;
"Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά"
Ο στίχος στριφογυρίζει από χθες στο μυαλό μου. Λες κι ο Νιόνιος (πάντα δεκαετίες μπροστά) τον εφηύρε "πριν" για να περιγράψει όσα "μετά" θα συναντούσαμε.
Permalink για το ""Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά""
Δεν ξέρω τί να παίξω στα παιδιά
στην αγορά, στο Λαύριο
Είμαι μεγάλος, με τιράντες και γυαλιά
κι όλο φοβάμαι το αύριο.
στην αγορά, στο Λαύριο
Είμαι μεγάλος, με τιράντες και γυαλιά
κι όλο φοβάμαι το αύριο.
Και το σήμερα. Εξίσου φοβερό και τρομακτικό. Στα σχολεία οι 16άρηδες
αποκαθηλώνουν τον έρωτα και απομυθοποιούν το σεξ. Αντίδραση στην
προηγούμενη γενιά, που πάσχισε αρχικά να το απενοχοποιήσει και μετά βάλθηκε να το μετατρέψει σε απόλυτο λατρευτικό είδωλο.
Στα τηλεοπτικά παράθυρα οι ενοχές των ενηλίκων αναζητούν το ακλόνητο άλλοθι.
Ο Αστυνόμος, ο καθηγητής, ο δικηγόρος -οι άλλοτε "αρχές" του τόπου- πασχίζουν να υπερασπιστούν φαινομενικά τα βλαστάρια τους.
Και ουσιαστικά, πασχίζουν να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους.
Κάπου στην Αθήνα μία τραγική έφηβη, βιώνει την πιο πικρή εξορία. Πολλαπλώς βιασμένη. Ως γυναίκα, ως ερωτευμένη, ως οικονομική μετανάστρια κι ως άνθρωπος.
Και κάπου τριγύρω όλοι εμείς. Οι μόνιμοι θεατές. Βολικά αμέτοχοι. Άβολα συμμέτοχοι.
Σημείωση: Πριν ρωτήσουν οι "συνήθεις ύποπτοι" τι εννοώ, το νήμα το ξετύλιξα από δω
αποκαθηλώνουν τον έρωτα και απομυθοποιούν το σεξ. Αντίδραση στην
προηγούμενη γενιά, που πάσχισε αρχικά να το απενοχοποιήσει και μετά βάλθηκε να το μετατρέψει σε απόλυτο λατρευτικό είδωλο.
Στα τηλεοπτικά παράθυρα οι ενοχές των ενηλίκων αναζητούν το ακλόνητο άλλοθι.
Ο Αστυνόμος, ο καθηγητής, ο δικηγόρος -οι άλλοτε "αρχές" του τόπου- πασχίζουν να υπερασπιστούν φαινομενικά τα βλαστάρια τους.
Και ουσιαστικά, πασχίζουν να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους.
Κάπου στην Αθήνα μία τραγική έφηβη, βιώνει την πιο πικρή εξορία. Πολλαπλώς βιασμένη. Ως γυναίκα, ως ερωτευμένη, ως οικονομική μετανάστρια κι ως άνθρωπος.
Και κάπου τριγύρω όλοι εμείς. Οι μόνιμοι θεατές. Βολικά αμέτοχοι. Άβολα συμμέτοχοι.
Σημείωση: Πριν ρωτήσουν οι "συνήθεις ύποπτοι" τι εννοώ, το νήμα το ξετύλιξα από δω
Permalink για το ""Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά""
20 Comments:
Είναι ένα ευχάριστο ανοιξιάτικο απόγευμα. Πεδίο του Αρεως. Ενα σαραβαλιασμένο λεωφορείο, καταφέρνει με τα πολλά να φτάσει στην μακρυνή κωμόπολη. Μια μεγάλη άδεια - εγκατελειμένη μοιάζει - λεωφόρος, νησίδα με ξεραμένο χορτάρι στη μέση και κει δεξιά, ένα συγκρότημα μονόροφων κτηρίων σε "Π". Κλείνουν ένα παλακόστρωτο, κάτι σαν πεζόδρομο. Μ'ένα στρογγυλό συντριβάνι στη μέση. Είναι η ψαραγορά. Τέτοια ώρα, κλειστή.
