Ναι, γράφω εν θερμώ. Και είμαι οργισμένη.
Φταίει ίσως ότι γράφω την ώρα που το κέντρο της πόλης μου φλέγεται. Μικροί "αναρχικοί" (μαθητές γυμνασίων και λυκείων, παιδιά των φίλων μου και των γειτόνων μου) ξεσπάνε την έντασή τους σε όσα προπύργια θυμίζουν τα κατεστημένα μας. Καίνε, ρημάζουν και καταστρέφουν.
Την ίδια ώρα αγχωμένες μαμάδες τα ψάχνουν στα κινητά, ουρλιάζοντας κάτι 
ατάκες του στυλ "μαζέψου σπίτι ΤΩΡΑ".
Απέναντί τους σαστισμένοι αστυνομικοί πασχίζουν να διαχειριστούν αντικρουόμενες εντολές ανωτέρων, που άλλοτε λένε "καλυφθείτε" κι άλλοτε "αφήστε τα να ξεσπάσουν, δεν μας παίρνει για επιθέσεις".

Με την αυτονόητη ανάγκη -που χρόνια μου καλλιεργούν- ψάχνω να βρω σε ποιό "στρατόπεδο" ανήκω.
Διαθέτω λίγη από την αλητήρια ευκολία του δημοσιογράφου, που βαφτίζει 
"αναρχικό", όποιον πιτσιρικά ορθώνει ανάστημα στους "μπάτσους".
Διαθέτω ακόμη ένα κομμάτι που ταυτίζεται με την αγωνία της μάνας που ουρλιάζει στο βλαστάρι της ότι η "επανάσταση" είναι υπόθεση των πεινασμένων κι εμείς στο .. σπίτι έχουμε αστακομακαρονάδα.
Διαθέτω επίσης ξάδερφο μπάτσο, που το πρωί με άφησε σύξυλη λέγοντας στο γιό του πως "αυτό το παιδί που χάθηκε θα μπορούσες να είσαι εσύ".
Διαθέτω τέλος, φίλους που τρέχουν πανικόβλητοι αυτή τη στιγμή να ασφαλίσουν τα γραφεία και τα μαγαζιά τους, γιατί αύριο θα πρέπει να συνεχίσουν να επιβιώνουν.

Κι όμως ... μέσα σε όλο αυτόν τον πανικό, εγώ η παράλογη, ζηλεύω απίστευτα τους πιτσιρικάδες που επιτέλους μας θύμωσαν. Ελπίζω πια, μόνο στη δική τους ικανότητα να θυμώνουν. Εμείς οι υπόλοιποι, μάθαμε να σταθμίζουμε την οργή μας με την καλοπέραση και η δεύτερη πάντα αποδεικνύεται βαρύτερη.

Permalink για το "Οι πιτσιρικάδες μας θύμωσαν ..."