων. Και τότε το συνειδητοποίησα με φρίκη. Ζω στην εποχή που δολοφόνησε το χειρόγραφο.

Permalink για το "Δολοφονώντας το ... χειρόγραφο!"