Οφείλω μία δημόσια συγνώμη. Στον GGL. Δεν ζήτησε συμπαράσταση, δεν ξεσήκωσε διαμαρτυρίες, δεν χρειάζεται αλλυλεγγύη, δεν προσφέρθηκε να γίνει ζήτημα, σημαία ή "ήρωας". Το θέμα μας ξέφυγε στις υπερβολές. Αναλογίζομαι πως είναι να βρίσκεσαι στο επίκεντρο μίας κουβέντας που δεν προκάλεσες.
Τον ανέφερα χθες ως παράδειγμα και ο πραγματικός προβληματισμός μου ήταν οι "κανόνες του παιχνιδιού" στο mindblog.
H αισθητική ήταν και παραμένει υπόθεση που σηκώνει πολύ συζήτηση. Χωράει εύκολα τα πάντα. Από ακραίες συμπεριφορές φασιστικού αποκλεισμού μέχρι το απλό "δεν σε γουστάρω γιατί .. δεν ταιριάζεις στην αισθητική μου". Το δε, φωτογραφικό σεξουαλικό υπονοούμενο ακροβατεί συχνά μεταξύ Τέχνης και πορνογραφίας. Και κάποτε και η δεύτερη είναι Τέχνη κι όλα μπλέκονται ακόμη περισσότερο. Ζήτημα οπτικής γωνίας.
Πόσες οπτικές γωνίες υπάρχουν? Άπειρες. Οι δημοκρατίες είναι ευρύχωρες. Και τα μπλόκς υποθέτω το ίδιο. Όλοι χωρούν κι ο καθένας ό,τι αντέχει.
Γράφω "δημοκρατία" και σκέφτομαι πόσο διαφορετική έννοια είχε το αρχαίο ελληνικό πολίτευμα. Συνυπευθυνότητα. Ο Κλεισθένης την καθιέρωσε δια το εξοστρακισμού. Κάθε Αθηναίος είχε δικαίωμα να γράψει στο τέλος του έτους σε ένα κομμάτι αγγείου το όνομα του πολιτικού που θεωρούσε επικίνδυνο για τον τόπο. Στα 6.000 όστρακα (αγγεία) ο πολιτικός απομακρυνόταν στην εξορία για 10 χρόνια. Η Δημοκρατία στα πρώτα της βήματα είχε να κάνει με αφορισμό όσων δεν αντέχουμε και δεν θέλουμε να ανεχτούμε. Οι παρανοήσεις μάλλον άρχισαν μετά.
Είναι αυτό που λέει ο Μικρούτσικος σε έναν εύγλωττο στίχο
"μας πέταξε η εποχή
μα φταίει και η δική μας ανοχή"
Και συχνά βαυκαλιζόμαστε να πιστεύουμε ότι κι οι ανοχές είναι ανέξοδες. Ή ότι το "έτσι μου γουστάρει" σε ιλλουστρασιόν αμπαλάζ είναι εύκολα αποδεκτό. Η απάντηση πάλι στο στίχο:
"Όλα τα καταπίνουμε
χάρη στους βλάκες δίνουμε
Μα αυτοί μπήκαν στο αίμα μας
και στον καπνό που πίνουμε".
Μπερδεύομαι όλο και πιο συχνά ανάμεσα στις καλές και αγαθές προθέσεις που αγγίζουν άλλοτε το όριο του εξωπραγματικού ή του ύποπτα ανόητου και άλλοτε στις υποβολιμιαίες. Εκείνες που αποσκοπούν να με εξαπατήσουν. Και ενώ συχνά δίνω βάρος στο κίνητρο, αναλογίζομαι πως τελικά αυτό που μετρά είναι το αποτέλεσμα. Ελάχιστα διαφορετικό σε κάθε περίπτωση. Με φτωχαίνει και με περιορίζει. Με συρρικνώνει και με εγκλωβίζει. Σήμερα λίγο, αύριο περισσότερο, μεθαύριο λιγότερο. Όσο ακόμη μπορώ να διαλέγω θα λέω "όχι". Παύει να με νοιάζει το κίνητρο. Ας είναι καλοπροαίρετο, φασιστικό, πουριτανικό, διαφορετικό, αφελές, συμφεροντολογικό, ορθόδοξο ή ανορθόδοξο. Το αποτέλεσμα μετράει.
Και το αποτέλεσμα δεν μου αρέσει. Δεν ταιριάζει στην "αισθητική" μου. Έτσι δεν το λένε κομψά??

Permalink για το "Ζήτημα αισθητικής και ... πλαγιομετωπικής"