Η μαρίδα όμως είναι εκεί. Κι από κοντά οι κυράδες με τα εμπριμέ φορεματάκια, οι περίεργοι που άφησαν την καρέκλα του καφενείου, να πάνε να χαζέψουν τον "τρελάρα".
Φου, φου, ένα, δύο τρία, ο Μποφιλιάκης αν θυμάμαι καλά, είχε κουβαλήσει τα τζάτζαλα, που σφύριζαν και έχαναν από παντού. Ομως η κιθάρα, κατάφερνε και ακουγόταν.
Ενα πιτσιρίκι ανεβοκατέβαινε στο μαντράκι, χαρχάλεβε τα καλώδια, τού χωνόταν όλο μεσ'τα πόδια.
- Ρωμανέ, κάτσε καλά,
- Καλησπέρα σας... Θα σάς πω ένα παραμυθάκι και αν σάς αρέσει, θα σάς πω τι θα κάνουμε μετά: μια φορά κι ένα καιρό, ήταν ένας κότσυφας, που τον λέγαν Σταύρο...
Αρεσε!
- Τώρα, θα σάς πώ ένα τραγούδι, που έγραψα χτες το βράδυ, για σήμερα το βράδυ...
-Δεν ξέρω τίιιιί να παίξω στα παιδιά...
:-)
Βλέπεις ανηψιά; Τα χρόνια τα πολλά, δεν είναι μόνο μιζέρια. Είναι και ώρες πτήσεις, φορτωμένες με μνήμες!
Και στα δικά σου!
Ασχετό το σχόλιό μου, αλλά και συ, δεν κάθεσαι καλά! Παίζεις μ'επικίνδυνα παιχνίδια, στο σκαλί του εξόριστου!
Και εύγε νέα μου για την επιμέλεια των συνδέσμων. Ανέβασες τη δουλειά σου, σκάλες πολλές!
Αχ ποσο πολυ με τρωει , να ανοιξω το στομα μου.Ωραιο το blog σας
(για το περιεχομενο μιλαω), και ο τροπος που σκεφτεστε, τραβηξτε ομως λιγο πιο περα,αφου ψαχνεστε που ψαχνεστε...πειτε τα πιο χυμα
@ Μαρία
να το ανοίξετε το στόμα σας. Ελεύθερα. Το δικό μου διάγει περίοδο "σιωπής". Κατάπιε μερικές μύγες πολύ πρόσφατα :)
Θείε
αυτά λες και χαίρομαι που είμαστε "συγγενείς". Σου 'χω κι εγώ ιστορία. Μεταγενέστερη. Σεπτέμβρης του 2003. Στη μέση μίας άλλης κωμόπολης. Πάλι στήνονται τα κλαπατσίμπανα. Ο τρελός φοράει ένα παράξενο καπέλο. Οι περίεργοι κι οι "προσκυνητές" της τρέλας του μαζεύονται στην πλατεία. Μία πιτσιρίκα με ένα μαρκούτσι τον πλησιάζει. "Πολύ χύμα το σκηνικό για συναυλία της προκοπής" του λέει κοντολογής (αλλά στο πιο "γαλλικό"). Η μαρίδα ακούει την ερώτηση και παίρνει θάρρος.
- Γιατί φόρεσες αυτό το γελοίο καπέλο?" φωνάζει ένας.
- Για να προκαλώ γέλιο, απαντά φωνάζοντας κι ο "καπελωμένος".
- Γιατί ντύνεσαι έτσι; ρωτάει ένας άλλος.
