;
Άσπρο μαντήλι ανέμιζε ...
Στα λημέρια του νότου τα μνημόσυνα έχουν χρόνους παράταιρους. Γίνονται άξαφνα, ανάμεσα σε δύο ρακές, που στάζουν σαν χοές για το "καλοτάξιδος". Στερούνται ψαλμωδίας και προτιμούν το παράπονο της λύρας. Κάπως έτσι αποχαιρετίσαμε τον Μάριο Τόκα. Όχι σαν μουσουργό που κάλυψε την .. ανυδριά των ειδήσεων, ούτε σαν Κύπριο που "μπολιάστηκε" με το δράμα της Μεγαλονήσου. Απλά σαν άνθρωπο, που μας άγγιξε χορδές ευαίσθητες.
Στα στερνά του ο Τόκας αντάμωσε με την Κρήτη. Η φωνή του Βασίλη Σκουλά ζωντάνεψε τα τραγούδια του και οι στίχοι του Κώστα Φασουλά "άσπρο μαντήλι ανέμισαν".
Είπαν μερικοί πως ο Τόκας δεν ξεπέρασε τον εαυτό του τότε. Δύσκολο να ξέρεις τις συνθήκες
του άλλου στον σωστό χρόνο. Ακούγοντας χθες πάλι τον Βασίλη να ερμηνεύει τούτα τα
τραγούδια με φωνή που έσπαγε από συγκίνηση, τα θεώρησα το καλύτερο μνημόσυνο για τον
Μάριο Τόκα.
To "μέσα μου σημάδι" το κατεβάζεις εδώ και το "Πέρνα με απέναντι στο φως" επαέ.
Στα στερνά του ο Τόκας αντάμωσε με την Κρήτη. Η φωνή του Βασίλη Σκουλά ζωντάνεψε τα τραγούδια του και οι στίχοι του Κώστα Φασουλά "άσπρο μαντήλι ανέμισαν".
Είπαν μερικοί πως ο Τόκας δεν ξεπέρασε τον εαυτό του τότε. Δύσκολο να ξέρεις τις συνθήκες
του άλλου στον σωστό χρόνο. Ακούγοντας χθες πάλι τον Βασίλη να ερμηνεύει τούτα τα
τραγούδια με φωνή που έσπαγε από συγκίνηση, τα θεώρησα το καλύτερο μνημόσυνο για τον
Μάριο Τόκα.
To "μέσα μου σημάδι" το κατεβάζεις εδώ και το "Πέρνα με απέναντι στο φως" επαέ.
Ετικέτες Μουσικός Οίστρος
Permalink για το "Άσπρο μαντήλι ανέμιζε ..."
4 Comments:
Γιάντα "καλοτάξιδος" επαέ είναι δεν εμίσεψε!!...
"Σκέψου την αιωνιότητα. Δες πίσω σου -φαντάσου- να κοιτάζεις ατέλειωτα πίσω στο παρελθόν.Ο χρόνος εξαπλώνεται προς τα πίσω για όλη την αιωνιότητα. Και, αν ο χρόνος εξαπλώνεται συνεχώς προς τα πίσω, οτιδήποτε θα μπορούσε να συμβεί δεν έχει ήδη συμβεί;
Οτιδήποτε γίνεται τώρα δεν θα έχει γίνει έτσι παλιά; Οτιδήποτε περπατάει εδώ δεν έχει περπατήσει το ίδιο μονοπάτι στο παρελθόν;"._
Δεν χρειάζεται "oistro" εγώ να προσθέσω τίποτα,ξέρεις ποιανού λόγια είναι αυτά νομίζω!
Ασπρο μαντήλι της αντάμωσης..
χαμένος στις υποχρεώσεις μου, έμαθα για την κοίμησή του αργά το ίδιο βράδυ από τη συζήτηση κάποιων φίλων.
Ο κόμπος στο λαιμό, ίδιος κι απαράλλακτος με αυτόν της απώλειας αγαπημένου προσώπου (αυτός που καταφέρνει να συντονίζει την ψυχή σου με τη δική του, γίνεται αυτόματα "δικός σου άνθρωπος"). Στο μυαλό τριγύριζαν αγαπημένα μου δικά του τραγούδια, χωρίς να με λυτρώνουν. Κι η λύτρωση ήρθε διαβάζοντας τους στίχους της Νατάσσας Μεσσήνη:
Για πού το βαλες καρδιά μου μ' ανοιχτά πανιά
για ποια πέλαγα ουράνια άστρα μαγικά
για πού το βαλες καρδιά μου μ' ανοιχτά πανιά
Για ποια μακρινή πατρίδα έρμη ξενητειά
θάλασσα ουρανός μ' αστέρια πουθενά στεριά
για πού το βαλες καρδιά μου μ' ανοιχτά πανιά
Ποια αγάπη ποιο λιμάνι ποια παρηγοριά
θα χεις αγκαλίά το κύμα χάδι το νοτιά
για πού το βαλες καρδιά μου μ' ανοιχτά πανιά
στα αυτιά μου νόμιζα πως άκουγα ήδη τη μουσική του Ορφέα Περίδη... κάλεσμα και μοιρολόι ταυτόχρονα
(http://www.youtube.com/watch?v=tmsk6IQhIlw)
Πολλά χρόνια πριν, ο λαός αυτός, χρησιμοποίησε τη μουσική για να γεφυρώσει τους δύο κόσμους, με έναν άλλο Ορφέα.
Χιλιάδες χρόνια τώρα, με ψαλμωδίες ή με λύρες, καταφέρνει να μας ενώνει όλους σε ένα, δίνοντας περιεχόμενο στην ευχή "καλή αντάμωση Μάριε".
Υ.Γ. με την ευκαιρία "Χριστός Ανέστη" (ο άλλος οικείος μας τρόπος, να γινόμαστε όλοι ένα)
Πολύ όμορφοι στίχοι, κι η φωνή του Σκουλά πολύ αληθινή... Κάτι μένει από τη γλύκα των καλών ανθρώπων, κι όταν φύγουν. Καλό μήνα!
Χαμηλών τόνων, σπάνιο πράμα στις μέρες μας...κρίμα που έφυγε νωρίς.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home