Η ιστορία του ελληνικού μπάσκετ ξεκινά με μία καρέκλα κρεμασμένη ανάποδα! Έτσι ακριβώς όπως φαίνεται στη φωτογραφία. 1918.Αντιγράφω από την ιστοσελίδα της ιστορίας του ελληνικού μπάσκετ:
Το μπάσκετ πρωτοεμφανίστηκε στην Ελλάδα το 1918 μέσω της ΧΑΝ -κυρίως- και του "οίκου του στρατιώτη". Τότε, στο γήπεδο της ΧΑΝ Αθηνών, πρωτοπαίχτηκε μπάσκετ. Μερικά μέλη της, μεταξύ των οποίων και ο Μάικ Στεργιάδης, που υπήρξε μαθητής του Νέισμιθ στο Σπρίνγκφιλντ, πήραν δύο καρέκλες, τις στερέωσαν ανάποδα σε δύο τοίχους και με μία μπάλα ποδοσφαίρου πρωτόπαιξαν μπάσκετ. Η ΧΑΝ φρόντισε να διαδοθεί το άθλημα στα σχολεία και στους συλλόγους, ενώ συγχρόνως άρχισε να διοργανώνει και αγώνες. Μάλιστα, το 1920 έγινε στη Σμύρνη και το πρώτο τουρνουά, με τη συμμετοχή πέντε ομάδων και νικητής ήταν ο Πανιώνιος. Αυτά τα τουρνουά συνεχίστηκαν μέχρι το 1924 και άρχισαν να παίρνουν μέρος φοιτητές και μαθητές.
Η ΧΑΝ Αθηνών το 1924 διοργάνωσε ένα πρωτάθλημα, που κέρδισε η ΑΕΚ. Αν αυτό θεωρηθεί ως πρώτο, η ΑΕΚ είναι η πρώτη πρωταθλήτρια Αθηνών.
Ουσιαστικά όμως η επίσημη περίοδος για το ελληνικό μπάσκετ αρχίζει το 1927, όταν ο ΣΕΓΑΣ συγκρότησε την πρώτη Τεχνική Επιτροπή του μπάσκετ, αποτελούμενη από τους Απόστολο Νικολαΐδη, Νικόλαο Λορέντη, Γιώργο Λιβαδά, Δημήτρη Λέζο και Κωνσταντίνο Καλούδη. Δύο χρόνια αργότερα διοργάνωσε το πρώτο πρωτάθλημα. Πήραν μέρος ο Πανελλήνιος, ο Εθνικός Αθ., οι Ν. Βύρωνος, η ΧΑΝ, η ΑΕΚ, η Σχολή Ευελπίδων και ο Πανιώνιος. Πρωταθλητής αναδείχτηκε ο Πανελλήνιος. Η Νήαρ Ηστ ανακηρύχτηκε πρωταθλήτρια Αθηνών.
Το 1932 εμφανίστηκε η Πανεπιστημιακή ομάδα των Αθηνών, που έπαιξε σπουδαίο ρόλο στην εξέλιξη του αθλήματος στην προπολεμική περίοδο. Κατέκτησε το πρωτάθλημα το 1933 και το 1934, αλλά την επόμενη χρονιά αποχώρησε λόγω διαφωνιών με τον διευθυντή του πανεπιστημιακού γυμναστηρίου. Στα τελευταία χρόνια της προπολεμικής περιόδου εντυπωσίασε η ομάδα του Πανελληνίου, που κατέκτησε διαδοχικά τρεις φορές τον τίτλο. Όμως, τα ακατάλληλα γήπεδα αλλά και το σύστημα του πρωταθλήματος, που υποχρέωνε τις ομάδες να δίνουν την ίδια μέρα τρεις και τέσσερις αγώνες, αποτελούσαν ανασταλτικό παράγοντα.
Πριν από τον πόλεμο έγιναν και οι δύο πρώτοι αγώνες της εθνικής ομάδας, με αντιπάλους εκτός έδρας την Τουρκία και την Αίγυπτο. Το χαρακτηριστικό της δεύτερης μεταπολεμικής περιόδου του ελληνικού μπάσκετ ήταν η επικράτηση των ομάδων των μεγάλων ποδοσφαιρικών συλλόγων, που τη διέκοψε μόνο η παρένθεση της ομάδας του Πανελληνίου.
Το πρώτο μεταπολεμικό πρωτάθλημα διοργανώθηκε το 1945 και ο Παναθηναϊκός κέρδισε τον τίτλο. Από το 1949 άρχισαν να διοργανώνονται πρωταθλήματα και σε άλλες πόλεις, όπως στην Πάτρα, τη Ρόδο και τη Χαλκίδα, όπου διακρίνονταν οι ομάδες του Σκαγιοπούλειου, της ΑΕΝ και του Τρίτωνα.Από το 1951 άρχισε η κυριαρχία του Πανελληνίου, που χάρη στις επιτυχίες της θεωρήθηκε μία από τις καλύτερες ομάδες της Ευρώπης. Η περίοδος μέχρι και το 1957 σηματοδοτήθηκε από την παρουσία του Πανελληνίου, του οποίου οι πέντε παίκτες του συγκροτούσαν και την εθνική ομάδα.Τότε άρχισαν και οι πρώτες μεταγραφές σε ευρωπαϊκούς συλλόγους. Ο Στεφανίδης, ο Ματθαίου και ο Μουρούζης πήγαν στην Ιταλία, ενώ ο Ρουμπάνης μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μελβούρνης φοίτησε σε αμερικανικό πανεπιστήμιο..

