Ακούω όλη αυτή την παραφιλολογία των ημερών για το ποιός προσηλύτισε περισσότερους με το σπαθί: το Ισλάμ ή ο Χριστιανισμός? Οι Μουσουλμάνοι ζητούν την κεφαλή του Πάπα επειδή επανέλαβε απόσπασμα ενός διαλόγου του Βυζαντινού αυτοκράτορα Μανουήλ Παλαιολόγου του Β' με Πέρση λόγιο. Στο επίμαχο κομμάτι ο Πάπας είπε: «Ο αυτοκράτορας μιλά για το θέμα του τζιχάντ, του ιερού πολέμου. Έλεγε, και μεταφέρω αυτούσια τη φράση: Δείξε μου τι νέο έφερε ο Μωάμεθ και εκεί θα βρεις μόνον πράγματα διαβολικά και απάνθρωπα, όπως η διαταγή του να διαδοθεί η πίστη που κήρυττε με το σπαθί».
Όντως την μετέφερε αυτούσια τη φράση ο Βενέδικτος. Το ζήτημα είναι γιατί επέλεξε μία τέτοια φράση σε μία ακαδημαϊκού τύπου ομιλία και μάλιστα σε καιρούς πονηρούς και ταραγμένους. Γιατί επέλεξε μία πύρινη αρχή να την θέσει ως βάση διαλόγου? Τα δύσκολα εγχειρήματα προϋποθέτουν σύνεση, ευγένεια (Βολταιρικών ρήσεων εννοώ) ενάργεια πνεύματος και την απαραίτητη αντίληψη του τι πιθανόν θα αποφέρουν ως αποτέλεσμα.

Προσωπικά εκτιμώ την ισορροπιστική πολιτική του Οικουμενικού Πατριαρχείου και ας μοιάζει συχνά μονόδρομος λόγω γεωγραφικοπολιτικών συνθηκών. Αν ο Χριστιανισμός -που αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ευρωπαϊκής ταυτότητας και του δυτικού πολιτισμού- δεν μπορεί να διακρίνεται για την ευρυχωρία ενός πνεύματός αγάπης και κατανόησης τότε κινδυνεύει πράγματι να μπει σε ζύγια και σε αντιπαλότητες για το ποιός και πού, έκανε τί. Κι οι θρησκευτικοί ταγοί οφείλουν να τον προασπίζουν κι όχι να τον εκθέτουν. Αν και ανά τους αιώνες το αντίθετο έπρατταν συχνά.

«Την Πολιτεία δυό λάμιες τη ρημάζουνε:
η λύσσα του καλόγερου, του δάσκαλου η μανία» .
Κ. Παλαμάς

Στην Ελευθεροτυπία δημοσίευσε χθες ο Στάθης ένα κείμενο που σηκώνει πολύ κουβέντα.
Μεταξύ άλλων γράφει:

Το πρώτον που έχει να παρατηρήσει κανείς είναι ότι ακόμα κι αν ο Πάπας ή οποιοσδήποτε άλλος έλεγε κάτι το οποίον θα μπορούσε να εκληφθεί ως προσβλητικό για άλλους ή και όντως να είναι, δεν θα ήταν δα και προς θάνατον (εκλύοντας συνάμα διαδηλώσεις, απειλές κι άλλες βαρβαρότητες). Αντιθέτως θα ήταν και θα έπρεπε να είναι προς απάντησιν.

Πράγματι θα έπρεπε να είναι προς απάντηση. Αλλά ποιός δέχεται πια το προφανές και ως συμβαίνον? Ζώντας σε μία διαρκή Πρωταπριλιά, όπου όλα τα απίθανα λαμβάνουν χώρα ως φυσικότατα, οφείλουμε να είμαστε πιο υποψιασμένοι. Ιδίως δε, όσοι διεκδικούν (ή απολαμβάνουν εκ θέσεως) το αλάνθαστο.

Και παρακάτω: Το λάθος δεν χρειάζεται να υπάρξει αν μπορεί να κατασκευασθεί! Απ' τα ΜΜΕ και τις λοιπές «δημοκρατικές» ή φανατικές δυνάμεις -το ανύπαρκτο λάθος μπορεί να καταστεί το ίδιο «χρήσιμο» με ένα υπάρξαν.

Ένας εκ του περισσού λόγος να μην δίδονται αφορμές για λάθη. Η βιομηχανία κατασκευής τους ανθίζει παγκοσμίως. Και η κατανάλωση τους ευδοκιμεί. Αν ο διάλογος δικάζεται, η υπεράσπισή του απαιτεί προσεκτικά επιχειρήματα για να κερδίσει την υπόθεση. Όχι τσιτάτα που μοιάζουν μόνα τους πολεμικές ιαχές και επιδέχονται εύκολες παρερμηνείες. Αν δυσκολευόμαστε να αντιμετωπίσουμε την ματαιότητά μας χωρίς την ελπίδα ενός Θεού θα πρέπει οι "ταγμένοι" υπηρέτες του (θρησκευτικοί ηγέτες) να θυμούνται διαρκώς σε πόσο ευαίσθητα κομμάτια της αγωνίας μας ακουμπούν. Και να συμπεριφέρονται με το δέον δέος.

Αν ο αναπόφευκτός μου θάνατος απαιτεί την ύπαρξη ενός Θεού, οφείλω σπλαχνικά να κατανοώ την ίδια ανάγκη σε ένα μουσουλμάνο ή έναν Εβραίο. Πόση σημασία έχει τελικά να αποδείξω τη "σοφία" της δικής μου επιλογής ή την "αμετροέπεια" των υπολοίπων? Μόνο να καλοπιάσω κι άλλο το σκουλήκι της αμφιβολίας που με κατατρώει. "Θεός είναι το μέγεθος της απελπισίας μας" έλεγε ο Λέννον "και τα ονόματά του ποικίλλουν". Και μπορεί τα ονόματα να αλλάζουν αλλά η ανθρώπινη ανάγκη που τα υπηρετεί παραμένει η κοινή αφετηρία τους. Κι αυτή η ανάγκη είναι τόσο ιερή από μόνη της που δεν δικάζεται. Που αθωώνεται αυτονόητα.

Ολόκληρο το κείμενο με δυνατό προβληματισμό -για να μην παρεξηγηθώ-περί διαλόγου και νέων πρακτικών που προσπαθούν να τον αποκοιμίσουν βρίσκεται εδώ.

Ως μικρή υποσημείωση: "Ακούετέ μου πάντες και συνιέτε. Ουδέν εστίν έξωθεν του ανθρώπου εισπορευόμενον εις αυτόν ό δύναται αυτόν κοινώσαι, αλλά τα εκπορευόμενα εστί τα κοινούντα τον άνθρωπον".

Permalink για το ""Τα εκπορευόμενα εστί τα κοινούντα τον άνθρωπον""