Όμως, πρόσθεσε, η αλήθεια έχει δυο όψεις, σαν τον Ιανό κι εγώ μέχρι τωρα έζησα μονάχα στη σκοτεινή της όψη. Τώρα θέλω να εξερευνήσω και τη φωτεινή. Να μη θέλω πια να καταλάβω, να παθιαστώ με την καθημερινότητα, να πιστέψω στην πολιτική, να αγοράσω ωραία ρούχα, να παρακολουθήσω τα αθλητικά γεγονότα, να ονειρευτώ τα καινούργια μοντέλα αυτοκινήτων, να δω τις ειδήσεις στην τηλεόραση, να τολμήσω να σιχαθώ πράγματα... Όλα αυτά τα αγνοώ, αφού ως τώρα ενδιαφερόμουν για τα πάντα και δεν παθιαζόμουν με τίποτα. Δεν λέω ότι είναι καλό ή κακό, λέω μονάχα ότι θέλω να προσπαθήσω να μετέχω, ναι, να μετέχω κι εγώ σε τούτο το μεγάλο πνεύμα που λέγεται κοινή γνώμη. Θέλω να είμαι μαζί με τους υπόλοιπους, όχι να καταλαβαίνω, αλλά να είμαι σαν κι αυτούς, ανάμεσά τους, να μοιραστώ τα ίδια πράγματα μαζί τους...
-Εννοείς ότι, είπε αργά ο Γκάνια μασώντας κάτι φαρμακευτικούς σπόρους, θέλεις να πεις ότι ήσουν βλάκας ως τώρα που προσπαθούσες να είσαι τόσο έξυπνος και πως είχες χάσει το νόημα, και πως θα ήταν έξυπνο το να θελήσεις να γίνεις λίγο βλάκας...
- Εμείς, είπε η Σαρλότ, σ αγαπάμε έτσι όπως είσαι, λίγο πολύπλοκος βέβαια, αλλά... είσαι φοβερός τύπος. Αν ήμουν ετεροφυλόφιλη...
- Κι εγώ Σαρλότ, απάντησε ο Αντουάν, αν ήμουν Δανέζα θα σε ζητούσα σε γάμο. Ακούστε με. Το να είναι κάποιος λίγο αντικοινωνικός, εξακολουθεί να μου φαίνεται το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο, βρίσκω μάλιστα πως είναι πολύ καλή ιδέα να έχεις προβλήματα με την κοινωνία. Δεν θα ήθελα να ενσωματωθώ πλήρως με αυτήν, αλλά δεν θέλω πια να βρίσκομαι και εντελώς στο περιθώριο.
- Πρέπει να βρεις την κατάλληλη ισορροπία, είπε ο Γκάνια.
- Ναι, συνέχισε η Σαρλότ, ή μια ισορροπημένη ανισορροπία. Ο σερβιτόρος τους έφερε μερικά μπολ με μια πηχτή πρασινωπή σούπα και ποτήρια γεμάτα με ένα απροσδιόριστο ποτό στην επιφάνεια του οποίου επέπλεαν κάτι μικρά κόκκινα φρούτα. Οι πέντε φίλοι έσκυψαν με καχυποψία πάνω από το φαγητό τους. Ο σερβιτόρος έβγαλε ένα κουβάρι σύμφωνα από το λαρύγγι του, τα οποία μάλλον σήμαιναν κάτι σαν Καλή όρεξη. Υπό τη μορφή ενός χαϊκού, ο Ας ρώτησε τότε τον Αντουάν αν δεν υπήρχε κίνδυνος να χαθεί τελείως και να τον ξαναδούν κάποια μέρα παρουσιαστή στην τηλεόραση. Ο Αντουάν απάντησε πως αυτό θα ήταν μια περιπέτεια και πως οι μεγάλες ανθρώπινες περιπέτειες, δεν είναι ακίνδυνες: ο Μαγγελάνος, ο Κουκ, ο Τζορντάνο Μπρούνο, αποτελούσαν τέτοιου είδους παραδείγματα. Μέχρι τώρα, ο Αντουάν είχε ζήσει στο μάτι του κυκλώνα, που είναι ένα μέρος ήρεμο και μοναχικό, περιβαλλόμενο από την πιο λυσσασμένη θύελλα. Ήθελε να εγκαταλείψει λοιπόν ετούτη την καταραμένη φωλιά, να διασχίσει το παραπέτασμα των καταστροφικών ανεμοστρόβιλων έτσι ώστε να εισχωρήσει στα εγκόσμια.