Και η ιστορική νίκη του 1987

Κυριακή 14 Ιουνίου 1987. Όλη η Ελλάδα βρίσκεται στο πόδι. Ο συνηθισμένος ρυθμός της ζωής έχει σχεδόν παραλύσει. Κανείς δεν ασχολείται με τίποτε άλλο παρά μόνο με το μεγάλο τελικό του 25ου Πανευρωπαϊκού Πρωταθλήματος. Είναι ένα φαινόμενο πραγματικά σπάνιο και πρωτόγνωρο μα όμορφο και συναρπαστικό. Ένα ολόκληρο έθνος, ξεχνώντας τις δυσκολίες, τις διαφορές και τις αντιθέσεις του, ζητά ενωμένο σαν μια γροθιά τη νίκη και την κατάκτηση του επίζηλου τίτλου.

Ο αντίπαλος, όμως, είναι μια πανίσχυρη και υπερπλήρης ομάδα. Η ισχυρότερη στον κόσμο (εκτός ΝΒΑ) εκείνη την εποχή, μ' ένα μεγάλο προπονητή στον πάγκο της, το συνταγματάρχη Αλεξάντερ Γκομέλσκι. Μ' ένα παρελθόν αξεπέραστο σε νίκες και θριάμβους: 14 φορές (!!) πρωταθλήτρια Ευρώπης, 3 φορές πρωταθλήτρια κόσμου (1967, 1974, 1982) και μια φορά πρώτη ολυμπιονίκης (1972). Αήττητη στο Ευρωμπάσκετ '87 με 7 νίκες σε 7 αγώνες, αήττητη και στους αγώνες που είχε δώσει με την Εθνική Ελλάδος μέχρι την ιστορική εκείνη μέρα, μετρώντας 12 νίκες σε ισάριθμα παιχνίδια.

Στο μεγάλο τελικό είχαμε, λοιπόν, από τη μια μεριά μια παθιασμένη ομάδα με ολόκληρο το λαό της μικρής χώρας που αντιπροσώπευε στο πλευρό της να ποθεί όσο τίποτε άλλο τον πρώτο της τίτλο και από την άλλη μια θρυλική και αχτύπητη ομάδα, βγαλμένη μέσα από τα γήπεδα μιας παγκόσμιας υπερδύναμης που ξεπερνούσε τα 200 εκατ. κατοίκους, να ζητά ένα ακόμη τρόπαιο για την πλούσια συλλογή της.

