H επιστολή που ακολουθεί δημοσιεύτηκε χθες (ανήμερα εκλογών) στις σελίδες με τα γράμματα των αναγνωστών της εφημερίδας "Πατρίς" στο Ηράκλειο της Κρήτης. 
Γράφτηκε από έναν μαθητή της πρώτης τάξης του Γυμνασίου, που φυσικά δεν 
ψηφίζει ακόμη. 
Σήμερα, που όλοι αναζητούν το μήνυμα της κάλπης, επέλεξα να σταθώ στο "βλέμμα" της εκκολαπτόμενης γενιάς, που σύντομα θα καθορίζει τα πράγματα. Καθάριο κι ελπιδοφόρο βλέμμα! Όταν αυτά τα παιδιά θα αποκτήσουν δικαίωμα ψήφου, πολλοί θα ψάχνουν κρυψώνες  να χωθούν. 
Εμείς δυστυχώς πάλι αποτύχαμε να τους "εξαφανίσουμε" (που έλεγε κι ο Μαυρογιαλούρος). Το κείμενο της επιστολής:

"Πριν από τέσσερα ακριβώς χρόνια που ήμουνα ένας μικρός μαθητής του Δημοτικού, η δασκάλα μας ζήτησε στο “Σκέφτομαι και γράφω”, να περιγράψουμε την πόλη που ζούμε.
Αφού διόρθωσε τα τετράδια, διάβασε τις δυο καλύτερες εκθέσεις στην τάξη, μα όχι και τη δική μου, γιατί λέει ήμουνα “γκρινιάρης και απαισιόδοξος” κι ας έλεγε στη μαμά μου όποτε πήγαινε να ρωτήσει για μένα, πως ο γιος της “έχει γερή πένα”. Μου ‘μεινε τότε κι εμένα το παράπονο, γιατί μόνο καλά ήθελα να λέω για την πόλη μας. Το κακό ήταν πως χρησιμοποίησα πολλά παραδείγματα που “αποδείκνυαν ακριβώς το αντίθετο”, είπε η δασκάλα· έτσι η καημένη η έκθεσή μου είχε κακή τύχη.
Τι παράξενο αλήθεια! Σήμερα, μαθητής πια στο Γυμνάσιο, καταπιάνομαι με το ίδιο θέμα: “Αυτή τη φορά, θα πάρω το αίμα μου πίσω”, σκέφτηκα. “Ούτε γκρινιάρης, ούτε απαισιόδοξος!”
Λοιπόν, η πόλη που ζούμε είναι απ’ τις μεγαλύτερες της επαρχίας, πρωτεύουσα ενός μεγάλου και πλούσιου νομού. Ο επισκέπτης που φτάνει σ’ αυτήν για πρώτη φορά με το πλοίο, θαυμάζει το μεγάλο σύγχρονο λιμάνι της, μα και το παλιό ενετικό γραφικό λιμανάκι με τις βαρκούλες και το επιβλητικό κάστρο, τον Κούλε, που όμως μας είπε η καθηγήτρια της Γεωγραφίας πως είναι πολύ κατεστραμμένο, γιατί δεν του έγινε σωστή συντήρηση και κινδυνεύει αν το παρατήσουν έτσι. Και τότε, τι θα λένε οι ξένοι για μας; Οτι δεν φροντίζουμε τα μνημεία μας και δεν νοιαζόμαστε για την “πολιτιστική μας κληρονομιά”.



Μιας και λέμε για μνημεία, στην πόλη μας έχουμε και κάτι μοναδικό, στολίδι της Κρήτης και όλου του κόσμου, την Κνωσό. Πηγαίνω συχνά με την οικογένειά μου εκεί, γιατί ο θείος μου μένει πολύ κοντά, σχεδόν δίπλα. Μεταξύ μας, όχι πως δεν τον αγαπώ το θείο μου, αλλά δεν θαυμάζει και τόσο το μινωικό ανάκτορο, γιατί λέει εξαιτίας του δεν μπορεί να χτίσει και στο διπλανό οικόπεδο και επιμένει πως οι άνθρωποι θα ‘πρεπε να μπορούν να χτίζουν εκεί γύρω· “κρίμα στα οικόπεδα!”. Απορώ με τα νεύρα του, αφού γύρω απ’ τον αρχαιολογικό χώρο ξεφυτρώνουν συνεχώς οικοδομές, κοντεύουν να τον πνίξουν, κι ο θείος δώστου μανία με τα οικόπεδα, μου φαίνεται ευχαρίστως θα γκρέμιζε ό,τι έχει απομείνει από το ανάκτορο, για να χτίσει πολυκατοικία!



