;
ΟΙ ΑΝΑΛΦΑΒΗΤΟΙ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ
Είναι φορές που διαβάζοντας ένα βιβλίο ταυτίζεσαι με τη σκέψη του συγγραφέα. Λες μέσα σου "ναι, αυτό είναι κάτι που σκέφτομαι κι εγώ συχνά". Παρήγορο! Να βρίσκεις σκέψεις που ακουμπούν τις δικές σου.
Η Εύα Ομηρόλη είναι μία νεότατη αλλά "γρήγορα" φτασμένη συγγραφέας. Ηρακλειώτισσα στην καταγωγή. Άκουγα συχνά για το ταλέντο της αλλά δεν την είχα στις άμεσες προτεραιότητές μου. Μόλις πριν λίγο διάστημα διάβασα τους "Αναλφάβητους του Έρωτα". Ο χρόνος που φεύγει και συρρικνώνεται. Ο χρόνος που στροβιλίζεται κυκλικά. Όσα πρέπει να προλάβουμε. Όσα θα περισσέψουν. Τέτοιες σκέψεις μου, τις βρήκα εκεί.
"...Θα χανόμουνα χωρίς αυτή τη ζωή , χωρίς τη σιγουριά ότι εκείνο που ήθελα το έκανα κι αν ήθελα , πάλι θα το ξανάκανα . Η ιδέα και η εντύπωση είναι τα μόνα που μετρούν. Η επίγνωση της κατωτερότητας και της λειψής σου φύσης είναι οι μόνοι εφιάλτες . Η σιγουριά φτάνει για να σε κάνει πιο ήρεμο , ακόμα κι αν είναι μια σκέτη ουτοπία.
Η δύναμη είναι μια ιδέα, όλα είναι μια ιδέα . Τίποτε δεν έχει την αληθινή του υπόσταση και μπορεί να μην υπάρχουν αληθινές υποστάσεις μέσα σε ανθρώπινες ψυχές . Το μυαλό είναι εκείνο που φτάνει τα πάντα και μόνο του πάλι τα χαλά.
Μέσα στο μυαλό μου έχω πια την σιγουριά ότι μπορώ να είμαι ελεύθερη μόλις το θελήσω. Μέσα στο μυαλό μου έχω τη δύναμη να καλωσορίσω την κάθε μονότονη μέρα. Μέσα στο μυαλό μου βρίσκω την δύναμη να ανέβω την ανηφόρα χωρίς να υποφέρω. Είμαι εγώ και είμαι ζωντανή και αυτόφωτη σαν ήλιος. Και από τίποτα πια δεν έχω ανάγκη, αφού δοκιμάστηκα στα γρανάζια της ζωής και της περιπέτειας . Αφού έμαθα τις αληθινές αξίες κι έδωσα αξία στον εαυτό μου . Είμαι ελεύθερη και μοναδική.
Μπόρεσα, μπόρεσα! Ξυπνώ πια το πρωί και φωνάζω, "μπορώ" γιατί το 'χω πιστέψει πως όλα τα μπορώ. Κι είναι αλήθεια. Είμαι παντοδύναμη και κανείς δεν μπορεί να μου κλέψει όλες τις όμορφες στιγμές που τόλμησα να ζήσω.
Όχι, δεν έχω ενοχές . Η απόλυτη ευτυχία κι η γνώση εκείνου που ζητάς δεν σου αφήνει ποτέ ενοχές. Ενοχές σου αφήνουν όλα εκείνα που δεν έζησες, όχι γιατί δεν μπόρεσες ,αλλά γιατί φοβήθηκες την δύναμη τους ,την μαγεία τους. Όλη εκείνη την μαγεία που μια ζωή αναζητάς κι όταν σου πέφτει στο κεφάλι σαν ευλογία ,την αρνείσαι χωρίς ουσιαστικό λόγο παρά μόνο επειδή διστάζεις να πας παραπέρα ,να δεις τι γίνεται μέσα από το σύνορο που σ έχουν φυλακίσει .Κι όταν περνούν τα χρόνια και οι εποχές ,και τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει την ανελέητη φθορά, θυμάσαι, σκέφτεσαι και σε πιάνουν όλοι οι φόβοι , όλες οι απελπισίες. Γιατί είναι ανάγκη να είσαι δυνατός.
Μόνοι γεννιόμαστε , μόνοι πεθαίνουμε και τίποτα δεν μας μένει πέρα από τις στιγμές που ζήσαμε. Τις όμορφες . Όλες εκείνες που ξεπέρασαν για λίγο την μιζέρια και την θλίψη , όλες εκείνες που ταυτίστηκαν μαζί μας , που ανήκουν πια μόνο σε μας.