-Ετσι είμαι ωραίος. Εσείς οι άλλοι είστε ίδιοι κι απαράλλαχτοι. Ιδια ρούχα, ίδιες χειρονομίες. Ποιος σας κούρδισε έτσι;
Ξεμπέρδεψε γελώντας με τους περίεργους και γύρισε στην πιτσιρίκα. Και της εξήγησε τι ακριβώς είναι οι συναυλίες του:
"Προσπαθούσα να κάνω πάντα συναυλίες χειροποίητες. Να 'ναι σαν περιστεριώνες με τις πέτρες τους και τις κουτσουλιές τους.
Σαν τους δικούς σας όμορφους περιστεριώνες, που έχετε στο νησί σας. Η συναυλία μας θα είναι μια φωτεινή νύχτα που θα αποζημιώσει τα μαγουλάκια σας".
Τέτοιος ωραίος "τρελός".
Όσο για τα "χρόνια τα πολλά" .. πολύχρωμα να 'ναι. Να 'χουν "καπέλα" και χρώματα αλλιώτικα για να μην είναι βαρετά. :))
Καλή και η πιτσιρίκα η ανηψιά! Με τις "αθώες" ερωτησούλες της...
----------
Και γιατί βρε Μαρία, μόνο το περιεχόμενο; Δηλαδή το πακετάρισμα δεν σ'αρέσει; Μού κόπηκε η μέση μ'αυτό το πυροβολημένο. Μέρες τρέχαμε στα συνεργεία!
----------
Rainbow, pick me up, put me down...
Κι ας μην το έλυσες, ξανά να σε θενκιώσω!
Και το πακεταρισμα τελειο ειναι.Και ο λογος που ακομα δεν κανω δικο μου blog ειναι γιατι δεν εχω ιδεα πως να φιαξω το "πακεταρισμα", εκτος απο το να γραφω , ολα τα αλλα μου ειναι αγνωστα.Εχουμε ενα πιτσιρικι στη πολυκατοικια που ειναι "γκουρου " σε αυτα και ειπε οτι μεχρι τα χριστουγεννα θα μου μεταδωσει τα "φωτα" του...
Oistros, σορρυ για την καταληψη
Μαρία
κάντε δουλειά σας. Κρατάω την Μαριέττα μακριά :)
Θείο
πυροβολημένο εγώ? Πρόσεξε τι λες στο public. O image maker μου συνέστησε low profil. Είναι, λέει της .. μοδός.
Όσο για το άλλο ... εγκαταλείπω την προσπάθεια. καλύτερα τα άλυτα παρά τα λυμμένα.
Νηψ, σόρρυ! Ρήλιη!
Μαρία (σφυρίζοντας αδιάφορα): ναι, ναι, στο παιδάκι, στο παιδάκι! Που είναι καλός σ'αυτά!
Ακολουθούμε κατά πόδας το αμερικάνικο νεοφιλελευθερο μοντ΄λο σκέψης,παιδείας και "ανάπτυξης".
Επόμενο είναι να δούμε παιδιά βιαστές,παιδιά-εμπόρους ναρκωτικών,παιδιά -γκανγκστερς.
Γιατί εκπλήσσεσαι αγαπητή Οίστρε;;;
Τάλι
θεά τον κάναμε τον .. μουσακά.
Πώς να μην εκπλήσσομαι? Με .. εκπλήσσουν επίσης όσοι δεν .. εκπλήσσονται με τίποτα. Ανήκετε .. εις την Δύσιν?
"Με .. εκπλήσσουν όσοι δεν .. εκπλήσσονται με τίποτα. Ανήκετε .. εις την Δύσιν?"
??????????????????????????????
Τι χαρά να ευτυχείς,
δίχως να το πληρώνεις,
ή να 'σαι δίκαιος κι ευθύς,
μα δίχως να ζημιώνεις,
να 'χεις πολλά τ' αγαθά,
να 'ναι άξιος ο μισθός σου,
δίχως να δώσεις τόσο δα,
από τον εαυτό σου.
