Είναι μερικοί άνθρωποι που ταιριάζουν στα χνώτα μου. Όπως η Λίνα.
"Γράφει" μέσα μου. Όχι μόνο όταν πλέκει στίχους αλλά κι όταν ψιθυρίζει σκέψεις.



Μ' άγγιξε εκείνος ο "Ακίνδυνός" της!!!
Πάντα υπάρχει ο κίνδυνος
μια χούφτα οδύνης
δεν είσαι ακίνδυνος
για ό,τι δίνεις.

Ή οι "νύχτες" της ...
Αν ήξερες τις νύχτες μου
ποιο ρεύμα τις χτυπάει
θα μ' έπαιρνες στα χέρια σου
σαν κάτι που σκορπάει.

Των "Ανθρωπων" της τα έργα με στοιχειώνουν με τις εικόνες τους
Λες και τρώμε το χειμώνα παγωτό.
Λες και πέφτουμε σε τοίχους μ' εκατό.
Έτσι ανάποδα λυγάω το βράδυ αυτό
του νου τη βέργα.

Η "Ατομική της ενέργεια" ταίριαξε στις πιο γλυκές μου αναμνήσεις ...
Πάρε με νύχτα, πάρε με
στων αστεριών το άρμα
να σεργιανίσω μια ψυχή
που τυραννάω καιρό

Το "εμένα με συμφέρει" το μουρμουρίζω σε κάθε αγχωμένη έξοδο τριημέρου ...
Εμένα με συμφέρει τριήμερα που πάμε
με πράγματα και βάρκες φορτωμένοι,
που μια κομμένη ρίζα ανήμποροι κρατάμε.
Παιδιά, χορέψτε την Ιτιά με την καρδιά καμένη!

Τα "εμπορεύματα" της, κάνουν συνειρμούς κάθε που παζαρεύω ένα κομμάτι ψυχής ...
Έχε γεια Παναγιά
πέφτω στο κενό
Ο παράς έχει ουρά
κι έχω κλονιστεί.
Έχε γεια μα αν μετά
πω μετανοώ
να με βάλεις δεξιά
όπως τον ληστή.

Η "σωτηρία της ψυχής" δένει με τις πιο ξέγνοιαστες διακοπές μου ...
Της εξοχής τα πρωινά
θα τα βρούμε ξανά
αγκαλιά στο κρεβάτι
και δεν πειράζει που τόσο νωρίς
θα κοιτάμε χωρίς
να γυρεύουμε κάτι.

Το "Θέλω να σε δω" ξυπνάει όλη την γυναικεία μου έπαρση ...
Καμιά φορά
φοράω τα λόγια μιας πληγής
καμιά φορά ξεχνιέμαι αλλιώς
κι απ' όλους κρύβομαι

Τη χαρά μου λες να μη στην κάνω συμφορά
και δε χωράει η ζωή
να μπει στο γλέντι ούτε μια φορά

Θέλω να σε δω
μ' έρωτα βαρύ
να μην μπορεί κανείς
να διώξει αυτόν το θάνατο

Εκείνο το "θεός αν είναι" ψιχαλίζει όταν το λέει η Χαρούλα παραπονιάρικα ...
Οι φίλοι μου όλοι εδώ και χρόνια
ζευγάρια γίναν φτιάξαν σπίτια
μονάχα εμένα χάσκει ακόμα
χωρίς μια στέγη ετούτη η αλήθεια

Το "με την πλάτη" ζωγραφίζει στο νου μου γυναίκες με ξέπλεκα μαλλιά και γυμνά πέλματα
Έλα ασήμωσε και χόρεψε
ποιος χειμώνας τ' απαγόρεψε
δες η ανάσα μου συνόρεψε
μ' ότι αξίζει στη ζωή.

Έλα ασήμωσε κι' αγκάλιασε
ότι μέσα μου κρυστάλλιασε
πέντε νύχτες μόνο αγάλλιασε
κι' από τότε δεν μπορεί

Το "μένω εκτός" ξέρει κάθε χαμένη μου διεύθυνση ..
Μένω εκτός, μιλάω με σύρματα
στη σιωπή ζυγιάζω σαν αϊτός
μένω εκτός, σαν κάτι σχήματα
που 'φτιαξε στην άμμο ένας πιστός

Το "πριν το τέλος" μου θυμίζει σκηνή από "Σινεμά ο Παράδεισος".
Το τρενάκι γυρνούσε φωτισμένο και αχνό στον αέρα
κάτω η θάλασσα μ' ένα καράβι το φεγγάρι πιο πέρα
σε θυμάμαι συχνά που φορούσες ένα άσπρο φουστάνι
σε κρατούσα απ'το χέρι ότι ζούμε μου λες δεν μου φτάνει.

Κι εγώ που ζω για πάντα εδώ κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δω
κάθε νύχτα που περνάει γυρίζω ξανά, σκοτάδι γίνομαι και παραδίνομαι
στο ρυθμό σου που καίει ακόμα, αυτό το σώμα που μένει χρόνια χωρίς σκιά
κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία κι ό,τι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία

Οι "Υδρόγειες σφαίρες" της με ταξιδεύουν ..
Κοιτάς το πρόσωπο της γης
κι ομολογείς
τα όρια είναι στρογγυλά
κι αυτή γελά.

Μοιραία λέξη λέω που 'ναι η έλξη
για 'κείνα τ' άγνωστα από σένα
που ένα τα έψαχνες προς ένα.


Και τώρα αυτό. Το τελευταίο της τραγουδάκι με το Τρίφωνο.
Γλυκό, απλό κι αγαπησιάρικο.
Σαν έκκληση σε ώρα που αφήνεις τους εγωισμούς κατά μέρος

Permalink για το ""Nα μ' αγαπάς" Λίνα Νικολακοπούλου"