Ευτυχώς που οι περισσότεροι συμπολίτες μου δεν είναι σαν κι αυτόν, αγαπούν τα αρχαία και το πράσινο. Αυτό το αποδεικνύουν τα πάρκα της πόλης μας-εγώ ξέρω δύο-, μάλιστα το ένα, το μεγαλύτερο, παραλίγο να γίνει πάρκινγκ!
Ξέρετε, στην πόλη μας κυκλοφορούν τόσο πολλά αυτοκίνητα, που είναι μαρτύριο να φτάσεις στο κέντρο της και ιδίως να παρκάρεις εκεί. Εμείς το δικό μας δεν το παίρνουμε στο κέντρο, προτιμούμε το λεωφορείο, γιατί το ταξί είναι ακριβό, μόνο που πάντα αργούμε να φτάσουμε στον προορισμό μας· φανταστείτε δεν είναι λίγες οι φορές που έχασα ολόκληρη την ώρα των Αγγλικών!
Λοιπόν, το πάρκο δεν έγινε πάρκινγκ, γιατί ξεσηκώθηκαν οι συμπολίτες μας, αν και ο θείος μου που σας έλεγα προηγουμένως εύχεται να γίνει, το θεωρεί λέει σίγουρο μετά τις εκλογές.
Ωρες-ώρες απορώ με τη σιγουριά αυτού του ανθρώπου αλλά με προβληματίζει κιόλας και δεν σας κρύβω ότι ανησυχώ, γιατί ό,τι λέει μέχρι τώρα, γίνεται.
Τις προάλλες καμάρωνε πως έβαλε αμέσως ρεύμα στο αυθαίρετό του, η κόρη του με το που τελείωσε το σχολείο βρήκε δουλειά στο Δημόσιο, έχει λεφτά αν και φοβερά τσιγκούνης, ποτέ του δεν κερνάει και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, κέρδισε σε δύο παρακαλώ δικαστήρια το γείτονά του, ενώ ξέρω καλά πως ο θείος του έκλεψε πολλά τετραγωνικά απ’ το χωράφι του, αφού από μικρός έπαιζα στον κήπο αυτού του ανθρώπου με τα παιδιά του. Πολύ τον συμπαθώ τον κύριο. Μορφωμένος, γλυκομίλητος, μας έμαθε χίλια δυο πράγματα για τη φύση που αγαπάει πολύ. Εξάλλου ο ίδιος είχε φυτέψει δέντρα και καλλιεργεί κηπευτικά κάθε λογής. Ακόμη και τις κατσίκες μου έμαθε να αρμέγω και πολύ μου άρεσε, κανένας συμμαθητής μου δεν ξέρει. Ε, λοιπόν, ο θείος μου δεν τον χωνεύει καθόλου, τον αποκαλεί ειρωνικά “οικολόγο”, έβαλε στόχο να του πάρει τον κήπο-από ζήλεια-για να κάνει γκαράζ και δυστυχώς το πέτυχε, δεν παρέλειψε μάλιστα να τσακωθεί με το μπαμπά μου, γιατί εκείνος αρνήθηκε να γίνει ψευδομάρτυρας στο δικαστήριο!
Εκτός των άλλων, αυτές τις μέρες έχω κακή διάθεση, γιατί έχουμε τη γιαγιά μου στο νοσοκομείο με τη μέση της. Ευτυχώς η πόλη μας έχει δυο μεγάλα νοσοκομεία και αρκετά μικρότερα, αλλά “ακριβά για μας” κατά τη μαμά μου. Τέλος πάντων, πήγα χθες να δω τη γιαγιά και στο δρόμο θυμήθηκα τον παππού μου, που πριν μερικά χρόνια πέθανε σε ράντζο στο διάδρομο του ίδιου νοσοκομείου. Με πήραν τα κλάματα γιατί τον αγαπούσα πολύ τον παππού και δεν θα το πιστέψετε. Σε ράντζο και η γιαγιά μου! Ευτυχώς εκείνη δεν έχει την καρδιά της και ελπίζω να γίνει γρήγορα καλά.
Η καημένη μας βοηθάει τόσο! Τον περασμένο μήνα, καθώς γυρνούσε στο σπίτι φορτωμένη με τα νερά-έχω βαρεθεί πια να αγοράζουμε εμφιαλωμένα, της βρύσης το νερό δεν πίνεται, άσε που κόβεται συνεχώς-επειδή τα πεζοδρόμια-ο Θεός να τα κάνει!-είναι πολύ στενά, τη χτύπησε ένα αυτοκίνητο ψηλά στο πόδι. Διαμαρτυρηθήκαμε στον οδηγό κι ακούστε θράσος: Να παρακαλάτε, λέει, που δεν τη σκότωσε! “Τι θέλεις γρια γυναίκα και περπατάς στους δρόμους;”, της είπε. “Να κάτσεις στο σπίτι σου!”. Δηλαδή δεν κατάλαβα, μονάχα οι νέοι πρέπει να κυκλοφορούν στους δρόμους; Κι από τότε άρχισαν τα προβλήματα με τη μέση της γιαγιάς μου...
Ακόμη και η γειτόνισσα του πάνω ορόφου συνεχώς παραπονιέται γιατί δεν τη χωράει το πεζοδρόμιο μαζί με το παιδί της-με ή χωρίς το καροτσάκι του. Νομίζω τελικά πως ο καθηγητής μας έχει δίκιο όταν λέει πως “ο πολιτισμός σε μια κοινωνία φαίνεται και από το πόσο σέβεται τους πεζούς της”.

