Έχοντας -ομολογουμένως- καταναλώσει αρκετές θεωρίες συνομωσίας στην οθόνη κι έχοντας παρακολουθήσει αρκετό κομμάτι σχεδιασμών αγροτικής πολιτικής στις Βρυξέλλες, καταλήγω εμμονικά σχεδόν στο συμπέρασμα πως προ ετών κάποιος ιθύνων νους σχεδίαζε εμπειρικά και αριθμοσκυφτούλικα πως θα κατανείμει την πίτα των ευρωπαϊκής παραγωγής και των πελατών της.
Υποψιάζομαι μάλιστα (τύφλα να 'χει ο Σέρλοκ Χόλμς) πως ήταν μάλλον γερμανοτραφής ή έστω Βρετανός και σκέφτηκε πως αφού ο τόπος του εισάγει ζαρζαβατικά από τους γείτονες, καλό θα ήταν να τους αφήσει να τρώγονται ποιός θα του τα πουλήσει φθηνότερα. Πώς αλλιώς να εξηγήσω το γεγονός ότι τα κύρια επιδοτούμενα προϊόντα Γαλλίας, Ιταλίας, Ισπανίας, Ελλάδας και Τουρκίας είναι παρεμφερή; Κι ίσως να μην είχα μπει στον κόπο να τα σκέφτομαι όλα αυτά αν ζούσα στο Μπορντώ της Γαλλίας κι είχα εξασφαλίσει καλοπληρωμένο αντίτιμο για την φετεινή σοδειά του κρασιού. Ίσως πάλι να μην τα σκεφτόμουν ακόμη κι αν ζούσα στον τόπο του Μπερλουσκόνι, αφού το λαδάκι μου θα 'ταν πρώτο σε εξαγωγές στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αλλά και στην .. Ιθπανία να ζούσα πάλι "ζαμάν φου" θα 'λεγα, γιατί όσο να 'ναι "τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι, στα λεφτά μας είμαστε".

Η ευτυχοδυστυχία μου όμως είναι πως ζω στην Κρήτη. Σ' αυτόν τον τόπο που πέφτει μακριά από την Αθήνα των σχεδιασμών περί αγροτικής ανάπτυξης (κοτζάμ Αιγαίο και που να τρέχεις) μ' αυτούς τους ταλαίπωρους μαυροπουκαμισάδες που απολαμβάνουν όλοι συχνά πυκνά στις οθόνες τους, όταν κάνουν απόβαση στο κλεινόν άστυ και γίνονται .. βιντεάκια στο youtube. Το κύριο πρόβλημά του είναι πως καίτοι νησί έχει τα χαρακτηριστικά .. ηπείρου. Να κάτι οροσειρές καταμεσής, να κάτι πεδιάδες εκτεθειμένες στους αέρηδες από την άλλη, να και μία περιμετρική πανέμορφη παραθαλάσσια ζώνη.
Ευλογημένος τόπος, δε λέω; Αλλά πως να ζήσεις; Ή "γκαρσόνι της Ευρώπης" (που 'λεγε ο προφήτης ... Σκουλάς προ δεκαετιών) ή καλλιεργητής. Κι όσα χρόνια τα "γκαρσόνια" είχαν πέραση όλοι είμασταν ευτυχισμένοι, όπως στα παραμύθια. Ζούσαμε εμείς καλά κι οι τουρίστες μας καλύτερα. Τώρα όμως που ο γερμανός στοίβιασε τις Mercedes και δεν βρίσκει αγοραστή κι ο Βρετανός σκέφτεται να κάνει το City .. american bar, μας έπιασε κι εμάς η πιλάλα. Διότι όσο "βάζαμε κολώνια ζιβανσί και στα ποδάρια μας" και παριστάναμε τους ξενοδόχους, ο πελάτης το 'τρωγε το παραμύθι αμάσητο. Όχι πως δεν έβλεπε ο καψερός πως δεν είχαμε υποδομές. Το 'βλεπε, αλλά σου λεγε "sea, sun, sex" να 'χει και δεν βαριέσαι. Έλα όμως που όλα τα ωραία κρατάνε λίγο. Κι όταν η Μέρκελ αρχίζει να σου λέει "κάνε κράτει" εννοεί "να κάτσεις σπίτι, να αράξεις σπίτι".
Κι επειδή ο Γερμανός, είναι Γερμανός και την πειθαρχία την έχει ευαγγέλιο, βρεθήκαμε κι εμείς εις θέσιν δεινοτάτη. Και κάπως έτσι στις μικρές αγγελίες μας το "πωλούνται 50 στρέμματα σε εξαιρετικού φυσικού κάλλους περιοχή, κατάλληλα για ξενοδοχείο" το αλλάξαμε σε "πωλείται αγροτεμάχιο λαστιχομένο και άμεσα καλλιεργήσιμο". Επιστρέψαμε λοιπόν, ως διορατικοί άνθρωποι στη φύση κι αρχίσαμε να φυτεύουμε ελίτσες και αμπελάκια. Όχι απερίσκεπτα. Είναι οι μόνες καλλιέργειες που μας επιτρέπει η ΚΑΠ(α) των Βρυξελλών. Και θα ζούσαμε πάλι ως μπέηδες αν εκείνος ο νοσηρός εγκέφαλος προ ετών δεν μας είχε σκάψει το λάκκο. Διότι το λάδι μας είναι καλότατο αλλά το πουλάμε στους .. Ιταλούς, που με την σειρά τους το πουλάνε στους λοιπούς εταίρους. Κι όσο να πεις μία μίζα για τον κόπο τους την θέλουνε. Κι ως γνωστόν όταν ο αγοραστής ζορίζεται, ο μεσάζων μετακυλεί το πρόβλημα στον παραγωγό. Eν ολίγοις, παλιοκατάσταση!

