;
Ποιος σκότωσε την εφημερίδα;
Flash back σε ένα κοντινό παρελθόν. Τότε που οι άνθρωποι ανάμεσα στις καθημερινές συνήθειες είχαν και την αγορά εφημερίδας. Δεν κρίνω γεγονότα, τίτλους, αληθοφάνεια στα ρεπορτάζ, σκοπιμότητες ή πολιτικές. Αναγνωσιμότητα θυμάμαι.
Οι επιφυλλίδες της Ελένης Βλάχου. Τα χρονογραφήματα του Φρέντυ Γερμανού.
Η φωτογραφία του Μητσοτάκη στην Αυριανή. Μετά η φωτογραφία της Μιμής. Το σκάνδαλο Κοσκωτά. Ο "καιρός" στο οπισθόφυλλο της Ελευθεροτυπίας. Το μυθιστόρημα των τεσσάρων στα Νέα. Οι αναλύσεις στο Βήμα της Κυριακής και στην Καθημερινή. Το "Ποντίκι" σε εποχές που παρείχε ρεπορτάζ προβληματισμού.
Έντυπα που επιβίωναν και κόσμος που διάβαζε. Τότε οι εφημερίδες ήταν "λεπτές". Η διαφήμισή τους περιοριζόταν στην μαρκίζα του περιπτέρου. Και εκεί διάλεγες είτε με βάση τον τίτλο, είτε με βάση τον πολιτικό προσανατολισμό ή το περιεχόμενο.
Το μόνο σίγουρο ήταν πως δεν ρωτούσες τι CD περιέχουν, ποιό κότερο κληρώνουν ή πόσα κουπόνια διακοπών διαθέτουν.
Η εφημερίδα ήταν .. εφημερίδα. Να την διαβάσεις και μετά να τυλίξεις τα ψαροκόκκαλα ή να καθαρίσεις τα τζάμια (λένε ότι τα κάνει αόρατα).
Και την έπαιρνες για λόγους συγκεκριμένους, σαφείς και ξεκάθαρους. Γιατί ήσουν ΝΔ, ή γιατί γούσταρες τον Θέμο, ή γιατί ταυτιζόσουν με τον Κουρή, ή γιατί έψαχνες αναλύσεις του Πλωρίτη.
Κι ύστερα .. ήρθαν οι μέλισσες. Η διαφήμιση καταιγιστική: η εφημερίδα - μεσίτης, η εφημερίδα - γραφείο ταξειδίων, η εφημερίδα - ντήλερ κινητών, η εφημερίδα - βιβλιοπωλείο, η εφημερίδα - τζουκ-μπόξ.
Η ύλη σε δεύτερη μοίρα. Κι η ενημέρωση μαζί της. Σταδιακή αλλαγή ρόλων. Εθελοντής σε όποια ταίριαζε στις καταναλωτικές σου ανάγκες. Σήμερα κουπόνια για το κινητό, μεθαύριο κλήρωση για διακοπές κι αργότερα διάλεγες όποια ήταν το πιο "ενημερωμένο" βίντεο κλάμπ.
Σήμερα ο Εκόνομιστ (θέμα που αναδημοσίευει η Καθημερινή) αναρωτιέται ποιός σκότωσε την εφημερίδα. Το κείμενο είναι εδώ.
Υπάρχει και ένα σχόλιο σχετικό εδώ
Ως πιθανοί ύποπτοι κατονομάζονται το ίντερνετ, τα ηλεκτρονικά μέσα και τα μπλόκς. Λογικό σε ένα βαθμό. Αν πράγματι κάποιος τη σκότωσε πρέπει να βρεθεί ο "δολοφόνος" της. Αλλά αποκλείεται η εφημερίδα να αυτοκτόνησε?
Ετικέτες Μα-ΐστρος
Permalink για το "Ποιος σκότωσε την εφημερίδα;"
9 Comments:
Ο δολοφόνος είναι πάντα ο χρόνος
Ούτε αυτοκτόνησε, ούτε εφονεύθη! Οι αδελφοί Χολτζ. Αυτό ήταν η εφημερίδα! Περιττό βέβαια να την κλάψουμε. Ο κόσμος είναι εδώ που ζούμε εμείς και όχι εκεί που ζούσε αυτή. Ας πρόσεχε!