Θα παρατηρήσατε πως μ’ αρέσει να χρησιμοποιώ κάποιες φράσεις όμορφες, όπως τις ακούω απ’ τους μεγάλους. Ετσι, νομίζω πως τις μαθαίνω καλύτερα.
Τώρα τελευταία έχω κάποιο ελεύθερο χρόνο και πολύ το χαίρομαι, αφού δεν μου συμβαίνει συχνά! Οι καθηγητές μας έχουν απεργίες και σχολάμε νωρίς. Η αδελφή μου η μικρή, έχει εβδομάδες να κάνει μάθημα! Αν θέλετε τη γνώμη μου, οι εκπαιδευτικοί έχουν δίκιο· με τα αιτήματα που διάβασα στην αφίσα, συμφωνώ κι εγώ: “Καλύτερα σχολεία”-όσο θυμάμαι το υπόγειο νηπιαγωγείο της αδερφής μου που πιανόταν η ψυχή σου... - “με χώρους άθλησης, πράσινο, βιβλιοθήκες”... Μου άρεσε ιδιαίτερα εκείνο το “σχολεία κυψέλες πολιτισμού”, γιατί τρελαίνομαι για μουσική και για ζωγραφική μα τα έργα μου δεν τα βλέπει ούτε τα ακούει ποτέ κανείς, ούτε καν οι γονείς μου, δεν έχουν χρόνο και μου λένε να τ’ αφήσω αυτά και να πάω για διάβασμα και με πικραίνουν, αν και δεν τους το λέω ποτέ.
Θα ήθελα πολύ ας πούμε το απόγευμα να πηγαίνω στο σχολείο να παίζουμε μουσική με τους φίλους μου σε μια αίθουσα-φτιάξαμε ένα μικρό συγκρότημα μα το ‘χουμε μυστικό-να δίνουμε και συναυλίες καμιά φορά, να έρχονται από τη γειτονιά να μας ακούνε, να εκθέτουμε τις ζωγραφιές μας, να οργανώνουμε αγώνες, έχω τόσα στο μυαλό μου.
Τι να το κάνω λοιπόν που έχω λίγες ελεύθερες ώρες; Πάλι μόνο στην εκκλησία, στον τεράστιο περίβολο πάμε η παρέα για παιχνίδι και προχθές σπάσαμε ένα τζάμι και μας τα ‘ψαλε ο παπάς κι όπου φύγει-φύγει!
Ακόμη και στην παιδική χαρά-που όμως βρωμάει απ’ τα σκουπίδια-μας αποδιώχνουν: “Φύγετε”, μας λένε οι κυρίες, “εδώ παίζουν τα μικρά”. Μία, μια φορά με είπε αλήτη, επειδή δεν έφευγα και πολύ μου κακοφάνηκε. Ας είναι. Βέβαια, εδώ που τα λέμε, έχουν δίκιο να μας διώχνουν, είναι τόσο μικρός ο χώρος με τις κούνιες-μερικές σπασμένες και επικίνδυνες-και επιπλέον βρώμικος! Α, πα πα, αυτό καταντά παιδική ... δυστυχία!
Στη γιορτή μου, ο νονός μου, μού έφερε δώρο ένα ωραίο ποδήλατο με ταχύτητες. Το έχουμε στην αποθήκη, η μαμά μού απαγορεύει να το κυκλοφορώ στο δρόμο. “Θέλεις να πάθεις ό,τι έπαθε η γιαγιά;”, μου λέει. Οπότε το ποδήλατο δώρον-άδωρον.
Το μόνο που μου απομένει είναι να κάνω παρέα με τον πιο κοντινό σε μας συμμαθητή μου. Τον καλώ και παίζουμε ηλεκτρονικά, γιατί αυτός δεν έχει, αν και δεν μου πολυαρέσουν, αλλά τι να γίνει; Ασε που μπορεί να τον χάσω κι αυτόν γιατί ο θείος μου στην Κνωσό που σας έλεγα δεν χάνει ευκαιρία να κάνει την παρατήρηση στους γονείς μου, πως με αφήνουν να κάνω παρέα με Αλβανούς, θα με χαλάσουν και τέτοια. Τι εξυπνάδα κι αυτή του θείου μαζί με τόσες άλλες που ξεστομίζει. Ναι, είναι Αλβανός ο φίλος μου, αλλά το ‘χω καμάρι που κάνουμε παρέα, εγώ διαλέγω τους φίλους μου· εξάλλου είναι ο καλύτερος μαθητής του τμήματος και ο αδερφός του πέρασε στο Πανεπιστήμιο μαζί με το δικό μου, ήταν μάλιστα και σημαιοφόρος. (Αν το μάθει αυτό ο θείος μου, σίγουρα θα πάθει εγκεφαλικό! Τελικά, μου φαίνεται, μ’ αυτόν το θείο μου σε τίποτα δε συμφωνώ).
Και το άλλο; Όποτε εγώ και η αδερφή μου ζητήσουμε έξοδο, ο μπαμπάς μας αποπαίρνει: “Πού να πάμε με τόση ακρίβεια;”