Αλλά και με το κρασί δεν τα πολυκαταφέραμε. Εμείς παραδοσιακά το πίναμε μεταξύ μας και το πουλούσαμε και στους συντέκνους μας αλλά ξαφνικά εκείνος ο νοσηρός εγκέφαλος -που λέγαμε- λύσσαξε να μας εκσυγχρονίσει. Μας έδωσε μία ύποπτη επιδότηση να ξεπατώσουμε τις ντόπιες ποικιλίες και μετά μας έφερε αμερικάνικα κλήμματα, που αρρώστησαν από κάθε λογής φυλλοξήρα. Αργότερα μας έφτιαξε και τον ΕΛΓΑ (Ελληνικό Λογαριασμό Γεωργικών Ασφαλίσεων) για να μας αποζημιώνει τις ζημιές μας (όσο θέλει). Κι επειδή η πενία τέχνας κατεργάζεται, μας έφτιαξε και τον ΟΠΕΚΕΠΕ (κανείς δεν θυμάται τι σημαίνει κι αν σας το πω δεν θα το πιστέψετε -Οργανισμός Πληρωμών και Ελέγχου Κοινοτικών Ενισχύσεων Προσανατολισμού και Εγγυήσεων-) και μας αποτελείωσε. Το πρόβλημά μας πια είναι πως το κρασί δεν το πίνουμε παρεΐστικα αλλά απαιτούμε να το εξάγουμε. Μόνο που οι Γάλλοι στρογγυλοκάθισαν στην πρώτη θέση κι όλο γελάνε με τα χάλια μας.
Απογοητευμένοι καθώς είμαστε αλλά .. μονίμως διορατικοί, εκμεταλλευτήκαμε τα αμπέλια μας αλλιώς. Τα κάναμε σταφίδα. Έτσι αισίως γεμίσαμε προ ετών τις αποθήκες της ΚΣΟΣ (Κοινοπραξία Συνεταιριστικών Οργανώσεων Σουλτανίνας) σταφίδα για να φτιάξει ωραιότατα κέηκ όλος ο πλανήτης. Μόνο που κανείς δεν την θέλει και προτιμούν όλοι την τούρκικη που είναι φθηνότερη. Κι αν μας άφηναν θα μαζεύαμε κι άλλη σταφίδα και να την ντανιάσουμε κι αυτή στις αποθήκες σε περίπτωση που θέλουν κι άλλοι πλανήτες να φτιάξουν κέηκ.

Ακόμη κι οι συντοπίτες μας στο Μυλοπόταμο που χρόνια πριν .. ανθίστηκαν την κατάσταση και το 'ριξαν στην μονοκαλλιέργεια του χασίς, αντιμετωπίζουν κρίση. Το προϊόν είχε κατακτήσει την Ολλανδική αγορά χωρίς ιδιαίτερη διαφημιστική δαπάνη, αλλά η ΚΑΠ δεν το προέβλεπε κι έτσι .. αναδιαρθρώθηκε πάραυτα.

Κατόπιν τούτου εμείς εδώ ή θα φάμε ο ένας τον άλλον ή που και που θα παίρνουμε τα "τεράστια" τρακτέρ μας και θα κάνουμε απόβαση στον Πειραιά για να μας φιλεύει κανένα σάντουιτς ο κ. Τσαυτάρης και να ξεγελάμε προσωρινά την πείνα μας.

Υ.Γ. Το ποστάριον είναι απολογητικό και επιχειρεί να απαντήσει στο αγωνιώδες ερώτημα που συγκλονίζει κατά καιρούς το πανελλήνιο: "Μα, τι θέλουν πια κι οι κρητικοί;"

Permalink για το ""Ετσά θα το λαλούμε εμείς κι ας γίνει πάλι Αρκάδι""