Λέω συχνά πως η μουσική είναι η "γλώσσα" του Θεού. Ένας τόπος μαγικός που δεν ορίζεις απόλυτα τις αντιδράσεις και τις σκέψεις σου. Σαν το κρασάκι που κυλά μέσα σου και  παραπατάς αθέλητα. Αν κάτι αλήθεια ζήλεψα στη ζωή μου είναι η τέχνη των τραγουδοποιών. Ο τρόπος που εκμαιεύουν στιχάκια από τις αλήθειες μας και μας τα ξαναβάζουν στο στόμα με μελωδία. Παράξενο πως οι άνθρωποι "συναντιούνται" στα τραγούδια πιο εύκολα. Σαν να
μερεύουν και να μιλάνε ξαφνικά την ίδια γλώσσα.

Η μεσημεριανή συντροφιά μας ήταν .. μωσαϊκή.
Ασύνδετοι τύποι που τους ενώνει απλά η κοινή εργασιακή τους στέγη. Βαλθήκαμε να
δοκιμάζουμε με παιδιάστικο ενθουσιασμό ένα καινούριο (για μας έστω) "μαραφέτι" στο
διαδίκτυο που σου ξεθάβει πάραυτα όποιο άσμα ζητήσεις. Στην αρχή ψάχναμε πεισματικά τρόπο να το δυσκολέψουμε. Πισωγυρίσαμε στις 45 στροφές και του ζητούσαμε την Βούλα Πάλλα και τον Ζακυνθηνάκη. Ανταποκρίθηκε :-)

EPANASTATO.mp3

Στρογγυλοκάτσαμε ξαφνιασμένοι και αναμοχλεύαμε τραγούδια και αναμνήσεις. "Είναι
παράξενη εποχή να βρει το δίκιο του ένας στίχος" αναφώνησε ο Νίκος. Και το  τζίνι του κομπιούτορα άρχισε να κερνά την μελωδία:

11 - Πρωινή Ή Βραδ...

Ωραία, όλα έχουν αποδελτιωθεί, συμπέρανε η Ηρώ και θυμήθηκα τον στίχο του Αναγνωστάκη. Και το ψαχτήρι μας το ξετρύπωσε κι αυτό:

07.Ola Exoun Apode...

Σιγά μην ξέρει κι από ποίηση, είπε υποτιμητικά η Αντωνία που είναι και η πιο .. κουλτουριάρα μας. Ζητήστε του κάτι δύσκολο. Τον πληθυντικό αριθμό της Δημουλά. Άμα τον βρει να μου τρυπήσετε τη μύτη.

20_Kikh Dhmoyla - ...

Την πειράζαμε πως ευτυχώς δεν είμαστε αιμοβόροι κι η μύτη της έμεινε χωρίς σινιέ χαλκαδάκι αλλά η Αντωνία άρχισε να θυμάται τα βράδια που διάβαζε την Δημουλά. Εκεί λίγο πριν το πτυχίο της. Ένα κορίτσι της επαρχίας ολομόναχο σε ένα υπόγειο στα Πατήσια.
- Αυτά άκουγες πουλάκι μου στο πτυχίο και βγήκες .. τίγκα στην μελαγχολία? την αποπήρε ο Κωστής. Εγώ πάλι άκουγα τον Ψαρονίκο και θυμόμουνα πατρίδα. Εκείνο το τραγούδι από το Χρονικό του Μαρκόπουλου.

Track 07.mp3

-Καλά μάγκες, απέχουμε έτη φωτός, μουρμούρισε ο Στέλιος. Εγώ άκουγα τον Μητσάρα τότε
και έκοβα τις βόλτες μου σε κάτι στέκια υπόγεια στον Πειραιά. Κι η μάνα μου καμάρωνε πως
ξενυχτούσα για το Πάντειο. Εκείνο το "σε μία στοίβα καλαμιές" ήταν το "κοινωνιολογικό" σουξέ μου.

se_mia_stiva_kalam...

Η παρέα μαζευόταν γύρω από τον υπολογιστή όπως συνέβαινε σε αλλοτινά φεγγάρια γύρω από το τζουκ μπόξ. Ένας ένας .. χωρίς καν κέρμα προσερχόταν να ζητήσει "αντίδωρο" από τις μουσικές αναμνήσεις του. Έτσι έμαθα πως ερωτεύτηκε ο Βασίλης τη Λίνα. Πως έγινε φωτογράφος ο Παντελής. Με ποιό τραγούδι πρωτομέθυσε η Βαγγελίτσα. Με ποιό έμεινε έγκυος η Σταυρούλα και με ποιό θυμάται τη μάνα της η κυρά Θοδώρα που μπήκε βιαστικά να καθαρίσει και την συνεπήρε η κουβέντα μας.
Τα πήρα .. τα ανακάτεψα και τα προσκομίζω.