Η αλήθεια είναι πως έχουμε έξοδα. Ο αδερφός μου είναι στο Πανεπιστήμιο σε άλλη πόλη και του στέλνουμε μηνιάτικο· ευτυχώς δεν πληρώνουμε πια τόσα φροντιστήρια-ο καημός του μπαμπά-τέλος καλό, όλα καλά λέω εγώ, όσο να ‘ρθει και η σειρά μου μ’ αυτά. (Αν και εγώ, έχω βάλει στοίχημα με τον εαυτό μου να είμαι καλός μαθητής στο σχολείο για να μην τα χρειαστώ και ξοδέψω τους γονείς μου που στερούνται για μας).

Λοιπόν, παρασύρθηκα, βγήκα απ’ το θέμα και δεν είπα το κυριότερο: Στην πόλη μας όλα αυτά τα χρόνια γίνονται έργα! Πολλά έργα. Κάτι είναι κι αυτό. Ελπίζω όταν θα τελειώσουν να είναι οι δρόμοι καλύτεροι, τα πεζοδρόμια φαρδύτερα, το πράσινο περισσότερο, το νερό της βρύσης να πίνεται, το περιβάλλον καθαρότερο, τα σχολεία όπως τα λέει η αφίσα, η πόλη να μην πλημμυρίζει από τη βροχή, τα νοσοκομεία χωρίς ράντζα στους διαδρόμους και πάει λέγοντας. Χρειάζεται όμως υπομονή. Τα καλά έργα θέλουν χρόνια και χρόνια! Πολλοί δεν προλαβαίνουν να ζήσουν και να τα χαρούν!

 

Πάντως τα έργα στην πόλη μας προχωρούν τόσο αργά που σου σπάνει τα νεύρα!
Μερικές φορές έχω την εντύπωση ότι εδώ πολλά αρχίζουν, μα δεν τελειώνουν ποτέ! Κι αφού λένε πως δίνουν λεφτά, γιατί βαδίζουν σαν χελώνες; Εύχομαι να γίνει κάτι της προκοπής σύντομα, γιατί τώρα δεν μπορώ να πω, πως βλέπω γύρω μου βελτίωση.
Οταν μιλώ για όλ’ αυτά που παρατηρώ γύρω μου και στενοχωριέμαι, οι δικοί μου με λένε μικρό γκρινιάρη, “στυφό και καχύποπτο, ανυπόμονο, που δεν είμαι με τίποτα ευχαριστημένος”.
Ευτυχώς που υπάρχει και η θεία μου που δουλεύει στην εφημερίδα. Μου φαίνεται πως μονάχα αυτή, ο οικολόγος στην Κνωσό κι ο φίλος μου ο Αλβανός με καταλαβαίνουν. “Εσύ μια μέρα θα γίνεις σπουδαίος δημοσιογράφος!”, επιμένει η θεία και με συμβουλεύει: “Ετσι να κάνεις πάντα· να λες ό,τι σκέφτεσαι κι ας ενοχλείς, κι ας σε λένε γκρινιάρη και παράξενο, μη φοβάσαι”. Εκείνη μου ζήτησε να γράψω κάτι για την πόλη μας όπως το αισθάνομαι, κι αυτό έκανα. Μου είπε μάλιστα πως θα το δημοσίευε στην εφημερίδα σαν μια “άμεση, φρέσκια, ειλικρινή, παιδική ματιά”. Εύχομαι να το κάνει, να δούμε τι θα πουν μερικοί-μερικοί!
Υ.Γ: Συγνώμη αν σας κούρασα με την πολυλογία μου, αλλά δεν μου ζητούν συχνά να γράψω για μια εφημερίδα!

Κ.Ρ. μαθητής Α' Γυμνασίου 

Permalink για το "Ένα αλλιώτικο μήνυμα της .. επόμενης (καλή;) μέρας"