Ανήσυχοι και στενοχωρημένοι για κείνον, οι φίλοι του τον παρηγόρησαν, τον έβαλαν να τους υποσχεθεί ότι δεν επρόκειτο να κάνει κουταμάρες και κατόρθωσαν να τον πείσουν να ζητήσει τη συμβουλή του Εντγκάρ, που ήταν ο γιατρός του κι ο εξομολογητής του.

Το ιατρείο του δόκτορος Εντγκάρ Βαπόρσκι βρισκόταν στον τρίτο όροφο ενός ωραίου κτιρίου της εικοστής περιφέρειας, στην οδό Πυρηναίων, πολύ κοντά στην πλατεία Γαμβέτα. Ο Αντουάν τον επισκεπτόταν από ηλικίας δύο ετών και ποτέ στη ζωή του δεν είχε συμβουλευτεί άλλον γιατρό.
Ο Εντγκάρ Βαπόρσκι ήταν παιδίατρος, αλλά κανείς δεν γνώριζε τόσο καλά τον Αντουάν σαν εκείνον. Καθώς βλέπονταν συχνά εδώ και είκοσι τρία χρόνια, είχαν αποκτήσει κάποια οικειότητα: αποκαλούσαν ο ένας τον άλλον με το μικρό τους όνομα και, πού και πού, έβγαιναν μαζί, μιας και μοιράζονταν το ίδιο πάθος για το Μπράντυ, έναν παλιό κινηματογράφο επί της λεωφόρου Στρασβούργου.
Από την ηλικία των είκοσι και έπειτα, είχε αρχίσει να γίνεται πολύ ενοχλητικό το να είναι ο Αντουάν ο μόνος ενήλικος, μη συνοδευόμενος από κάποιο παιδί, που περιμένει τη σειρά του στην αίθουσα αναμονής. Οι γονείς τον κοιτούσαν διακριτικά πίσω από τα περιοδικά τους, τα δε πιτσιρίκια, τον κάρφωναν με το βλέμμα τους. Όσο κι αν προσπαθούσε να κάθεται κοντά σε γυναίκες μόνες, η αποκάλυψη πως δεν είχε παιδιά στο τέλος έσκαγε με πάταγο. Να γιατί, κάθε φορά, δανειζόταν το εγγονάκι της γειτόνισσάς του ή οποιοδήποτε άλλο παιδάκι ήταν διαθέσιμο. Εκείνη τη μέρα, έσερνε μαζί του τη μικρή Κοραλί, την κορούλα του θυρωρού της πολυκατοικίας του, η οποία δεν έδειχνε και μεγάλο ενθουσιασμό που του χρησίμευε για άλλοθι.
Ο Εντγκάρ άνοιξε την πόρτα της αίθουσας αναμονής, με μια χειρουργική μάσκα στο πρόσωπο. Έγνεψε στον Αντουάν και την Κοραλί να περάσουν στο ιατρείο του. Ο χώρος έμοιαζε με οποιοδήποτε άλλο ιατρείο, με τα διπλώματα καδραρισμένα πάνω στους μπεζ τοίχους και τη βιβλιοθήκη με τους χοντρούς τόμους, εκπληκτικά δεμένους από το δέρμα μιας γελάδας που πρέπει να έβοσκε χρυσάφι. Λες και δεν ήταν αρκετή η χάλκινη πινακίδα στην είσοδο, το ιατρείο απέπνεε εγγυημένο επαγγελματισμό. Τα χρώματα και η επίπλωση, ανέδιδαν σοβαρότητα. Όποιος εισχωρούσε εκεί, καθηλωνόταν αμέσως από ετούτη τη μεγαλειώδη ατμόσφαιρα, ένιωθε την επιβολή της πανίσχυρης ιατρικής επιστήμης και δεν είχε άλλη επιλογή από το να υποταχθεί σε αυτήν. Πολύ συχνά, πηγαίνοντας κανείς στον γιατρό υποχρεώνεται με φυσικό τρόπο να απαρνηθεί οποιαδήποτε κυριαρχία πάνω στον εαυτό του: δεν ανήκει πλέον σ' αυτόν πραγματικά, δωρίζει το σώμα του και τις δυσλειτουργίες του στους μάγους της επιστήμης των ασθενειών. Η μεγάλη ομοιότητα που υπάρχει ανάμεσα στα διάφορα μπιχλιμπίδια που στολίζουν κάθε ιατρείο μ εκείνα που συνθέτουν το μυστήριο στον χώρο που δέχεται την πελατεία της μια χαρτορίχτρα ή ένα μέντιουμ, είναι εκπληκτική. Ένα κριτικό και σκανταλιάρικο πνεύμα, θα μπορούσε να συσχετίσει ετούτες τις δύο σκηνοθεσίες: μονάχα αν σκεφτεί κανείς τη μυρωδιά των ιατρικών προϊόντων και τη μυρωδιά του λιβανιού, θα βρει πως και στα δύο υπάρχει μια κοινή πρόθεση, μια παρόμοια επιρροή στην ψυχολογία του πελάτη. Το ιατρείο του Εντγκάρ Βαπόρσκι ξέφευγε όμως λιγάκι απ' αυτό, επειδή στους τοίχους υπήρχαν κολλημένες παιδικές ζωγραφιές ή καλικαντζούρες και το πάτωμα, καθώς και το γραφείο, ήταν διάσπαρτο από παιχνίδια κι από πλαστελίνες. Ένας κόκκινος Power Ranger, τοποθετημένος πάνω στο μπλοκ των συνταγών του γιατρού, μετρίαζε τη συμβολική δύναμη της ιατρικής του ιδιότητας.