Τι χαρά να ευτυχείς,
δίχως να το πληρώνεις.
Οι αυταπάτες, τραγουδισμένες από τον ίδιο ποιητή ή τρελό ή και τα δυο…
Έγραψε και γι άλλα παιδιά, που από τότε κιόλας, ήταν τα δικά μας …
Για τα παιδιά που χάθηκαν
στο στοιχειωμένο δάσος
στις λίμνες στο βορρά
για τα παιδιά που χάθηκαν
στου δράκου το πηγάδι
στης στρίγκλας τη σπηλιά.
Σε συμμορίες με ζητιάνους
σε αχυρώνες και σ' αυλές
και σε καράβια του πελάγους
με λαθρεμπόρους πειρατές
και σε καράβια του πελάγους
με λαθρεμπόρους πειρατές.
Για τα παιδιά που τα 'συραν
στης Αφρικής τις αγορές
εμπόροι και ληστές
και φοβισμένα κι ορφανά
στη Σμύρνη και στη Βενετιά
τα πιάσαν οι φρουρές.
Ψωμί ζητήσαν του φουρνάρη
λίγο νερό του καφετζή
τα διώχνει ο πρώτος μ' ένα φτυάρι
κι ο άλλος λύνει το σκυλί
τα διώχνει ο πρώτος μ' ένα φτυάρι
κι ο άλλος λύνει το σκυλί.
Κάντε τις αναγωγές σας… ελεύθερα. Κι αν καταφέρετε να "πηδήσετε τούτο το χειμώνα, γι άλλα δέκα χρόνια, άιντε καθαρίσατε"… Έτσι κι αλλιώς, κανενός μας το χέρι δεν πάει πια να γράψει, πάνω σε φρεσκοβαμμένο τοίχο με κόκκινη μπογιά ή σπρέι … "ΕΙΜΑΙ ΔΕΚΑΕΞΑΡΗΣ, ΣΑΣ ΓΑΜΩ ΤΑ ΛΥΚΕΙΑ".
Tα σέβη μου !
Θείε
είσαι πολύ αθώος για να στα εξηγήσω αυτά :)
Εγώ κι ο Τάλι είμαστε επίσης "Αθώ-οι" αλλά αυτό είναι από άλλο ανέκδοτο. Περάσαμε κι ένα Σάββατο στον Άγιον Όρος όταν με έβαλε από μία "κερκόπορτα", αλλά αυτό να μείνει εντελώς μεταξύ μας.
Τώρα περί δύσεως ... εκείνον τον στίχο που λέει "η δύση κι η ανατολή έχουν το ίδιο θέμα" τον βρίσκω άδικο. Η ανατολή έχει θέμα, η δύση έχει ανά-θεμα.
Vermint
μου βάζετε ιδέες. Χρωστώ ένα θεματάκι για τον "τρελό" μας. Είμαι ξέρετε κι εγώ ... τρελαμένη με τους στίχους του. Επίσης λατρεύω τους "Κωλοέλληνες" :)
Όσο για το άλλο: Να μας δω στην ... ύστερη εφηβεία (μία πάρτη θεόμουρλους) με μπατανόβουρτσες και σπρέυ και .. τι στον κόσμο. Αλλά με κόκκινη μπογιά αρνούμαι να γράψω. Το λέω για να εξηγούμαστε :)
Επειδή είμαι (κατόπιν μακράς περισυλλογής) απ'αυτούς που δεν εκπλήσσονται με τίποτα, θα μ'ευχαριστούσε ιδιαίτερα αν ήξερα τι ήθελε να πει η φράση "Με .. εκπλήσσουν όσοι δεν εκπλήσσονται με τίποτα".