Επειδή πάνω απ όλα, θέλει τόλμη η ζωή, θέλει πολλά κότσια η ευτυχία Κι η μοίρα δεν είναι κάτι απλό κι ουδέτερο, αλλά κάτι που πλάθεται όπως το θες. Οι δυστυχίες που έρχονται παλεύονται .Οι ευτυχίες που δεν λένε να φανούν είναι εκείνες που γίνονται οι εφιάλτες μιας ζωής. Όλες εκείνες οι μικρές σπίθες που μας δίνονται έτοιμες , ολοζώντανες κάθε μέρα και τις αφήνουμε να χαθούν σαν να μην υπήρξαν είναι τα απωθημένα που δεν θα μας αφήσουν να γεράσουμε με αξιοπρέπεια.
Θεέ μου, δως μου τις δυστυχίες που μου αναλογούν , αφού δεν γίνεται αλλιώς, αλλά βοήθησε με να αξιωθώ κι όλες τις ευτυχισμένες ώρες που αιωρούνται σαν άστρα πάνω από το κεφάλι μου.
Να ζήσω τον χρόνο μου ,να τον ποτιστώ μέχρι την πιο μικρή μου ίνα, να μπορέσω να γίνω ένα μαζί του. Να έχω συντρόφισσες όμορφες στιγμές , να ξέρω πως έζησα, να μετανιώνω για κείνα που έκανα και να ψάχνω να βρω κι άλλα να κάνω.
Οι στιγμές ,οι ώρες και τα αγγίγματα , η αναστάτωση κι οι κόμποι στο στομάχι, το βαρύ στο στήθος απ' τον πανικό της ευτυχίας , η απόλαυση του κορεσμού και της σοφίας , το κύμα μέσα στο κεφάλι μου, η τρικυμία που δεν λέει να κοπάσει, ο φόβος για το ύστερα, για το μετά, οι ευωδιές των χυμών και οι επιλογές.
Να η ζωή ! Να η ζωή , φωνάζω μ ' όση δύναμη μου απομένει . Μα είναι λίγη και πολύτιμη κι είναι δική μου , μόνο δική μου σαν τον αέρα που ανασαίνω. Δεν θ αφήσω να μου την πάρει μήτε άνθρωπος μήτε Θεός. Κι εύχομαι όλες οι αναστολές κι οι δισταγμοί μου να ξεκινούν μόνο από αγάπη . Αγάπη για κάτι άλλο πιο βαθύ, πιο ωραίο.
Γιατί, τέλος, και το γήρας είναι ωραίο και παντού μέσα του μπορείς να βρεις όλες εκείνες τις αναλαμπές που σημαίνουνε ζωή. Κι όλα είναι όμορφα από κοντά , όταν τα ζεις. Μα σε τούτο το γήρας καλό είναι να μην μένεις μόνος σου. Κι είναι αλήθεια αυταπόδεικτη, πως το μόνο που μπορεί πάντα να σε συνοδεύει ,το μόνο που για πάντα μένει είναι μια , δυο , δέκα, εκατό -ξέρω κι εγώ πόσες;- όμορφες στιγμές..."
Ετικέτες Οίστρος Ακολασίας
Permalink για το "ΟΙ ΑΝΑΛΦΑΒΗΤΟΙ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ"
12 Comments:
Παρήγορο! Να βρίσκεις σκέψεις που ακουμπούν τις δικές σου.
αρα δεν ανακαλυπτουμε τιποτε δικο μας.τιποτε νεο.το διαβασμα διαμορφωνει το νου μας.δεν κανουμε προσωπικη ερευνα.
ο νους λοιπον ειναι καλουπωμενος.και τα καλουπια και οι φορμες ποτέ δεν μου αρεσαν.
Μα είναι δυνατόν; Αυτό το βιβλίο είναι ΑΘΛΙΟ.
Η Ευα ομηρολη,ητανε η αγαπημενη μου.Τα τελευταια της ομως βιβλια,αλλα και πολλων αλλων,δεν διαβαζονται.
Εγω απο συνηθεια συνεχιζω να τα αγοραζω,αλλα με τιποτα δεν μπορω να τα τελειωσω.Αλλα για το συγκεκριμενο που αναφερεσαι ηταν πολυ καλο
Δεν είναι άσχημα γραμμένο, όμως μου αφήνει την εντύπωση μιας γυναίκας που στην πραγματικότητα δεν "ξέρει" για όσα γράφει...
Λοιπόν, παράξενο αλλά αυτή την τελευταία εντύπωση είχα κι εγώ. Σαν να περιγράφει κάτι ξένο. ¨Η σαν κάτι ξένο να της χαρίστηκε. Αόριστη εντύπωση όμως. Όσο για τα υπόλοιπα βιβλία της δεν τα διάβασα και δεν έχω άποψη. Ακούω χρόνια γι' αυτήν αλλά για λόγους ακαθόριστους είχα την αίσθηση ότι είναι υπερτιμημένη.