Χαρτοπόντικα
άλλοτε καταστρέφει κι άλλοτε γεννά
Φοίβε
πάνω που είχα αρχίσει να ανησυχώ.:) Βρήκε τον μπελά του το μικρόβιο?
Ακόμα κι αν ισχύει διεθνώς, δεν μπορεί να φταίει το διαδίκτυο, τουλάχιστον στην Ελλάδα.
Η τηλεόραση ναι, είναι σοβαρός ανταγωνιστής, μαζικός και κυρίως τσάμπα.
Ζούμε στην εποχή της ποσότητας. Η ποιότητα είναι δευτερεύουσας σημασίας. Και το έγκλημα βαραίνει όλους μας. Αν δεν υπήρχε ζήτηση, αν δεν υπήρχε συμβιβασμός δεν θα υπήρχαν ούτε οι εφημερίδες 15 σε 1 ούτε η λογοτεχνία του κιλού ούτε η τηλεόραση της αποχαύνωσης.
Την εφημερίδα τη σκότωσε η εξάρτηση από τα μεγάλα συμφέροντα και- αντιστοίχως σε όλη τη διάρθρωσή της- η εξάρτηση από τα μικρότερα. Τη σκότωσε η λογική «πας ανώτερος και εξυπνότερος» και τη σκότωσε ο διωγμός της Αποψης και η λογική ότι αυτό βάζω επειδή αυτό πουλάει. Οπως αποδεικνύεται, δεν πουλάει. Απλώς, αυτό αρέσει στον κάθε αγράμματο διευθυντή και αρχισυντάκτη.
Την εφημερίδα την κάνουν οι δημοσιογράφοι. Όταν έχεις ένα επιτελείο ικανών δημοσιογράφων με ανοιχτό μυαλό και καθαρή πένα, η εφημερίδα θα πουλήσει. Θέλει ποιότητα για να πουλήσει πολλά φύλλα. Όταν πάσχεις εκεί τότε θα βάλεις CD και DVD για να πουλήσεις. Δε διαχειρίζεσαι πια την είδηση αλλά εμπορεύεσαι τραγούδια και ταινίες, άντε και κανά βιβλίο καμιά φορά. Συνήθως όλα τα προαναφερθέντα είναι δεύτερης διαλογής, χωρίς να γενικεύω αφού υπάρχουν κι εξαιρέσεις. Δυστυχώς, η ποιότητα έχει πέσει τόσο χαμηλά, που οι λίγοι που ξεχωρίζουν τώρα πια ξεχωρίζουν τόσο πολύ όσο η μύγα μέσα στο γάλα. Το φαινόμενο αυτό όμως πρέπει να σκεφτούμε ότι απεικονίζει την κοινωνική πραγματικότητα και το κακό είναι ότι όλοι αντιδρούμε σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Μαζί μ’ αυτούς κι εγώ που το μόνο που κάνω είναι να γκρινιάζω χωρίς όφελος ουσιαστικό. Ελπίζω σε καλύτερες μέρες…
Υ.Γ. Ταυτίζομαι με τη γνώμη του advocatus diaboli.
(Τα τζάμια όντως τα κάνει αόρατα…!!!)
Ο μέσος εργαζόμενος γραφείου (δηλ. ο μέσος αναγνώστης εφημερίδας) πριν 20 χρόνια γύρναγε σπίτι του στις 4 το απόγευμα.
Ο μέσος εργαζόμενος γραφείου (δηλ. ο μέσος αναγνώστης εφημερίδας) γυρνάει στις 8. Έχει ήδη περάσει η ώρα που θα μπορούσε να αφιερώσει στην εφημερίδα.
Για ενημέρωση διαλέγει είτε να φάει μπροστά στο χαζοκούτι βλέποντας ειδήσεις είτε να μπει στο internet από την δουλειά.
Είναι απλό βασικά: είναι θέμα marketing. Σε ποιους απευθύνεται η εφημερίδα; Αυτοί στους οποίους απευθύνεται, οι εν δυνάμει πελάτες της, δεν έχουν χρόνο για να διαβάσουν εφημερίδα!
Κι όμως. Υπάρχουν περιφερειακά φύλλα που επιβιώνουν μία χαρά. Ο Anemos γράφει κάτι σχετικό. Μην βιαστείτε να σκεφτείτε συμφέροντα και εκδοτικά τράστ. Σημασία έχει το τιράζ και η αποδοχή του εντύπου στην τοπική κοινωνία.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home