Το παράθυρο ήταν ανοιχτό, στο δωμάτιο πλανιόταν μια αμυδρή οσμή από δακρυγόνο. Ώστε αυτή ήταν η εξήγηση για τη χειρουργική μάσκα του Εντγκάρ! Ο γιατρός την αφαίρεσε από το πρόσωπό του, μπορούσε κανείς να αναπνεύσει και πάλι κανονικά. Ο Αντουάν τον ρώτησε για τη μυρωδιά, ενώ η Κοραλί μόρφαζε και έκλεινε τη μύτη της.
- Ένα πιτσιρίκι δέκα χρονών, λίγο υπερβολικά άταχτο, προσπάθησε να μου κλέψει τις συνταγές.
- Κι ήταν λόγος αυτός για να του ρίξεις δακρυγόνο; είπε αγανακτισμένος ο Αντουάν.
- Είχε μαζί του ένα νουντσάκου , απάντησε ο Εντγκάρ υψώνοντας τα χέρια του προς τον ουρανό. Το διανοείσαι, Αντουάν, είχε νουντσάκου!
- Για όνομα του Θεού! Σου συμβαίνουν συχνά αυτά;
- Όχι, ευτυχώς. Καλημέρα, Κοραλί, είπε ο Εντγκάρ, αφού πρώτα κάθισε πίσω από το γραφείο του. Για σένα ήρθατε, ή για τον Αντουάν;
- Για τον Αντουάν, είπε η Κοραλί σαν επίπληξη. Στην ηλικία του, είμαι ακόμα υποχρεωμένη να τον συνοδεύω στον γιατρό!
- Σε πληρώνω, Κοραλί, και μάλιστα καλά, είπε ο Αντουάν.
- Δυο κρουασάν με σοκολάτα και το Premiere... Πρέπει να την ανεβάσω την ταρίφα. Στο κάτω-κάτω, ο πληθωρισμός δεν μπορεί να μην επηρεάζει και τις ανθρώπινες σχέσεις.
- Σ αφήνει η μαμά σου και διαβάζεις τις οικονομικές σελίδες των εφημερίδων; Είναι απίστευτο.
- Πρέπει να το συνηθίσεις, έτσι είναι η σημερινή γενιά. Λοιπόν, Αντουάν. Τι σου συμβαίνει;
Ο Αντουάν, αφού πρώτα έψαξε μέσα σ έναν κυκεώνα από βιβλία, εφημερίδες και διάφορα χαρτιά, έβγαλε από την τσάντα του μια φωτοκόπια ενός σχεδιαγράμματος που παρίστανε την τομή του ανθρωπίνου εγκεφάλου και το απίθωσε στο γραφείο. Πήρε το στυλό του Εντγκάρ κι έβαλε ένα μικρό σημάδι σε μερικές ζώνες.
- Οι ανώτατες γνωστικές λειτουργίες εξασφαλίζονται από τον φλοιό του εγκεφάλου, συμφωνείς;
- Ναι... Τι σου κατέβηκε πάλι; Πού θες να καταλήξεις; Αποφάσισες να γίνεις νευροχειρουργός;
- Οι πρόσθιοι λοβοί, εδώ, συνέχισε ο Αντουάν βάζοντας σε κύκλο τις εν λόγω περιοχές, εξασφαλίζουν την επικοινωνία ανάμεσα στις δομές του εγώ και τις γνωστικές λειτουργίες...
