Ζω σ' έναν τόπο καταπράσινο. Όχι από φύση αλλά από .. θέση.
Είναι το νότιο κομμάτι του χάρτη, που πρασινίζει μονότονα σε κάθε εκλογική αναμέτρηση. Κρήτη: η δεδομένη αρραβωνιάρα των "πράσινων" και ο χαμένος έρωτας των "Βένετων". Οι πρώτοι την παραμυθιάζουν χρόνια με την μέθοδο "στρίβειν δια του αρραβώνος" και οι δεύτεροι δεν τολμούν να την πλησιάσουν, γνωρίζοντας πως είναι "αγκαζέ".


Κι όμως, ακόμη κι εδώ, σε τούτο το ξεροκέφαλο και αψυχολόγητο νησί, κάποτε "οι άνθρωποι κάνουν τη διαφορά".
Κάθε νέα εκλογική αναμέτρηση που ζω στην Κρήτη, δεν μπορώ να μην την συγκρίνω αναπόφευκτα με τις δημοτικές εκλογές του 1994. Και θα εξηγήσω το γιατί: Κάποτε ένα πρωτοκλασσάτο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ που ανέλαβε την επίβλεψη της προεκλογικής εκστρατείας στο Ηράκλειο είπε σε φιλική του συντροφιά το εξής αμίμητο: "Σ' αυτόν τον τόπο αν υποδείξει το ΠΑΣΟΚ έναν γάιδαρο, θα τον εκλέξουν όλοι πανηγυρικά δήμαρχο". Η κουβέντα διέρρευσε καθώς μερικοί συνδαιτημόνες θύμωσαν με την αναίδεια της. Όμως ο πρωτοκλασσάτος -διορατικός γαρ- είχε δίκιο. Ήταν φορές που το ΠΑΣΟΚ δεν χρειάστηκε καν να υποδείξει γάιδαρο.
Υποψιάζομαι ότι καμία άλλη πόλη της χώρας δεν είχε παραμεληθεί μέχρι το 2000
τόσο συστηματικά και δεν το είχε υπομείνει τόσο στωικά.
Kαι θέτω ορόσημο το 2000, γιατί μετά κάποια από τα Ολυμπιακά έργα βελτίωσαν λίγο την
κατάσταση.
Όμως το θέμα δεν είναι αυτό. Το θέμα είναι ότι ακόμη κι οι "βαρονούσηδες" συντοπίτες μου ξέρουν να διακρίνουν -όταν τους δοθεί τέτοια επιλογή- τον άνθρωπο πίσω από το κόμμα. Αρκεί να τον βρεις και να τον πείσεις να κατέλθει στις εκλογές.
Από την Κυριακή αναζητούμε πάλι το μήνυμα των εκλογών. Αν εξαιρέσεις την αποχή που παραδόξως αποτέλεσε πολιτική πράξη, το επόμενο μήνυμα που βρήκα είναι ότι μαζί με τα ξερά δεν κάψαμε και τα χλωρά. Τα τσουρουφλίσαμε ίσως λίγο μόνο. Ανάμεσα στους σωρούς των κομματόσκυλων, των επιτήδειων και των κουμπάρων, υπήρξαν και ολίγοι αλλιώτικοι. Κουζουλοί, που λέμε εμείς εδώ. Δεν εκλέχτηκαν άρχοντες. Αλλά θα τους δοθεί μία ευκαιρία να δοκιμαστούν. Να μπουν στην αρένα και να δείξουν αν αξίζουν. Η δημοκρατία δεν απαιτεί σώνει και καλά να ηγείσαι.
Και το να συμμετέχεις απλώς κάποτε μπορεί να κάνει τη διαφορά.


