Σκηνή πρωινή στο τρένο. Το βαγόνι γεμάτο. Τα καθίσματα όλα κατηλλειμένα.
Ένα ηλικιωμένο ζευγάρι μπαίνει από την Ομόνοια. Εκείνη έχει στο λαιμό εμφανές
το σημάδι της τραχειοστομίας.
Καταβεβλημένη. Ο σύντροφός της κουβαλάει μία βαλίτσα και προσπαθεί
ταυτόχρονα να την στηρίξει. Κοιτάζει γύρω του για κενή θέση. Εν τω μεταξύ, το τρένο ξεκινά και δίπλα τους ακριβώς είναι καθισμένο ένα 10χρονο παιδί.
Η μητέρα του στέκει όρθια πλάι. 
Το βλέμμα του μικρού διασταυρώνεται φευγαλέα με εκείνο του ηλικιωμένου
και το παιδί αυτόματα ετοιμάζεται να σηκωθεί και να παραχωρήσει το κάθισμά του.
Αλλά στην κίνηση επάνω νοιώθει το χέρι της μητέρας του στον ώμο.
Τα μάτια της εξακολουθούν να κοιτάζουν έξω από το παράθυρο αλλά το χέρι της
καθηλώνει τον μικρό στο κάθισμα. Μια στιγμή αμηχανίας.
Το ηλικιωμένο ζευγάρι παρατηρεί την σκηνή. Ο πιτσιρικάς ξανακάνει προσπάθεια να σηκωθεί.
Το χέρι τον εμποδίζει πάλι. Ο κύριος με την βαλίτσα αποφασίζει να μιλήσει. "Σας παρακαλώ, μία θέση να καθίσει η γυναίκα μου. Είναι εγχειρισμένη και βγήκε τώρα από το νοσοκομείο. Δεν μπορεί να στέκεται". Προσφέρονται πολλοί. Η γυναίκα όμως δυσκολεύεται να ισορροπήσει και να ξεμακρύνει από το σημείο που στέκεται. Το παιδί χαμηλώνει το κεφάλι.
Κάποιος λέει: "σήκω αγόρι μου εσύ, αφού είναι δίπλα σου". Το παιδί αναθαρρεύει και ξαναπροσπαθεί να παραχωρήσει το κάθισμα. Το χέρι κινείται αστραπιαία να το εμποδίσει πάλι. Όλοι γυρίζουν και την κοιτούν. Μερικοί θυμώνουν.
Άλλοι ζητούν εξηγήσεις. Η φωνή της ακούγεται παγωμένη.
- Δεν θα σηκωθεί. Εμείς δύο εισητήρια, μία θέση. Εμείς δουλεύουμε, πληρώνουμε, καθόμαστε. Σηκωθεί άλλος.
Κάποιες γυναίκες αναλαμβάνουν να της εξηγήσουν ότι η γυναίκα είναι εγχειρισμένη και δεν πρόκειται για ζήτημα πληρωμής ή δικαιωμάτων. Άσκοπο.
- Αν δεν είναι καλά, πάρει ταξί. Εγώ θέση πλήρωσα.
Το παιδί έχει γίνει κατακόκκινο. Απότομα τινάζει το χέρι της από πάνω του και σηκώνεται.
Βοηθά την ηλικιωμένη να καθίσει στη θέση του. Αποφεύγει το βλέμμα της αλλά δεν προλαβαίνει να αποφύγει και πάλι το χέρι της που προσγειώνεται με δύναμη στο πρόσωπό του.
- Βλάκα. Δουλεύουμε, πληρώνουμε, παίρνουμε, του φωνάζει.
Το παιδί βάζει τα κλάμματα. Το βαγόνι ανάστατο. Όλοι της φωνάζουν. Μερικοί βρίζουν.
Η εγχειρισμένη γυναίκα δακρύζει κοιτώντας το αγοράκι. Του κρατάει ακόμη το χέρι από τη στιγμή που την βοήθησε να καθίσει. Και του το σφίγγει με όλη της τη δύναμη. Σαν να προσπαθεί κάτι να του πει. Ο μικρός συνεχίζει να κλαίει βουβά. Η μητέρα του ξαναστυλώνει το βλέμμα στο κενό.
....................................................................................................................................................
Τους κοίταζα σαν θεατρικό σκετσάκι που παίζεται ενώπιόν σου και αναζητάς τα νοήματα πίσω από τους ρόλους. Τους χαρακτήρες και τις δομές τους πίσω από τους πρωταγωνιστές.
Η μετανάστρια, που έμαθε να δουλεύει και να υπομένει, μέχρι να μπορεί να πληρώσει για να αποκτήσει. Άνθρωπος που σκλήρυνε από τις δοκιμασίες. Η ζωή της ένα νόμισμα. Τόσο αξίζει ... με τόσα εξαργυρώνεται. Απλές αριθμητικές πράξεις.

Ο γιός της, ένας "άπατρης" του 21ου αιώνα. Γεννήθηκε Αλβανός αλλά μεγαλώνει ως έλληνας. Στέκεται με το ένα πόδι σε κάθε νοοτροπία. Μέχρι που θα μάθει το σπαγγάτο. Κι αν δεν το μάθει θα χάσει την δική του ισορροπία. Δύσκολα μαθηματικά. Ανώτερα.

Κι η ηλικιωμένη ασθενής. Ένας ταλαίπωρος άνθρωπος που στα στερνά διαπραγματεύεται πάλι με καρτερία τα αυτονόητα. Το δικαίωμα στη συμπόνια. Επώδυνες επαναλήψεις για μία γεννιά που γαλουχήθηκε με συσίτια και κοινοκτημοσύνες.

Κι ο σύζυγος με τη βαλίτσα. Ο στωικός άνθρωπος που κάποτε νοιώθει ανίσχυρος
και παραδίδει στους άλλους κάθε δικαίωμα υπεράσπισής του. Πικραμένος παρατηρητής
μίας ζωής που κατ' ανάγκην ανήκει πια μόνο σε όσους την διεκδικούν.
"Οι ληξιπρόθεσμοι να πεθάνουν" που λέει σοφά κι ο ποιητής.

Permalink για το "Πολυπολιτισμικές .. παλιοκοινωνίες"