- Πολύ καλά τα πας, Αντουάν. Αλλά ξέρεις, είμαι γιατρός, δεν μου μαθαίνεις τίποτα καινούργιο. Τα ξέρω αυτά.
- Λοιπόν, είπε ο Αντουάν, παραμένοντας επικεντρωμένος στο σχεδιάγραμμα, έλεγα ότι θα μπορούσες να μου αφαιρέσεις ένα τμήμα του εγκεφαλικού φλοιού, ή αν προτιμάς, να μου αφαιρέσεις έναν πρόσθιο λοβό, να, έτσι...
Ο Εντγκάρ κοιτούσε απορημένος τον Αντουάν που μαύριζε με το στυλό τα σημεία του εγκεφάλου που έπρεπε να αφαιρεθούν. Έσμιξε τα φρύδια του, παρακολουθώντας τον φίλο και ασθενή του. Η Κοραλί διάβαζε το περιοδικό της για τον κινηματογράφο, στον καναπέ, στο βάθος του ιατρείου.
- Τι πράγματα είναι αυτά! Θεέ και Κύριε! είπε ο Εντγκάρ αναπηδώντας ξαφνικά από τη θέση του. Δεν σε καταλαβαίνω. Σου εχει σαλέψει; Έχεις αποβλακωθεί;
- Αυτό ακριβώς θα ήθελα, απάντησε με σοβαρότητα ο Αντουάν, αυτός είναι ο στόχος μου. Θα...
- Θέλεις να σου κάνω λοβοτομή; τον διέκοψε ο Εντγκάρ, έντρομος.
- Για να λέμε την αλήθεια, νομίζω πως μια κατά το ήμισυ λοβοτομή θα ήταν αρκετή: θέλω να μπορώ ακόμη να ανάψω ένα σπίρτο ή να ανοίξω το ψυγείο μου, ας μη μετατραπώ σε τρόφιμο από τη Φωλιά του κούκου...Στο κάτω-κάτω όμως, εσύ είσαι ο γιατρός, κάνε μου ό,τι νομίζεις καλύτερο.
- Το καλύτερο για σένα, θα ήταν να σε κλείσω στο άσυλο. Τι σου συμβαίνει;
- Όχι, όχι, δεν είναι αυτό που νομίζεις... Αυτό που σου ζητώ, σ' το ζητώ έχοντας σώας τας φρένας και απόλυτη διαύγεια πνεύματος. Θα σου δώσω μια απαλλακτική επιστολή. Το έχω σκεφτεί πολύ. Παίρνω ετούτη την απόφαση ολόψυχα και πλήρως συνειδητά. Δεν ήταν η πρωταρχική μου επιλογή, σ' το λέω αμέσως, πριν απ αυτό θέλησα να γίνω αλκοολικός και κατόπιν να αυτοκτονήσω, αλλά δεν πέτυχε τίποτα απ αυτά.
- Θέλησες να αυτοκτονήσεις;
- Σκέτη καταστροφή. Ας μην το συζητάμε καλύτερα. Ο Εντγκάρ έκανε τον γύρο του γραφείου του και κάθισε δίπλα στον Αντουάν. Ακούμπησε το χέρι στον ώμο του, όλο συμπαράσταση για τον πιο οικείο ασθενή του, τον πιο κοντινό του, τον φίλο του.
- Έχεις κατάθλιψη; Κάτι δεν πάει καλά; τον ρώτησε, ανήσυχος.
- Τίποτα δεν πάει καλά, Εντγκάρ. Μη στενοχωριέσαι όμως, ψάχνω να βρω τη λύση. Η καλύτερη απ όλες, μου φαίνεται πως είναι να γίνω βλάκας...
- Τι πράγμα;
- Μπορείς να μου κάνεις μια χάρη; Περίγραψέ με. Αν έπρεπε να μιλήσεις σε κάποιον για μένα, τι θα του έλεγες;
- Ξέρω κι εγώ... Ότι είσαι εξαίρετος, ευφυής, καλλιεργημένος, περίεργος, και με τις δύο έννοιες της λέξεως, συμπαθής, ιδιόρρυθμος, λιγουλάκι αποδιοργανωμένος και αναποφάσιστος, ανήσυχος...
Όσο ο παιδίατρος απαριθμούσε τα προσδιοριστικά επίθετα που χαρακτήριζαν τον φίλο του, το πρόσωπο του Αντουάν σκοτείνιαζε λες και επρόκειτο για κατάλογο σοβαρών ασθενειών από τις οποίες έπασχε.

Permalink για το "Πως έγινα βλάκας του Martin Page."