Επιστρέφω στις εκλογές του 1994. Μου έμαθαν ότι πράγματι οι άνθρωποι κάνουν τη διαφορά. Εκείνη την εποχή η Νέα Δημοκρατία ευτύχησε να εντοπίσει έναν "κουζουλό". Οκτώβρης μήνας πάλι. Ο Γιώργος Σενετάκης είχε μόλις συμπληρώσει την πρώτη τριετία του ως διορισμένος περιφερειάρχης Κρήτης (1990-93) κι αποφάσισε να δοκιμάσει την τύχη του στον Δήμο Ηρακλείου.
Ναι, ανήκε κομματικά στο χώρο της ΝΔ. και αυτό από μόνο του θα έπρεπε να
τον καθιστά "αντιπαθητικό" σε μία κοινωνία που πορεύεται χρόνια στα .. καταπράσινα
λαγκάδια, κι "άμα λάχει" παίρνει και τα κουμπούρια της, για να καταδιώξει όσους διαφωνούν με τις επιλογές της. Αλλά ο Σενετάκης κάθε άλλο παρά αντιπαθής ήταν. Άνθρωπος της διπλανής πόρτας, με ένα χιούμορ σωτήριο, με ένα μυαλό "ευρύχωρο", με έναν τρόπο που κέρδιζε τους πάντες και κυρίως με όρεξη να δουλέψει για τον τόπο του. Ρομαντικός? Ίσως.
Το παρελθόν έδειχνε ότι δεν είχε καμία απολύτως ελπίδα, με δεδομένο το γεγονός ότι ο Δήμος ήταν το πιο πράσινο τσιφλίκι της χώρας. Αλλά ο Σενετάκης ήταν άλλης πάστας άνθρωπος. Δεν νοιαζόταν για τα χρώματα. Για τον τόπο και τους ανθρώπους νοιαζόταν. Πολιτικό λόγο είχε. Όχι κομματικό. Όσοι τον πρόφτασαν θυμούνται το πηγαίο χιούμορ του και τις παροιμιώδεις απαντήσεις, που φύλαγε για τους πολιτικούς του αντιπάλους. Ο Γιώργος, μας χάρισε ένα ανεπανάληπτο προεκλογικό σκηνικό. Με φρεσκάδα, όραμα και αισθητική.
Αντιπαρέβαλλε συναυλίες στην ηχορύπανση της πεπατημένης, εκδηλώσεις πολιτικού λόγου απέναντι στους χειμμάρους του "θα". Έφερε μελέτες και προγράμματα, που μετά τις εκλογές χρησίμευσαν για να γίνει έργο. Κι εκείνη τη χρονιά ο Δήμος είχε 5 υποψηφίους να ερρίζουν για τον θώκο: Τον επίσημο του ΠΑΣΟΚ Κώστα Ασλάνη, τον Σενετάκη με στήριξη ΝΔ, έναν
από το ΚΚΕ, έναν από τον ΣΥΝ κι έναν ακόμη ανεξάρτητο. Το κλίμα μοιραία πολώθηκε.
"Κακώς ανακατεύτηκες" του έλεγαν όλοι.

Η βραδιά των εκλογών συνέπεσε με τα γενέθλια του Γιώργου. Κι η κάλπη του έβγαλε ένα απρόσμενο δώρο. Η έκπληξη μεγάλη! Ο Δήμος για πρώτη φορά θα παιζόταν στη δεύτερη
Κυριακή: Ασλάνης 47,5%, Σενετάκης 29,5%. (τότε παίζαμε στο 50% + 1 ψήφο)
Το ΠΑΣΟΚ έτριβε τα μάτια του κι η ΝΔ τα χέρια της. Από το κόμμα, του ζητούσαν να αρχίσει τις θριαμβολογίες και τις προσεγγίσεις των άλλων τριών. Αντ' αυτού, ο Γιώργος Σενετάκης έκανε κάτι εκείνο το βράδυ που όσοι το ζησαν έχουν να το διηγούνται. Πήρε μία μεγάλη τούρτα, έκλεισε το εκλογικό του κέντρο και πήρε όλο τον κόσμο του μαζί, για να πάει στο εκλογικό κέντρο του Ασλάνη. Διέσχισε το κατάμεστο από κόσμο κέντρο της πόλης αυτή η κουστωδία. Όταν έφτασε στον συνυποψήφιό του ακούστηκαν προς στιγμήν τα συνήθη "ου". Ο Σενετάκης όμως άλλαξε το κλίμα αμέσως. "Ήρθα να το γιορτάσουμε μαζί" είπε στον Ασλάνη.
Και να εξηγήσω εδώ πως όσοι δεν έζησαν προεκλογική περίοδο τις δεκαετίες του 80 και του 90 στην Κρήτη δεν κατανοούν την σπουδαιότητα της κίνησης. Η βραδιά των εκλογών συνήθως σημαίνε από τενεκέδες που χτυπούσαν κοροϊδευτικά όλη νύχτα έξω από τα σπίτια των ηττημένων, μέχρι κουμπούρια και μπαλωθιές από τους θερμόαιμους. Εκείνος ο Οκτώβρης ήταν ο μόνος διαφορετικός. Ο Σενετάκης με μία κίνηση έκανε όλη την πόλη να γιορτάζει. Μέχρι και η αδερφή του συνυποψηφίου του, τον πλησίασε και του 'πε μεταξύ σοβαρού και αστείου "Έχει χάρη που 'ναι αδερφός μου, αλλιώς κι εγώ εσένα θα ψήφιζα". Την δεύτερη Κυριακή ο Σενετάκης με το ίδιο χαμόγελο και την ίδια κοσμιότητα έχασε τις εκλογές.
Αλλά αυτό δεν σήμαινε τίποτα ουσιαστικό. Το 'λεγε και το πίστευε.
Μπήκε στο Δημοτικό συμβούλιο και δούλεψε πλάι στο Δήμαρχο. Με όρεξη και μεράκι.
"Να προσφέρω δεν ήθελα? Τώρα έχω τρόπο" έλεγε συχνά.
Μέχρι που αρρώστησε αναπάντεχα. Δύο χρόνια μετά, στις 30 του Σεπτέμβρη του 1996, έφυγε. Οι τελευταίες κουβέντες του ήταν:
"Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον.
Ποιός θα μου το 'λεγε?
Aλλά εσείς να το σαρώσετε για το καλό της πόλης".
Κάθε φορά που τελειώνει μία εκλογική αναμέτρηση Γιώργο, σκέφτομαι αν σου κάναμε το χατήρι.

Permalink για το "Παλαιϊνά εκλογικά ... τεφτέρια: Γιώργος Σενετάκης"