Το στάδιο Ειρήνης και Φιλίας ασφυκτικά γεμάτο από 16-17.000 κόσμο, ντυμένο και στολισμένο στα γαλάζια, υποδέχτηκε τους δυο μεγάλους φιναλίοτ μέσα σε μια απίθανα πανηγυρική ατμόσφαιρα. Ώρα Ελλάδος 8 μ.μ. Φασούλας και Τσατσένκο πηδούν για το τζάμπολ, ενώ γύρω τους, στη σέντρα του γηπέδου, τις πρώτες πεντάδες συμπληρώνουν οι Γκάλης, Γιαννάκης, Χριστοδούλου, Καμπούρης για την Ελλάδα και Μαρτσουλιόνις, Χομίτσιους, Βολκόφ, Τιχονένκο για τη Σοβιετική Ένωση.

Όσοι πίστευαν ότι η ελληνική ομάδα θα παρουσιαζόταν κορεσμένη και ταυτόχρονα ευχαριστημένη έστω από τη συμμετοχή της στον τελικό, και άρα θ' αποτελούσε εύκολη λεία για τη σοβιετική αρμάδα, διαψεύστηκαν αμέσως. Μέσα στο γήπεδο οι Έλληνες παίκτες άφησαν τον κόσμο έκθαμβο με τη δύ ναμη, την ορμή και το πάθος τους, δικαιώνοντας το «στρατηγό των θριάμβων», Κώστα Πολίτη, που είχε δηλώσει πριν τον αγώνα: «Είμαστε έτοιμοι για το μεγάλο μπαμ». Έτσι, η όποια τεχνική ανωτερότητα των αντιπάλων εξουδετερώθηκε από το πρώτο δευτερόλεπτο και ο αγώνας εξελίχθηκε σε μια αδυσώπητη μάχη οώμα με σώμα. Η ελληνική ομάδα πήρε οτην αρχή το προβάδισμα οτο σκορ και αφού προηγήθηκε 21-13 και 35-19 στο 16', έκλεισε το ημίχρονο προηγούμενη μόνο με 42-41, αφού οι Σοβιετικοί προς το τέλος αντέδρασαν αποφασιστικά. Το β' ημίχρονο εξελίσσεται σε ένα τρομερό ντέρμπι και τα εκατομμύρια των ανθρώπων που παρακολουθούν την τιτάνια μάχη γίνονται μάρτυρες ενός πραγματικά εκπληκτικού αγώνα. Κάποια στιγμή μετά το 30' και αφού βασικοί Έλληνες παίκτες έχουν φορτωθεί με φάουλ, οι Σοβιετικοί ξεφεύγουν στο σκορ με 61-69 στο 31' και 74-82 στο 36', ενώ μετά από λίγο και μέσα σε μισό λεπτό αποβάλλονται με 5 φάουλ ο Π. Φασούλας (2'.30" πριν από το τέλος) και ο Παν. Γιαννάκης (2' πριν από το τέλος). Ο τελικός έχει γείρει πια προς το μέρος των
Σοβιετικών.
Αλλά να που αυτή η υπέροχη ελληνική ομάδα διέθετε απίστευτες και αστείρευτες ψυχικές δυνάμεις. Μέσα στα δύο τελευταία λεπτά και παρά το γεγονός ότι έχει χάσει δύο κορυφαίες μονάδες της, «γυρίζει» το παιχνίδι και με δύο εύστοχες βολές του εξαιρετικού και σ' αυτό τον κρίσιμο αγώνα Λιβέρι^ Ανδρίτσου ισοφαρίζει 36" πριν από το τέλος του αγώνα σε 89-89 και οδηγούμαστε στην παράταση.