Πάντως αυτό το βιβλίο που διάβασα ήταν καλό.
Όπως τα λέτε, Οίστρε και Κατσικάκια, ακούγονται όλα αυτά σαν διαγγέλματα, και όχι σαν βιώματα.. Όσο για το
Γιατί, τέλος, και το γήρας είναι ωραίο
E αυτό πιά κι αν είναι απαράδεκτο. Σαχλαμάρα ολκής. ¨Αντε να ωραιοποιήσουμε και την ασθένεια και τον Θάνατο κτλ.
Για να μην την αδικήσω, πόσων ετών είναι αλήθεια η κυρία Ομηρόλη; Αν όντως ζει το γήρας και γράφει αυτά, τότε αλλάζει πολύ το θέμα.
μπα ,γυρω στα 40 ειναι τωρα.
μπα ,γυρω στα 40 ειναι τωρα.
Προς οίστρον: Δεν είχα διαβάσει την Εύα Ομηρόλη, αλλά έχω συγκλονιστεί από τους τίτλους της περίφημης τριλογίας της: "Οι αναλφάβητοι του έρωτα", "Οι κομπάρσοι της ηδονής", "Οι παραχαράκτες της ευτυχίας". Τώρα όσον αφορά το πρώτο καλύφθηκα από το ποστ, ίσως περάσω κατευθείαν στο δεύτερο, γιατί στην ηλικία μου δεν έχω χρόνο να ασχολούμαι με τους αναλφάβητους του έρωτα, αντιθέτως θα μου χρειάζονταν επειγόντως ορισμένοι κομπάρσοι της ηδονής, απείρως απολαυστικότεροι. Πάντως, αν ταυτίζεστε τόσο εύκολα, δεν αλλάζετε κι εκείνο το κειμενάκι στο μπλογκ σας; Μάλλον νομίζετε συχνά πως μοιάζετε με πολλές...
Η μοναδικότητα του καθενός ωστόσο παραμένει αξίωμα. Δεν νομίζετε?
Θα σας ομολογήσω πως πιστεύω περισσότερο στις ομοιότητες των ανθρώπων παρά στη μοναδικότητά τους. Όλοι περίπου τα ίδια αισθανόμαστε, τα ίδια επιθυμούμε, με τα ίδια γελάμε, κλαίμε ή συγκινούμαστε. Ή περίπου. Ή τέλος πάντων, με πολλούς μοιάζουμε, με πολλούς ταυτιζόμαστε. Γι' αυτό και μας συγκινεί η τέχνη, η λογοτεχνία, η μουσική. Βέβαια, σε όλα αυτά παραμονεύει και ο κίνδυνος του κιτς, και εννοώ το κιτς με τον τρόπο που το εξηγεί ο Κούντερα στην "Αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι", φαντάζομαι ότι θα το έχετε διαβάσει, αν όχι, διαβάστε το, εγώ όταν το διάβασα ταυτίστηκα πολύ με τον Κούντερα. Θα ομολογήσω ότι αργότερα για τους ίδιους λόγους έπαψα να τον διαβάζω, με κούρασε η τόση ταύτιση. Το κιτς λοιπόν είναι η συγκίνηση που μας καταλαμβάνει όλους όταν βλέπουμε ένα παιδάκι να τρέχει σε ένα καταπράσινο λιβάδι.
Μοιάζει να κοιτάμε το ίδιο αντικείμενο από διαφορετική οπτική γωνία. Μπορεί να με συγκινήσει ένα τραγούδι, να ταυτιστώ με ένα στίχο, να βρω σκέψεις μου σε ένα βιβλίο ή να γοητευτώ από ένα έργο τέχνης. Εν τούτοις, τίποτα από όλα αυτά δεν είμαι εγώ. Δεν είμαι η Ομηρόλη, όπως δεν είστε κι εσείς ο Κούντερα. Τους κάνουμε κτήματά μας και ταυτιζόμαστε στο βαθμό που αρμόζει στις παραδοχές μας. Η μοναδικότητά μας παραμένει ανόθευτη. Το κιτς κατ' εμέ είναι πολύ πιο απλά πράγματα. Είναι η κακή απομίμηση, η έλλειψη φαντασίας και πρωτοτυπίας, η ιερή προσήλωση στα ρεύματα και τις μόδες χωρίς λόγο, η στείρα επανάληψη ανόητων προτύπων και τέλος κίτς θεωρώ ό,τι καταπίνουμε αμάσητο χωρίς την βάσανο σκέψεων και επιλογών.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home