Καταμεσήμερο. Η άσφαλτος πύρωνε τις σκέψεις μου. Στο ραδιόφωνο ο Μάνος Ελευθερίου πάσχιζε τρυφερά να με ξεγελάσει με το νησί του. 
Οδηγούσα αφηρημένα στην παραλιακή, όταν χτύπησε το τηλέφωνο. Άγνωστο νούμερο. 

- Παρακαλώ;
- Άννα;

Φωνή από ένα μακρινό παρελθόν. Από τότε που τα γόνατά μου μάτωναν στα άτσαλα παιχνίδια 
μας. "Δεν είμαι κορίτσι" του φώναζα πεισματάρικα για να παίξω ποδόσφαιρο. "Το βλέπω" έλεγε γελώντας και κάρφωνε τη μπάλα στα δίχτυα μου με όλη του τη μανία.

- Αύριο θα 'μαι εκεί. Θέλω να σε δω.

Επιτέλους μία θέση στάθμευσης κενή. Ανάβω αλάρμ. Πιάνω πεταχτά στον καθρέφτη την εικόνα ενός ζευγαριού που φιλιέται στην δεξιά μου γωνία. Περιμένω υπομονετικά.

- Που θέλεις να βρεθούμε;

Οι "βάρβαροι" γύρω μου κορνάρουν ανελέητα. Το ζευγαράκι διακόπτει αλαφιασμένο. Χαμογελώ και κάνω όπισθεν.

- Έχει κοντά σου .. καλτσέτο;

Ανοίγω την πόρτα και κοιτάζω ασυναίσθητα τα γόνατά μου...  
 

Permalink για το "Εικόνες ..."