Τα 5 λεπτά που ακολούθησαν φάνηκαν σαν ένας ολόκληρος αιώνας, με τον εκπληκτικό Αετονό Β. Βάλτερς να απαντά με τρίποντα από τα 7 μέτρα στα απίθανα καλάθια του ασύγκριτου Νίκου Γκάλη (πέτυχε στον τελικό 40 πόντους) και το φανταστικό εκείνη τη μέρα γερο-Γιοβάισα να ισοφαρίζει 36" πριν από το τέλος της παράτασης με νέα βόμβα τριών πόντων σε 101-101. Τα 36" που ακολούθησαν θα μείνουν στη μνήμη των Ελλήνων βαθιά χαραγμένα. Η ελληνική ομάδα ξεκινάει για την τελευταία της επίθεση ροκανίζοντας το χρόνο. Απομένουν μόλις 10" και ο έξοχος εκείνη τη μέρα Μέμος Ιωάννου παίρνει την μπάλα από τον Λιβέρη Ανδρίτσο. Επιχειρεί μπάσιμο, σουτάρει, αλλά η μπάλα αναπηδάει στο στεφάνι και βγαίνει έξω. Όμως, ο Αργύρης Καμπούρης κερδίζει το ριμπάουντ, αναγκάζοντας τον πρόωρα αδικοχαμένο Βαλερί Γκομπόροφ να του κάνει φάουλ 4" πριν από το τέλος. Όλη η Ελλάδα κρεμόταν πλέον από τα χέρια αυτού
του πραγματικά «άξιου προς μίμηση» γίγαντα. Και αυτός, με τις δυο πιο φημισμένες εύστοχες ελεύθερες βολές στην ιστορία του ελληνικού αλλά και του ευρωπαϊκού μπάσκετ, διαμορφώνει το σκορ σε 103-101 που έμελλε να είναι το τελικό, και έστελνε τον εαυτό του, τους συμπαίκτες του, τους προπονητές του και όλους τους Έλληνες στον έβδομο ουρανό, αφού το ηλεκτρονικό ταμπλό του σταδίου έγραφε αμέσως μετά:

ΕΛΛΑΔΑ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΡΙΑ ΕΥΡΩΠΗΣ 1987

Το τι επακολούθησε θα χρειαζόταν ένα ολόκληρο βιβλίο για να περιγραφεί. Όλοι σχεδόν οι Έλληνες, αφήνοντας τις τηλεοράσεις τους (το ποσοστό θεαματικότητας του τελικού έφτασε στο εκπληκτικό 87%, το οποίο ήταν και παραμένει ένα απλησίαστο ρεκόρ για την ελληνική, και όχι μόνο, τηλεόραση), βγήκαν στους δρόμους πανηγυρίζοντας έξαλλα με κάθε μέσο και με κάθε τρόπο. Άξιζε, όμως, τον κόπο. Το λαϊκό αισθητήριο σπάνια πέφτει έξω. Αυτός ο ανέλπιστος και ανεπανάληπτος θρίαμβος, το ένιωθαν όλοι, έφερνε μια νέα εποχή για το ελληνικό μπάσκετ και τον αθλητισμό μας γενικότερα. Τα νέα παιδιά ήταν σίγουρο ότι από την ειιόμενη μέρα θα γέμιζαν τα γήπεδα με τα καλάθια, με μοναδικό σκοπό και στόχο τους να μοιάσουν στα μεγάλα πλέον είδωλα τους, τον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Φασούλα, τον Χριστοδούλου. ώστε να γίνουν κι αυτά κάποτε οι νέοι πρωταθλητές Ευρώπης.

*Από το βιβλίο του Δήμου.Σωτ.Μανίκα-Οι μεγάλες στιγμές του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΜΠΑΣΚΕΤ

Και το 2005 πάλι Πρωταθλητές Ευρώπης! Μετά από μία καταπληκτική νίκη της επί της Γερμανίας με 78-62 στο 34ο Ευρωμπάσκετ. Ο Ομοσπονδιακός τεχνικός, Παναγιώτης Γιαννάκης δήλωνε «Αυτά τα παιδιά μας έκαναν να αισθανόμαστε συγκλονισμένοι. Είναι απίστευτο. Πολύ γρήγορα έδωσαν τόσο μεγάλη ώθηση στο μπάσκετ».

Και την Κυριακή ... εις το επανειδίν

Σημείωση: Άκουσα πριν λίγο τον πρωθυπουργό να αποκαλεί την Εθνική ομάδα "πρεσβευτές της Εθνικής μας αυτοπεποίθησης". Ειλικρινές! Αλλά και θλιβερό από χείλη πρωθυπουργού.

Permalink για το "Από μία καρέκλα .. στην κορυφή του κόσμου!"