Odos Aristotelous....

07-Νύχτες φωτογράφ...

06 - ΜΗΤΡΟΠΑΝΟΣ ΔΗ...

15. Vassilis Papak...

margaritis - Oi dr...

Απροσδόκητα ήρθε κι ο Τζόνυ ο ... οδοιπόρος να ενωθεί με το παρεάκι και κάτι οι πενιές και οι ζεϊμπεκιές, κάτι οι ιστορίες και οι αναμνήσεις .. πήρε να σκοτεινιάζει και δεν το καταλάβαμε. Είχα ήδη δοκιμάσει τις μνήμες μου στα μουσικά δρώμενα ζητώντας από το .. τζίνι να παίξει την πλατεία Αβησσυνίας.
Όλες οι Κυριακές της εφηβείας μου στο Μοναστηράκι συναντιόνταν σε τούτο τον σκοπό.

Avisinia.mp3

Η μουσική θα 'χει -φαντάζομαι- για τους γνώστες τις σταθερές της. Για μας τους υπόλοιπους έχει μόνο το βίωμα. Μία λεπτή κλωστούλα που κομποδένουμε και πονάμε όταν οι άλλοι δεν νογάνε πόσο εύθραυστη είναι. Το είδα μερικές φορές και σήμερα όταν κάποιος απόπαιρνε τις επιλογές κάποιου άλλου. Ξεμύτιζε αυθόρμητα μία ιστορία τότε, για να δώσει άλλοθι και να δικαιολογήσει πως δέθηκε το τραγούδι με την ανάμνηση. Λες και τα τραγούδια φτιάχτηκαν για να ξαπλώνουμε αναπαυτικά πάνω τους τα ...  "κομμάτια" μας. Ίσως γι' αυτό να τα λένε και "κομμάτια" σκέφτηκα και χαμογέλασα. Έξω από το παράθυρο του γραφείου ο ήλιος χανόταν. Θυμήθηκα τον μέγα ποιητή Καρούζο κι εκείνο τον στίχο που μου 'μαθε ο Θανάσης "γι' αυτό ποτέ μου δεν παζάρεψα το ηλιοβασίλεμα, τόπος μου είναι το στήθος μου και ταξιδεύω, ταξιδεύω σίγουρος".

Oso kratisei i zoi...

Ε σαν το βρήκε κι αυτό, κόμπασε το τζίνι και επέμενε να μου ικανοποιήσει και το τρίτο αίτημα. Και τότε μου μπήκε η ιδέα να ζητήσω κάτι δύσκολο και να σας βάλω όλους σε .. μπελάδες: Τα τραγούδια που αγαπήσατε και τις ιστορίες που ακουμπήσατε πάνω τους. Και καθώς από κάπου πρέπει να βάλω αρχή .. είπα στο τζίνι να καλέσει στο πάλκο τους μουσικάντορες. Δηλαδή, τον Άρη τον Δαβαράκη, την Καπετάνισσα, τον μίστερ Juke-box, τον Χοιροψάλτη και τον Μπερεκέτη .
Και για να βεβαιωθώ πως το .. γλυκό θα δέσει, του πα να πάει τα μαντάτα και σε μερικούς καλούς φίλους, όπως τον Αθήναιο, τη Βασιλική, τη Ντόλλυ , τον Μπαμπάκη, τον Γούφα, τον Υπουργό και τον Φοίβο. Και αφότου το τζίνι αγανάκτησε με τις απαιτήσεις μου (του δινα λίστα με καμιά πενηνταριά ακόμη) με έπεισε να ζητήσω τελικά να στηλώσετε την ... πυραμίδα του Χέοπος, συνεισφέροντας προσκλήσεις για πέντε νέα "θύματα" (της τρικυμίας εν κρανίω που με έπιασε) έκαστος. Αντε ... και μην το βαρυγκομάτε (σε σένα το λέω Γιωργάκη που όλο πας να ξεστρίψεις). Βάζω στοίχημα πως όλους κάποιο τραγούδι θα βρεθεί να σας πάρει από το χέρι.

UPDATE (προς αποφυγή παρεξηγήσεων) Τις ιστορίες και τα άσματα τις γράφουμε στα μπλο(γ)κάκια μας. Εν ολίγοις, την .. στρουμφίσατε με τις εμπνεύσεις μου :-)
Kαι αφιερωσούλα στον Γέροντα Χριστόφορο που ρωτούσε τι σκοπό σιγομουρμουρίζω κάθε Παρασκευή. Κεφάτο, γέρο μου κι άντε στρώσου κι εσύ να μου πεις τους δικούς σου τώρα :-)

Permalink για το "Τα τραγούδια της ζωής μας"