Με το κόκκινο χρώμα, δεν υπονοώ κομματικές, ποδοσφαιρικές ή άλλες παρατάξεις. Είναι το αίμα που βράζει… το πάθος και η ορμή. Για μας, της ύστερης εφηβείας, πιθανώς και να πρέπει ένα ελαφρώς ξεθωριασμένο. Μακάρι να γινόταν κι έξω απ’ τα όνειρά μας. Ελπίζω μόνο, μέχρι τότε να έχει μείνει όρθιο τίποτε και για μας, για να μπορούμε να το…….. χρωματίσουμε (…μην κάνετε λανθασμένους συνειρμούς ;) )
Χαίρομαι που σας βάζω ιδέες (το αυτό ισχύει κι απ’ τη μεριά σας), αλλά τι λέτε, δεν τον κόβουμε αυτόν τον πληθυντικό ? Τόσες μέρες τώρα που ξεφυλλίζω τούτο το blog, αισθάνομαι σαν να σε ξέρω χρόνια, μολονότι δε μου συμβαίνει συχνά κάτι τέτοιο, με τους ανθρώπους. Είμαι η Μαρία (ή Μαριγώ αν προτιμάς) και είσαι η Άννα, αν δεν κάνω λάθος. Βάζω τις μπογιές, βάζεις τις μπατανόβουρτσες ? :)
Το κόκκινο, Μαρία, με ενοχλούσε από το Δημοτικό. Ήταν το κόκκινο στυλό της δασκάλας που διόρθωνε τα λάθη μου. Και μετά βάλθηκα να μην κάνω λάθη.
Αργότερα το κόκκινο, διόρθωνε την ... δουλειά μου. Μέχρι που το ξεφορτώθηκα κι από κει. Κατά τα λοιπά, μου 'κανε πάντα συνειρμούς μόνο με τον έρωτα. Ούτε κόμματα, ούτε ομάδες, ούτε αίματα.
Όσο για την μπατανόβουρτσα μου θύμισες μία ωραία σκηνή. Μου την αφηγήθηκε κάποτε η Γιοβάννα. Ο πατέρας της ήταν ο ζωγράφος, ο Φάσσος. Κάποτε αποφάσισαν να βάψουν το σπίτι τους. Ο Φάσσος κλειδώθηκε στο ατελιέ του και απαίτησε να το αφήσουν ήσυχο τα μαστόρια, που είχαν καταλάβει το υπόλοιπο σπίτι. Ένας εξ' αυτών όμως δεν συμμορφώθηκε.Ή δεν ενημερώθηκε εγκαίρως μάλλον. Πήρε τη μπατανόβουρτσα και σε μία στιγμή που ο Φάσσος έλειπε, άρχισε να βάφει το ατελιέ γκρενά (όπως το διπλανό δωμάτιο). Ο Φάσσος τον πρόλαβε στη μέση περίπου του εγχειρήματος και φυσικά .. φρίκαρε. Στάθηκε στην πόρτα και φώναξε:
- Τι κάνεις εκεί ανθρωπέ μου? Είσαι τρελός?
- Βάφω, κύριε Φάσσο. Όπως κι εσύ(!!) Τρελός, όχι. Συνάδερφοι είμαστε.
Ε όπως καταλαβαίνεις λέω να το αφήσουμε στους .. επαγγελματίες του κλάδου :))
Φοίβε
είναι Παρασκευή και .. αργάμιση για να διαφωνούμε. Κάτι διάβασα κάπου για έναν δεκαεξάρη που μας .. ταμτιριρίμ τα λύκεια. Να του δώσεις χαιρετισμούς :))
Πάω να βρω τις μπατανόβουρτσες. πες του Σαββατοκύριακο θα .. βάφουμε. Να κοπιάσει.
Μαύρο Oistrάκο. Και αυτό που προσέχεις πάνω απ'όλα είναι να μη σού μπει μπογιά στα νύχια! Εκεί, την έβαψες!
Εφη δεκαεξάρικη παλιά καραβάνα. Αντε τώρα να βάψετε και τσακωνόμαστε αργότερα.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home