H ζωή του τα είχε όλα. Αναμνήσεις από παπούδες, φωτογραφίες από γάμους, ένα σπίτι με σχέσεις στοργής, φωνές φίλων στα τηλέφωνα και μία τηλεόραση για περιστάσεις μοναξιάς.
Ο ίδιος ανατριχιαστικά ανυποψίαστος: κατέτασσε εαυτόν στους "αδικημένους". Και αιτιολογημένα. Αγνοούσε παντελώς, πως είναι να μην δικαιούσαι μερίδιο στα όνειρα.

Η ρουτίνα του τελειοποιήθηκε με τα χρόνια: διαδρομές ενός λεωφορείου, που σήμαιναν το "ξεκινώ" και το "επιστρέφω". Το "καλημέρα" και το "καληνύχτα". Koιτούσε μέσα από το τζάμι του, τόπους κι ανθρώπους και χαμογελούσε ασφαλής.

Μέχρι εκείνο το πρωινό.
Διέσχιζε αμέριμνος τις γνώριμες οδούς για να φτάσει στη στάση του. Πρώτη φορά μετά από χρόνια σιγοσφύριζε ένα κεφάτο τραγούδι. Η εικόνα της γέμιζε μουσικές το μυαλό του. Είχε εισβάλλει ένα απόγευμα πριν, γκρεμίζοντας κάθε έννοια ηρεμίας του. Ντυμμένη μόνο τις σκιές και τα σκοτάδια της. Σαγηνευτικά απρόσιτη. Απρόσμενα δική του. Μάταιη και ματαιωμένη.

Το λεωφορείο του έφτασε την προκαθορισμένη ώρα. Μόνο που αυτή τη φορά αποφάσισε να διασχίσει το δρόμο αγνοώντας το. Κι εκείνο τον τιμώρησε ...

Η Λίνα έπαιξε όμορφα με τον Leonard Cohen. Το αποτέλεσμα βρίσκεται εδώ.  

Permalink για το "May everyone live ... and may everyone die .."